|
বাই মাই জাইবাই মাই জাই হৈছে উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ ডিমাছা জনগোষ্ঠীৰ এক পৰম্পৰাগত লোকনৃত্য। এই নৃত্য যুৱতী বা মহিলাসকলে দুয়োখন হাতত থাল লৈ পৰিৱেশন কৰে। বাই মাইজাই হৈছে ডিমাপুৰৰ ৰাজত্বকালত শিলৰ ছেকনি বা শিল হাতত লৈ কৰা এক সাংস্কৃতিক প্ৰদৰ্শন। তেওঁলোকৰ হাতত শিলবোৰে যোদ্ধাসকলৰ উভতি অহা অজেয়তা চিত্ৰিত কৰি। মহিলাসকলে এই আনন্দ উদযাপন কৰিবলৈ বাই মাই জাই নৃত্য প্ৰদৰ্শন কৰে।[1] আজিকালি এই শিলৰ ছেকনিৰ সৈতে নৃত্য প্ৰদৰ্শন কৰাটো কঠিনবাবে সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানবোৰত নৃত্যশিল্পীসকলে ধাতুৰ থাল হাতত লৈ এই নৃত্য পৰিচালনা কৰা দেখা যায়।[2] ডিমাচা বসতিপূৰ্ণ অঞ্চল ডিমাচা হাচাও, কাছাৰ, হোজাই, নাগালেণ্ডৰ ডিমাপুৰ আৰু কাৰ্বি আংলং জিলাৰ এই নৃত্য এক উমৈহতীয়া প্ৰদৰ্শন। ডিমাচা ৰাজ্যৰ শাসনকালত, ৰজাই যুদ্ধত বিজয়ী হোৱাৰ আনন্দত এই নৃত্য প্ৰদৰ্শিত হৈছিল। তেতিয়াৰ পৰাই নৃত্যটো জনপ্ৰিয় হৈ আহিছে। নৃত্যটোৱে এতিয়া ভাৰতৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত যথেষ্ট জনপ্ৰিয়তা অৰ্জন কৰিছে। [3] পোছাকএই নৃত্যত, নৃত্যশিল্পীসকলে পোছাক আৰু অলংকাৰ পিন্ধে যেনে ৰংবৰচা (মুদ্ৰাৰে নিৰ্মিত নেকলেস), ডিঙিত ঢোলৰ আকৃতিৰ অলংকাৰ, চন্দ্ৰহাল (ফুলৰ আকৃতিৰ তিনিটা ৰূপৰ চেইনেৰে নিৰ্মিত নেকলেচ)ৰিখাওচা (দীঘল মাফলাৰ; বগা, সেউজীয়া বা হালধীয়া), ৰাইঝাম্ফাইগুফু (বুকুত মেৰিয়াই পিন্ধা বগা কাপোৰ), আৰু ৰিগুডিমা(ককালৰ পৰা গোৰোহালৈ পিন্ধা কাপোৰ)।[4] নৃত্যশিল্পীসকলে দুয়োখন হাতত দুখন প্লেট লৈ নৃত্য পৰিৱেশন কৰে। গানটো আত্মাখাৰাম (ঢোল) আৰু মুড়ী (এবিধ বাহিঁ)ৰ সুৰত প্ৰকাশ কৰা হয়। মুড়ী, ডিমাচা ভাষাৰ শব্দত এক বাহিঁৰ লেখিয়া পৰম্পৰাগত বাদ্যযন্ত্ৰ।[5] ইতিহাসএই নৃত্যৰ এক সুকীয়া অনন্য বৈশিষ্ট্য আছে। অতীতত, ডিমাচা ৰাজ্যৰ শাসনকালত, এই নৃত্য যুদ্ধত বিজয়ৰ বাতৰি পোৱাৰ পিছত পৰিৱেশন কৰা হৈছিল। গাওঁখনৰ মহিলা সকলে বিজয়ী যোদ্ধাসকলক গ্ৰহণ কৰিবলৈ আধা পথ আগবাঢি গৈ হাতত শিলৰ ছেকনি লৈ এই গুৰুত্বপূৰ্ণ ঘটনাটোৰ উদযাপন কৰিবলৈ আনন্দেৰে নৃত্য কৰিছল। ১২৫১ খ্ৰীষ্টাব্দত বাৰ্মা আৰু মণিপুৰৰ বিৰুদ্ধে বিজয়ৰ পিছত ৰজা মাকাৰদ্বাজ থাওছেনে বাই-মাইজাই (বাই-মাইজাই তেতিয়া শিলৰ প্লেট বা চালনী) নামৰ সাংস্কৃতিক প্ৰদৰ্শনৰ দ্বাৰা ডিমাপুৰ ৰাজবাৰী গেটৰ সন্মুখত দেহমালু কেম্পৰাইক আদৰণি জনায়।[6] এই কচাৰী ৰাজবাৰী নিৰ্মাণ কৰিছিল চতুৰ্থ কচাৰী ৰজা চক্ৰধ্ৱজে [7][8] দেহমালু কেম্পৰাইক আদৰণিৰ ঘটনাৰ ফলত ডিমাচা শাসকসকলৰ ইতিহাসত এক শোচনীয় ট্ৰেজেডী হৈছিল। আদালতৰ মন্ত্ৰীসকলে ইতিমধ্যে ডেহমালুৰ গৌৰৱ আৰু দক্ষতাৰ প্ৰতি উৎসাহী আৰু ভয় খাই শংকিত হৈছিল। চেংগায়া দেহমালুৱে এটা সময়ত সৰ্বোচ্চ শাসকৰ অবাধ্য হৈ উঠিছিল। তেওঁক বিশ্বাসঘাতকতাৰ বাবে পিছলৈ হত্যা কৰা হৈছিল।[9] বাহ্যিক উৎস
তথ্যসূত্ৰ
|
