2 Dywizja Piechoty (Królestwo Kongresowe)

Ten artykuł dotyczy 2 Dywizji Piechoty Królestwa Kongresowego. Zobacz też: 2 Dywizja Piechoty - stronę ujednoznaczniającą.

2 Dywizja Piechoty

Historia
Państwo	Królestwo Polskie
Sformowanie	1815
Rozformowanie	1831
Dowódcy
Pierwszy	Izydor Krasiński
Ostatni	Edward Żółtowski
Organizacja
Dyslokacja	Zamość
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe

2 Dywizja Piechoty – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego.

Dywizja składała się z dwóch brygad piechoty liniowej oraz brygady strzelców pieszych. W skład każdej brygady wchodziły dwa pułki. Sztab znajdował się w Zamościu^[1]. Razem z 1 Dywizją Piechoty stanowiła Korpus Piechoty Królestwa Polskiego.

Dowódcy dywizji^[2][1]:

• gen. dyw. Izydor Krasiński 1815–1827
• gen. dyw. Edward Żółtowski 1827–1831

Dowódcy brygad^[2]:

• 1 brygada^[1].
  • gen. Edward Żółtowski od 20 stycznia 1815 do 22 sierpnia 1826
  • gen. Franciszek Morawski od 31 sierpnia 1826 do 30 stycznia 1831
• 2 brygada^[3]
  • gen. Stefan Grabowski od 20 stycznia 1815 do 1816
  • gen. Ignacy Blumer od lutego 1816 do 28 października 1818
• 3 brygada (strzelców pieszych)^[4]
  • gen. Jan Krukowiecki od 20 stycznia 1815 do 24 października 1819
  • gen. Hipolit Falkowski 24 października 1819
  • gen. Franciszek Morawski od 24 października 1819 do 31 sierpnia 1826
  • gen. Józef Czyżewski od 12 września 1826 do 5 maja 1831

Sztaby jednostek stacjonowały w następujących miejscowościach^[2]:

• 1 brygada (3 i 7 pułk) - Radom i Lublin
• 2 brygada (4 i 8 pułk) - Warszawa i Pułtusk
• 3 brygada (2 i 4 pułk strzelców pieszych) - Płock i Zamość

Uzbrojenie podstawowe piechurów stanowiły karabiny skałkowe. Pierwotnie było to karabiny francuskie wz. 1777 (kaliber 17,5 mm), później zastąpione rosyjskimi z fabryk tulskich wz. 1811 (kaliber 17,78 mm). Poza karabinami piechurzy posiadali bagnety i tasaki (pałasze piechoty). Wyposażenie uzupełniała łopatka saperska, ładownica na 40 naboi oraz pochwa na bagnet.

Umundurowanie piechura składało się z granatowej kurtki i sukiennych, biały spodni. Poszczególne pułki miały odmienne kolory naramienników, wyłogów oraz kołnierzy. Używano czapek czwórgraniastych. Po reformie w roku 1826 wprowadzono pantalony zapinane na guziki. Czapki czwórgraniaste zastąpiono kaszkietami z czarnymi daszkami i białymi sznurami. Na kaszkiecie znajdowała się blacha z orłem, numer pułku oraz ozdobny pompon.

• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. T.3. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1923.
• Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie - Królestwo Polskie 1815-1830. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
• Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: 1978.