|
Wereldkampioenschap voetbal 1998 (kwalificatie UEFA)
| WK voetbal kwalificatie 1998
|
| Kwalificatie UEFA
|
|
Landen van de UEFA
|
| Toernooi-informatie
|
| Datum
|
24 april 1996 – 15 november 1997
|
| Teams
|
50 (van 1 confederatie)
|
| Toernooistatistieken
|
| Wedstrijden
|
228
|
| Doelpunten
|
667 (2,93 per wedstrijd)
|
| Topscorer(s)
|
Predrag Mijatović (Joegoslavië)
14 goals
|
| Navigatie
|
|
|
|
|
Vijftig teams schreven zich in (een record) voor de kwalificatie van het wereldkampioenschap voetbal 1998. Gastland Frankrijk was automatisch geplaatst, de 49 overblijvers werden in 9 groepen van 5 of 6 teams verdeeld en streden voor 14 tickets. De 9 groepswinnaars kwalificeerden zich. Daarna werd er een ranking gemaakt van de 9 2des op basis van hun prestatie tegen de nummer 1, 3 en 4. De beste 2de plaatste zich ook, de overige 8 ploegen speelden een barragewedstrijd voor nog 4 extra tickets.
Gekwalificeerde landen
Loting/potten
De loting vond plaats op 12 december 1995. De potindeling was gebaseerd op de FIFA-wereldranglijst van november 1995.[1] De deelnemende landen werden verdeeld over 6 groepen. Uit iedere groep werd 1 land geloot en verdeeld over de 9 groepen.
Groepen en wedstrijden
- Legenda
■ Geplaatst voor het hoofdtoernooi.
Groep 1
Vooraf was Kroatië de grote favoriet, het versloeg naaste concurrent Denemarken op het EK met 3-0 met twee doelpunten van Davor Šuker, de doelpuntenmachine van de Kroaten. Voor het nieuwe voetbalseizoen verspeelde Kroatië dure punten door in drie thuiswedstrijden gelijk te spelen, tegen de Denen, de Grieken en de Slovenen, maar wonnen in juni de cruciale uitwedstrijd tegen Griekenland (0-1). De Denen sleepten het gelijkspel in Zagreb uit het vuur door een gelijkmaker van Brian Laudrup vlak voor tijd en hadden een ruime voorsprong met dertien punten uit vijf wedstrijden, Griekenland volgde met tien uit zes en Kroatië met negen uit vijf. In het nieuwe voetbalseizoen werd de spanning opgevoerd door een onverwachte, ruime 3-0 nederlaag van de Denen tegen het debuterende voetbalelftal van Bosnië en Herzegovina. In de thuiswedstrijd tegen Kroatië nam Denemarken weer afstand door een overtuigende 3-1 overwinning. De eindstand was al bereikt voor rust en zowel Brian als Michael Laudrup scoorden. Kroatië kon nu niet meer eerste worden in de groep en opeens was Griekenland weer in beeld. Denemarken had drie punten voorsprong, maar moest de laatste wedstrijd spelen in Athene, als Griekenland won was het land rechtstreeks geplaatst voor het WK, als het gelijk speelde of verloor moest het hopen op een misstap van de Kroaten tegen Slovenië. Griekenland kreeg kans op kans, maar stuitte constant op de uitblinkende doelman Peter Schmeichel. De spannende wedstrijd zorgde voor verhitte emoties op de tribune en de wedstrijd moest stil gelegd worden door een overdaad aan vuurwerk. In de blessuretijd miste Griekenland nog een vrije kopkans, maar Denemarken was geplaatst en voor sterren als Schmeichel en Brian laudrup was het de eerste en laatste kans uit te blinken op een WK. Kroatië won met 3-1 en kroop door het oog van de naald en kon zich opmaken voor play-off wedstrijden, Griekenland bleef met lege handen staan.
