Żegnaj mi, Rosjo nieumytaŻegnaj mi, Rosjo nieumyta (ros. Прощай, немытая Россия) – wiersz rosyjskiego pisarza i poety Michaiła Lermontowa. Historia powstania[1]Poeta w 1840 za pojedynek z synem francuskiego ambasadora został przez sąd wojenny ponownie skazany na zesłanie na Kaukaz (pierwszy raz był na zsyłce w roku 1837 za napisanie wiersza Śmierć poety, w którym oskarżał koła polityczne Rosji o śmierć Puszkina), gdzie Rosja toczyła wojnę z buntującą się lokalną ludnością. Wiersz został napisany prawdopodobnie w połowie kwietnia 1841, kiedy poecie dano 48 godzin na opuszczenie Petersburga. Inna wersja głosi, że powstał on na początku maja 1840 w czasie odjazdu Lermontowa na zesłanie na Kaukaz. Wiersz ten w swojej wymowie jest bardzo agresywny i szokujący, zwłaszcza dla rosyjskiego odbiorcy. Wiersz odzwierciedla z największą ostrością polityczne poglądy Lermontowa w stosunku do reżimu autokratycznego carskiej Rosji. Słowa wierszaNie zachował się rękopis. Znanych jest kilka wersji tego wiersza[2]. Najbardziej prawdopodobna pierwotna wersja[3]: Прощай, немытая Россия, W polskim tłumaczeniuTo żegnaj ma nieczysta Rosjo, lub Żegnaj mi, Rosjo nieumyta, (przeł. AdC) NawiązaniaW powieści Kompleks polski Tadeusza Konwickiego w jednej z retrospekcji Romuald Traugutt słyszy przez ścianę pieśń śpiewaną przez rosyjskich oficerów. Przypisy
Bibliografia
Information related to Żegnaj mi, Rosjo nieumyta |