Żagnica sina, żagnica okazała, żagnica błękitna (Aeshna cyanea) – gatunekważki z rodziny żagnicowatych (Aeshnidae). Występuje w Europie (z wyjątkiem kilku obszarów Europy Północnej), w północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie i w zachodniej Azji, aż po Syberię. Przebywa wśród gęstej roślinności w pobliżu małych zbiorników wody stojącej, nierzadko przy oczkach wodnych. Dorosłe osobniki mogą pokonywać długie dystanse. Polując na owady mogą znacznie oddalić się od wody[4].
Występuje w całej Polsce, również w górach, gdzie stwierdzony był do wysokości 1226 m n.p.m.[5]
Żagnica sina ma długie smukłe ciało o długości do 70 mm, z czterema dużymi skrzydłami o rozpiętości 95–110 mm[6], dwoje dużych, złożonych oczu i krótkie czułki. Na czarnym tułowiu dwa szerokie paski na segmentach brzusznych, u samców niebieskie, u samic zielone. W Polsce imagines pojawiają się od połowy czerwca do początku listopada[6]. Larwy znoszą krótkotrwałe susze zakopując się w wilgotnych warstwach dna lub w zalegających je warstwach liści[7].
(godz. 9:36) Larwa wychodzi z wody i wspina się na liść kosaćca żółtego (godz. 9:46) Pęka grzbiet larwy (godz. 9:46) Przez pęknięcie na grzbiecie wysuwa się tułów i głowa imago (godz. 9:49) Wysuwa się tułów, głowa, skulone skrzydła i nogi. (godz. 10:06) Ważka prawie całkowicie wysunęła się z wylinki. (godz. 10:11) Żagnica chwyta odnóżami oskórek larwy powyżej pęknięcia i wyginając się wyciąga odwłok. (godz. 10:13) Oddycha już powietrzem atmosferycznym, przez przetchlinki umieszczone po obu stronach każdego segmentu ciała (godz. 10:16) Następuje pompowanie limfy do skrzydeł poprzez żyłki. Skrzydła rozprostowują się. (godz. 11:38) Skrzydła rozprostowały się, ciało nabiera barw i sztywnieje. (godz. 11:41) Całkowicie przeobrażona ważka rozkłada skrzydła i odlatuje.
↑Aeshna cyanea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species(ang.).
↑Goretti et al. Larval development of Aeshna cyanea (Müller, 1764) (Odonata: Aeshnidae) in Central Italy. „Hydrobiologia”. 457 (1–3), s. 149–154, 2001. DOI: 10.1023/A:1012227400613. (ang.).
↑Paweł Buczyński. Najazd z południa i klęska Sybiraków – jak ocieplenie klimatu zmienia naszą faunę ważek. „Kraska - Biuletyn Towarzystwa Przyrodniczego „Bocian””. 15, s. 18–22, 2007. Towarzystwo Przyrodnicze „Bocian”. ISSN1429-4990.