Groep 2
Groep 2 beloofde een spannende strijd te worden tussen Engeland en Italië. Engeland had een succesvol EK achter de rug , maar Italië was al in de eerste ronde uitgeschakeld. Beide teams hadden nieuwe coaches: oud-middenvelder Glenn Hoddle volgde Terry Venables op bij de Britten, Arrigo Sacchi stapte midden in de cyclus op als coach na een vernederende nederlaag in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bosnië, de vader van aanvoerder Paolo, Cesare Maldini volgde hem op. Met Maldini ging Italië terug in de tijd, Maldini was een aanhanger van het aloude Catenaccio-systeem in tegenstelling tot de avontuurlijk ingestelde Sacchi. De afwachtende houding van de Italianen had wel succes, er werd met 0-1 in het Wembley Stadium gewonnen door een doelpunt van de bij Chelsea spelende Gianfranco Zola. Omdat de Engelsen alle andere wedstrijden wonnen en Italië doelpuntloos gelijkspeelde tegen Polen en Georgië, moesten de Italianen in Rome opnieuw winnen. Nu bleek de zwakte van het afwachtende systeem, de Engelsen waren superieur op het middenveld en de Italianen konden het spel niet maken, kregen nauwelijks kansen en speelde het laatste kwartier met tien man. Het spannendste was de slotfase, toen eerst Ian Wright op de paal schoot en meteen daarna Christian Vieri een vrije kopkans miste. Engeland plaatste zich, maar het was de laatste grote wedstrijd voor de uitblinkende Paul Gascoigne, hij zou voor het WK niet geselecteerd worden door zijn slechte discipline, de andere uitblinker David Beckham brak door.
| Pos
|
Land
|
Wed
|
Win
|
Gel
|
Ver
|
DV
|
DT
|
+/−
|
Pnt
|
| 1
|
 Engeland
|
8
|
6
|
1
|
1
|
15
|
2 |
+13
|
19
|
| 2
|
 Italië
|
8
|
5
|
3
|
0
|
11
|
1 |
+10
|
18
|
| 3
|
 Polen
|
8
|
3
|
1
|
4
|
10
|
12 |
–2
|
10
|
| 4
|
 Georgië
|
8
|
3
|
1
|
4
|
7
|
9 |
–2
|
10
|
| 5
|
 Moldavië
|
8
|
0
|
0
|
8
|
2
|
21 |
–19
|
0
|
Groep 3
Noorwegen had zich niet echt geliefd gemaakt bij de voetbalkenners met hun extreem afwachtende voetbal, maar bleef goede resultaten boeken. Het won zes van de acht wedstrijden en was vrij snel geplaatst. De beoogde nummer twee van deze groep Zwitserland maakte fout op fout, het begon met een nederlaag op het nietige Azerbeidzjan en na een 5-0 nederlaag tegen Noorwegen was de ploeg uitgeschakeld. Twee mindere teams streden om de tweede plaats, Hongarije had één punt voorsprong op Finland voor de beslissende wedstrijd in Helsinki. Een doelpunt van de FC Twente spelende Antti Sumiala leek eindelijk voor voetbalsucces te zorgen, maar in blessure-tijd sloeg het noodlot toe, een eigen doelpunt zorgde ervoor, dat Hongarije play-off wedstrijden mocht spelen.
Groep 4
De merkwaardigste "wedstrijd" in deze groep werd gespeeld op 9 oktober 1996 tussen Schotland tegen Estland, de Schotten trainden een dag voor de wedstrijd en klaagden over de kwaliteit van de lichtmasten. Schotland eiste, dat de wedstrijd in de middag werd gespeeld. De FIFA stemden in met het Schotse verzoek, maar de Esten waren boos, omdat ze tv-ontvangsten zouden missen. Toen de wedstrijd moest beginnen, kwamen de Esten niet opdagen en de FIFA besliste een 0-3 overwinning voor de Schotten. De Este voetbalbond ging in beroep en de wedstrijd moest een half jaar later worden overgespeeld. In Monaco bleef het doelpuntloos. Na de onverwachte derde plaats op het WK in 1994 kwam het Zweedse voetbal in een crisis terecht, het EK werd gemist, Tomas Brolin raakte uit vorm na een blessure en er was weinig aanwas voor de oudere spelers. Het verloor zowel de uit-als de thuiswedstrijd van het niet bijster sterke Oostenrijk met 1-0 door doelpunten van Andreas Herzog. De wedstrijd in Wenen was min of meer beslissend en er werd vooral veel geschopt, er waren drie rode kaarten. Oostenrijk plaatste zich voor het eerst sinds 1990 voor een internationaal toernooi, de enige gerenommeerde spelers speelden toen ook al: naast Herzog was dat de doelpuntenmachine Toni Polster. Schotland eindigde op de tweede plaats, maar omdat de ploeg de meeste punten haalde van de nummers twee van alle groepen, was de ploeg rechtstreeks geplaatst, voor de zesde keer in zeven WK's.
