Łączność wojskowaŁączność wojskowa – zespół przedsięwzięć organizacyjno-technicznych oraz sił i środków łączności zapewniających wymianę informacji między dowódcami pododdziałów, dowódcami i sztabami związków i oddziałów, a także między rodzajami sił zbrojnych i rodzajami wojsk[1]. CharakterystykaŁączność wojskowa organizowana jest na poszczególnych szczeblach dowodzenia we wszystkich rodzajach sił zbrojnych i wojsk, co ma na celu zapewnienie dowodzenia, współdziałania, powiadamiania, ostrzegania oraz alarmowania. W związku z czym regulaminy wyróżniają rodzaje łączności[2]:
Łączność organizowana jest warunkach garnizonowych i podczas ćwiczeń, w okresie pokoju, kryzysu i różnych działaniach bojowych w okresie wojny. Zależnie od sposobu utrzymywania łączności dróg przesyłowych i urządzeń komunikacyjnych rozróżnia się łączność przewodową, łączność radioliniową, łączność radiową, łączność radiotelefoniczną, łączność sygnalizacyjną oraz łączność środkami ruchomymi. Zależnie od rodzaju zastosowań technicznych środków łączności, zwłaszcza aparatury końcowej, stosuje się łączność telefoniczną, łączność telegraficzną, łączność satelitarną, łączność telewizyjną, teleskopową oraz łączność teledacyjną[1]. Odpowiedzialność za łączność z podwładnymi ponosi przełożony, jednak w wypadku jej utraty, zarówno przełożony, jak i podwładny mają obowiązek przedsięwziąć niezbędne działania w celu jej odtworzenia[3]. System łączności wojskowejSystem łączności to organizacyjno–techniczny zespół sił i środków łączności i informatyki, odpowiadający potrzebom dowodzenia i sterowania środkami rażenia, charakterowi prowadzonych działań i wykonywanym zadaniom wojsk[4][3]. System łączności sił zbrojnych składa się z dwóch zasadniczych komponentów[3]:
Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|