Zeehonden of robben (Phocidae) vormen een familie van zeezoogdieren. Ze behoren tot de roofdieren (Carnivora). Zo'n 90% van de ruwweg 11.000[2] zeehonden van Nederland is in de Waddenzee te vinden; verder zijn er populaties in onder andere de Ooster- en Westerschelde. In België worden ze, door het strakke verloop van de kust, zelden gezien. Jonge zeehonden die hun moeder zijn kwijtgeraakt noemt men ook wel huilers. Pasgeboren zeehonden zijn doorgaans wit van kleur.
Kenmerken
Zeehonden hebben korte stugge haren en nauwelijks ondervacht. Ze houden met een dikke speklaag de lichaamswarmte vast. Ze hebben goed ontwikkelde tastharen, niet alleen in de snor, maar ook in de wenkbrauwen. De meeste soorten hebben een gevlekte vacht. Bij enkele soorten bestaat er seksueel dimorfisme, waarbij de mannetjes veel groter zijn dan de vrouwtjes, een ander vlekkenpatroon hebben, en zelfs een slurf (zoals bij de zeeolifanten). Mannetjes hebben ook een penisbot of baculum. De achtervinnen, waarmee ze zwemmen, zijn groter dan de voorvinnen. Zeehonden hebben geen oorschelp.[3]
Zeehonden komen ook in de buurt van beide polen voor. Ze zijn belangrijke prooidieren voor ijsberen en orka's.
Jacht
De jacht op zeehonden door middel van knuppelen is over de hele wereld verboden, behalve in Canada. In Nederland is de jacht sinds 1962 verboden; de zeehond was destijds in de Waddenzee en in de toen nog niet afgesloten zeearmen in Zeeland bijna uitgeroeid.
Leefwijze
Zeehonden voelen door een zwakke ademreflex weinig drang om naar lucht te happen, waardoor zij onder water eerder zullen stikken dan verdrinken. Een zeehond kan onder water slapen en houdt dan tot twintig minuten lang de adem in. Ook wanneer de dieren op het droge slapen ademen ze niet tijdens de slaap. Ze slaan zuurstof niet alleen op in hun bloed maar ook in hun lichaam. Als ze niet ademen geven de spieren zuurstof af.[4]
Hoewel de zeehonden op de Waddeneilanden steeds in groepen lijken te zonnen, zijn het solitair levende dieren. Een moeder zal haar jong enkel tijdens de eerste weken verzorgen. Als het jong in nood verkeert of achterblijft, zal de moeder eerder zelf vluchten en haar jong achterlaten dan het te helpen of verdedigen. Ze zal naderhand haar jong zelfs niet meer zoeken.
Een zeehond wordt in normale omstandigheden maximaal 25 jaar, hoewel er in het opvangcentrum op Texel exemplaren in gevangenschap leven die meer dan 30 jaar oud zijn.
In de periode 2019-2021 was er een toename in gespotte dieren voor de Belgische kust, meer bepaald in de havengeul van Oostende en Nieuwpoort, waar ze bijna dagelijks komen uitrusten. Door de massale belangstelling van nieuwsgierigen was het vrij snel noodzakelijk dat de vereniging NorthSealTeam werd opgericht, die zich tot doel stelt om de dieren voldoende rust te gunnen en de mensen te sensibiliseren en te onderwijzen.
Houd minstens 30 m afstand
Houd honden aan de leiband én op afstand
Bewaar de rust
Taxonomie
Bioscoopjournaal uit 1961 over onderzoek aan jonge zeehonden door onderzoekers van het Instituut voor Toegepast Biologisch Onderzoek in de NatuurZeehonden op een zandbank
↑(en) Leonard Dewaele, Olivier Lambert & Stephen Louwye (2018). A critical revision of the fossil record, stratigraphy and diversity of the Neogene seal genus Monotherium (Carnivora, Phocidae). Royal Society Open Science5 (5): 171669. ISSN: 2054-5703. PMID29892365. DOI: 10.1098/rsos.171669.
↑Michiel van Nieuwstadt, Milieu en natuur - Zeehondenlijf is duikfles. NRC (25 oktober 2008). Geraadpleegd op 13 juli 2023. “Amerikaanse zeehondenonderzoeker Thomas Jue (...) Jue leerde een jonge noordelijke zeeolifant om in zo’n scanner te klimmen. (...) In de scanner viel de zeeolifant in slaap. Zijn adem stokte. (...) de scanner liet zien dat er zuurstof vrijkwam uit zijn spieren. Dat was het bewijs dat zeehondenspieren werken als een duikfles.”