Groep 5
Bulgarije had een generatie, die al op leeftijd was, zelfs de aanvoerder en sterspeler Hristo Stoichkov begon slijtage te vertonen, hij keerde in 1996 terug naar FC Barcelona na zijn mislukte avontuur bij Parma, maar met name in het seizoen 1997/1998 kreeg hij onder coach Louis van Gaal nauwelijks een kans, de strenge coach en de wispelturige vedette botsten qua karakters. Ook in het Bulgaarse team had hij steeds minder waarde, hij scoorde maar één keer, tegen Luxemburg uit een strafschop. Bulgarije begon slecht aan de serie, het verloor van Israël, maar omdat de enige concurrent Rusland gelijkspeelde tegen Israël en Cyprus had Bulgarije in de laatste twee onderlinge wedstrijden aan één zege genoeg zich te plaatsen voor het WK. In Sofia kwam Bulgarije in de tweede helft door de bebaarde verdediger Trifon Ivanov op voorsprong, maar daarna overspeelde Rusland de Bulgaren en als door een wonder bleef het 1-0 voor de verouderde ploeg en was men geplaatst voor het WK. In de return verloor de ploeg kansloos met 4-2 na een 4-0 achterstand, de wedstrijd was slechts voor statistieken, maar wel een teken aan de wand.
| Pos
|
Land
|
Wed
|
Win
|
Gel
|
Ver
|
DV
|
DT
|
+/−
|
Pnt
|
| 1
|
 Bulgarije
|
8
|
6
|
0
|
2
|
18
|
9 |
+9
|
18
|
| 2
|
 Rusland
|
8
|
5
|
2
|
1
|
19
|
5 |
+14
|
17
|
| 3
|
 Israël
|
8
|
4
|
1
|
3
|
9
|
7 |
+2
|
13
|
| 4
|
 Cyprus
|
8
|
3
|
1
|
4
|
10
|
15 |
–5
|
10
|
| 5
|
 Luxemburg
|
8
|
0
|
0
|
8
|
2
|
22 |
–20
|
0
|
Groep 6
Groep 6 was een sterke groep met het traditioneel sterke Spanje, de nummer twee van het EK Tsjechië en de van een boycot verloste Joegoslavië. Vlak voor de loting was er vrede gesloten in de wrede Bosnische Burgeroorlog en mocht Joegoslavië weer meedoen aan internationale wedstrijden. Het huidige Joegoslavische team was Kroatië in het kwadraat, een verzameling vedetten, waar een team van gemaakt moest worden. De succesvolste spelers waren Dejan Savicevic, Siniša Mihajlović en Predrag Mijatović van respectievelijk AC Milan, Sampdoria en Real Madrid, maar de beroemdste was Dragan Stojković, een speler met de nationale status van Hagi en Stoichkov, uitblinker in het laatste verenigde Joegoslavische team, maar hopeloos mislukt in West-Europa en toen spelend bij Nagoya Grampus in de Japanse competitie. Joegoslavië begon sterk met vier overwinningen, maar was kansloos in de wedstrijd tegen Spanje: 2-0. Men boekte een belangrijke overwinning op Tsjechië (1-2 in Praag door een doelpunt van Savo Milošević). Tsjechië zou later zelfs van Slowakije verliezen en zou geen rol meer van betekenis spelen. De strijd om de eerste plaats ging nu tussen Joegoslavië en Spanje, maar in de onderlinge wedstrijd behield Spanje zijn voorsprong van één punt door met 1-1 gelijk te spelen (twee benutte strafschoppen van Fernando Hierro en Mijatović). Spanje breidde de voorsprong uit tot drie punten en Joegoslavië moest zich voor de play-off wedstrijden voorbereiden.
Groep 7
Na het dramatisch verlopen EK, waar spelers van Ajax hun interne problemen meenamen naar het Nederlands elftal, hetgeen leidde tot de verwijdering van Edgar Davids uit de selectie, besloot coach Guus Hiddink de spelers voortaan gedragscodes te laten ondertekenen om dit soort excessen te voorkomen. Naast Davids zou ook aanvoerder Danny Blind niet meedoen aan de kwalificatie, hij nam afscheid als international en de weer herstelde Frank de Boer verving hem. De selectie kwam meer op sterkte: Wim Jonk werd weer geselecteerd, Phillip Cocu dwong een basisplaats af, verdediger Jaap Stam brak door en ook Mark Overmars was hersteld van een blessure. Spelers als Veltman, Hoekstra, Taument en Jordi Cruijff werden te licht bevonden en vielen af. In de eerste wedstrijd bleek al, dat het Nederland had geleerd van het echec van het EK: Wales kwam na 20 minuten op voorsprong door een buitenspel doelpunt van Dean Saunders en het team was veel sterker dan Wales, maar miste veel kansen. Het team bleef geduldig en werd beloond in de laatste twintig minuten, stormram Pierre van Hooijdonk viel in de 72e minuut in en zijn eerste twee balcontacten waren twee doelpunten. Ronald de Boer bepaalde de eindstand op 1-3 door een spectaculaire snoekduik. In de return werd Wales compleet verpulverd, 7-1 met drie doelpunten van de weer opgeleefde Dennis Bergkamp. Ook België had een moeizame periode achter de rug, het miste het EK en bondscoach Paul van Himst werd vervangen door Wilfried Van Moer, een door het volk geliefde oud-international. België startte met een gelukkige thuisoverwinning op Turkije in Brussel, waar meer Turken dan Belgen aanwezig waren. België nam in de eerste helft een 2-0 voorsprong en wankelde in de tweede helft nadrukkelijk, maar hield de schade beperkt tot 2-1. De volgende thuiswedstrijd was tegen Nederland, maar de buurman overspeelde de "Rode Duivels", na een half uur stond Nederland met 0-2 voor door doelpunten van Dennis Bergkamp en Clarence Seedorf via een prima volley. Nederland verzuimde de Belgen ook qua score te vernederen en scoorde alleen nog via een strafschop van Jonk. De Belgen waren erg geschrokken van de wanvertoning en ontsloegen van Moer, die zich zelfs volledig uit het voetbal terugtrok, Georges Leekens werd zijn vervanger. Het werd toch weer spannend in deze groep, België won de uitwedstrijden van Wales en Turkije, terwijl Nederland verloor van hetzelfde Turkije. Zonder de aan vliegangst lijdende Dennis Bergkamp speelde Nederland in de heksenketel van Bursa beter dan de Turken, maar kon het evenwicht niet in doelpunten uitdrukken en de scherpte ontbrak. In de tweede helft liet Jaap Stam Hakan Şükür te makkelijk koppen: 1-0. In de slotfase kreeg Nederland een strafschop, tot verbijstering van iedereen lieten Wim Jonk en Frank de Boer toe, dat uitgerekend Clarence Seedorf de strafschop ging nemen. Een half jaar geleden was Nederland uitgeschakeld door een gemiste strafschop van dezelfde Seedorf. De strafschop ging hoog over en heel Nederland was verbijsterd. Het inspireerde Freek de Jonge om in zijn nr. 1 hit "Leven na de dood" de zin aan te halen: "Wat kon Seedorf overkomen toen hij van elf meter schoot". België won wel in Turkije door met 1-3 te winnen, met drie goals van de genaturaliseerde Braziliaan Luis Oliveira. Het mooiste doelpunt was echter van een Turk: Oktay passeerde zes Belgen in een korte dribble. Voor het nieuwe seizoen stonden Nederland en België met vijftien punten uit zes wedstrijden aan kop, met Turkije op gepaste afstand (zeven uit vijf). Turkije bleef nog enigszins in de race door in een knotsgek duel met 6-4 van Wales te winnen: Şükür scoorde viermaal. Voor de wedstrijd tegen België stond Nederland op zijn kop: Patrick Kluivert, die al eerder met justitie te maken had, werd beschuldigd van deelname aan groepsverkrachting. Heel Nederland vond, dat deze speler niet het Nederlands Elftal moest vertegenwoordigen. Guus Hiddink oordeelde anders en Kluivert behoorde met Stam en Bergkamp tot de doelpuntenmakers. Nederland won met 3-1 van een opnieuw te timide België en stond nu drie punten voor. De laatste wedstrijd tegen Turkije leverde een teleurstellend gelijkspel op, maar het was voldoende voor kwalificatie. Turkije had moeten winnen en hopen op een nederlaag van België tegen Wales, maar ze vielen nauwelijks aan in Amsterdam en de Belgen wonnen na een ruststand van 3-0 met 3-2. De Belgen kregen een herkansing in de Play-offs.
| Pos
|
Land
|
Wed
|
Win
|
Gel
|
Ver
|
DV
|
DT
|
+/−
|
Pnt
|
| 1
|
 Nederland
|
8
|
6
|
1
|
1
|
26
|
4 |
+22
|
19
|
| 2
|
 België
|
8
|
6
|
0
|
2
|
20
|
11 |
+9
|
18
|
| 3
|
 Turkije
|
8
|
4
|
2
|
2
|
21
|
9 |
+12
|
14
|
| 4
|
 Wales
|
8
|
2
|
1
|
5
|
20
|
21 |
–1
|
7
|
| 5
|
 San Marino
|
8
|
0
|
0
|
8
|
0
|
42 |
–42
|
0
|
Groep 8
Roemenië had een desastreus EK achter de rug (drie wedstrijden, drie nederlagen), maar wist zich toch makkelijk te plaatsen voor het WK. In een zwakke groep won het de eerste negen wedstrijden om in de laatste wedstrijd tegen Ierland vlak voor tijd een gelijkspel toe te staan. Grote man was nog steeds Gheorge Hagi, die na Barcelona vertrok naar de Turkse topclub Galatasaray, waar hij kon uitgroeien tot de grote man. Adrain Ilie was een van de weinige nieuwe spelers van Roemenië, was clubmaat van Hagi en was zijn beoogde opvolger. Ook de tweede man in de hiërarchie Gheorghe Popescu zou een seizoen later vertrekken bij Barcelona en de derde Roemeen van Galatasaray worden. Ierland had ook een verouderde selectie, maar deze was veel minder qua kwaliteit. Halverwege het nieuwe seizoen stond Ierland met dertien punten uit zeven wedstrijden gelijk met het modale Macedonië. Macedonië had opzien gebaard door met 1-11 van Liechtenstein te winnen (een nieuw Europees record), maar zou de laatste drie wedstrijden allemaal verliezen. Litouwen nam de rol van uitdager over en na een doelpuntloos gelijkspel in Dublin stonden Ierland en Litouwen gelijk, een overwinning van de Ieren in de return was nu noodzakelijk. Op het laatste moment werd de 37-jarige Tony Cascarino opgeroepen in het elftal en hij beschaamde het vertrouwen niet: twee goals en een 1-2 overwinning tot gevolg. Een gelijkspel tegen Roemenië volstond nu voor plaatsing voor de Play Offs en Cascarino zorgde opnieuw voor de gelijkmaker.
Groep 9
Het EK 1996 was een saai kampioenschap en het was ook geen verrassing dat het meest degelijke team het toernooi won: Duitsland. Het team was echter behoorlijk verouderd, de kern van het team was ook al wereldkampioen geworden in 1990 en alleen Oliver Bierhoff brak echt door. Twee uitblinkers van het EK-team Matthias Sammer en Dieter Eilts vielen tijdens de kwalificatie uit door chronisch blessureleed en de ooit zo gevaarlijke Jürgen Klinsmann scoorde slechts twee doelpunten in deze kwalificatie (allebei de doelpunten tegen Armenië thuis), al was hij nog steeds van waarde vanwege zijn harde werken. Ook opvallend was dat Duitsland slechts in de eerste twee wedstrijden in de eerste helft scoorde. Drie doelpunten in tien speelronden was erg karig, echter het terugkomen van achterstanden was een typische Duitse deugd. Concurrentie was aanwezig van Portugal, dat goed speelde op het EK, maar te snel was uitgeschakeld en van Oekraïne, waar de oude coach Lobanovsky van Dinamo Kiev voor de derde keer in successie een topelftal smeedde en in Serhij Rebrov en vooral Andrij Sjevtsjenko twee jonge topspitsen in bezit had. Portugal liep al snel averij op, 0-0 tegen Armenië en een 2-1 nederlaag tegen Oekraïne, waarbij doelman Vitor Baia opzichtig blunderde bij het eerste doelpunt. De keiharde verdediger Fernando Couto zorgde met zijn doelpunt in de return, dat de Portugezen niet verder averij opliepen. Duitsland liep ook al onnodig puntverlies op door met 1-1 gelijk te spelen tegen Noord-Ierland en in december speelde Duitsland in een gelijkopgaande wedstrijd met 0-0 gelijk tegen de Portugezen. Op dat moment leed Portugal de groep met acht punten uit vijf wedstrijden, maar Oekraïne en Duitsland stonden er optisch beter voor (respectievelijk zes en vijf punten uit drie wedstrijden). Duitsland speelde vervolgens een merkwaardige wedstrijd tegen Albanië, 2-3 in Tirana met een glaszuivere hattrick van Ulf Kirsten en twee benutte strafschoppen van de Albanezen. In de wedstrijden tegen Oekraïne deed de ploeg goede zaken: 2-0 in Bremen door doelpunten in de tweede helft van Bierhoff en Mario Basler en 0-0 in Kiev, opnieuw een gelijkopgaande strijd, waar Rebrov namens Oekraïne op de paal schoot. Omdat zowel Portugal en Oekraïne slordige punten lieten liggen tegen respectievelijk Noord-Ierland en Armenië stond Duitsland voor het nieuwe voetbalseizoen er uitstekend voor: Oekraïne leed met veertien punten uit acht wedstrijden, maar Duitsland stond er optisch beter voor met twaalf uit zes, Portugal had evenveel punten, maar één wedstrijd meer gespeeld. In de laatste vier wedstrijden werd het Duitse gemoed nog behoorlijk op de proef gesteld. Noord-Ierland nam in Belfast een 1-0 voorsprong, maar een hattrick van opnieuw een invaller, Olivier Bierhoff, zorgde voor de ommekeer, tussen de 72e en 78e minuut scoorde de doelpuntenmachine, drie keer op aangeven van Thomas Häßler. De kraker tegen Portugal in Berlijn was met name voor de Portugezen belangrijk, ze moesten winnen om nog kans te hebben. Duitsland kreeg de beste kansen, maar wist niet te scoren. Barbosa scoorde echter wel tegen in de 70e minuut, maar de Portugezen vergaten de score uit te bouwen. Toen ging de Portugese spelmaker Rui Costa ernstig in de fout: hij werd gewisseld en liep langzaam van het veld. De scheidsrechter gaf een gele kaart en toen dat niet hielp zelfs de rode kaart. Duitsers kunnen zo'n numerieke evenwicht altijd goed uitbouwen en Ulf Kirsten redde andermaal zijn land: 1-1. Portugal was nu praktisch uitgeschakeld en de gouden generatie, die in 1991 wereldkampioen bij de jeugd werd moest nog vier jaar wachten op WK-deelname. Duitsland had nu vier punten nodig om boven Oekraïne uit te komen, met thuiswedstrijden tegen Armenië en Albanië een gemakkelijke opgave. Armenië werd in de tweede helft met 4-0 terzijde geschoven en een gelijkspel tegen Albanië was nu genoeg. Terwijl Oekraïne met 0-2 voor stond (en bleef) tegen Armenië, kwam Duitsland op achterstand door een eigen doelpunt van Jürgen Kohler. Er ontstond een merkwaardig score-verloop, Duitsland kwam met 2-1 voor, maar tot twee keer toe wisten de Albanezen terug te komen. Uiteindelijk scoorde Oliver Bierhoff in de laatste minuut de beslissende 4-3. Duitsland had het zoals altijd gered, maar zelden was de kwalificatie zo'n zware opgave geweest.
Ranking nummers 2
Play-offs
Kroatië zorgde voor een comfortabele 2-0 voorsprong in de thuiswedstrijd tegen Oekraïne. Verdediger Slaven Bilić en aanvaller Goran Vlaović zorgden voor de doelpunten en Oekraïne had weinig op het veld te vertellen. In de return kreeg Kroatië het nog benauwd, Oekraïne moest tegen hun natuur aanvallen, maar had al na vijf minuten succes via "wonderboy" Andrij Sjevtsjenko. Kroatië wankelde, er werd een Oekraïens doelpunt afgekeurd, maar de ploeg werd gered door een inschattingsfout van doelman Alexandr Shovkovski, waarvan Alen Bokšić profiteerde. Oekraïne moest nu drie doelpunten maken in de tweede helft en dat was te veel gevraagd.
Kroatië gekwalificeerd voor het hoofdtoernooi.
Het sneeuwde behoorlijk in Moskou, waardoor normaal voetbal niet mogelijk was in de eerste wedstrijd tussen Rusland en Italië, de ploegen speelden zelfs met een rode bal. De doelpunten vielen vlak na rust: Christian Vieri profiteerde van moeizaam Russisch verdedigen door de moeilijke omstandigheden en door dezelfde reden maakte Fabio Cannavaro een eigen doelpunt. In de return bleef het lang spannend, maar na het winnende doelpunt van Pierluigi Casiraghi in de 52e minuut kwam de Italiaanse zege niet meer in gevaar.
Italië gekwalificeerd voor het hoofdtoernooi.
Hongarije had zich per toeval geplaatst voor de Play-offs en dat bleek in de wedstrijden tegen Joegoslavië, binnen tien minuten stonden de ooit "Magische Magyaren" in de thuiswedstrijd met 0-3 achter, de ruststand was 0-5 en in de slotfase gaven de Joegoslaven zomaar een doelpunt weg: 1-7. De return was uiteraard een formaliteit, maar opnieuw gaven de Joegoslaven gas: 5-0. Grote man was Real Madrid-ster Predrag Mijatović. Hij scoorde in totaliteit zeven keer, drie in de uitwedstrijd, vier keer in de thuiswedstrijd.
Joegoslavië gekwalificeerd voor het hoofdtoernooi.
Het oude Ierland, dat onder de vorige coach Jack Charlton zoveel furore maakte probeerde alles nog uit de kast te halen om het WK te halen. Met hun inzet wisten ze het kwalitatief sterkere België knap lastig te maken. Het was uiteindelijk Luc Nillis, die vooral bij zijn club PSV Eindhoven schitterde en zelden bij het nationale team, die het verschil maakte: hij scoorde de gelijkmaker in Dublin en de winnende treffer in Brussel.
België gekwalificeerd voor het hoofdtoernooi.
Externe link
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑ (en) De FIFA-wereldranglijst van november 1995 op www.fifa.com
- ↑ De wedstrijd tussen Bosnië en Herzegovina tegen Kroatië werd gespeeld in Bologna, Italië, vanwege de renovatie van het Asim Ferhatović Hasestadion.
- ↑ De wedstrijd tussen Estland en Schotland werd in Monaco gespeeld. Deze wedstrijd stond oorspronkelijk gepland voor 9 oktober in Tallinn. Estland kwam vanwege een conflict veel later bij het stadion en aan, het Schotse elftal was toen al weg. Daarom werd deze wedstrijd verzet.
- ↑ Albanië speelde de wedstrijd tegen Oekraïne op neutraal terrein, in het Spaanse Granada, vanwege de Albanese anarchie van 1997.
- ↑ Albanië speelde de wedstrijd tegen Griekenland op neutraal terrein, in het Spaanse Granada, vanwege de Albanese anarchie van 1997.
- ↑ Albanië speelde de wedstrijd tegen Noord-Ierland op neutraal terrein, in het Zwitserse Zürich, vanwege de Albanese anarchie van 1997.
|
· 
· 
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
