|
2 Pułk Piechoty Liniowej
2 Pułk Piechoty Liniowej – pułk piechoty Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego. Formowanie i zmiany organizacyjne.jpg) Po abdykacji Napoleona, car Aleksander I wyraził zgodę na odesłanie oddziałów polskich do kraju. Miały one stanowić bazę do tworzenia Wojska Polskiego pod dowództwem wielkiego księcia Konstantego. 13 czerwca 1814 pułkowi wyznaczono miejsce koncentracji w Poznaniu[3]. Pułk sformowany w 1815[1]. 2 pułk piechoty liniowej wraz z 6 ppl tworzył 2 Brygadę 1 Dywizji Piechoty[4]. W okresie pokojowym składał się ze sztabu i dwóch batalionów po cztery kompanie, oraz związanych z batalionami dwoma kompaniami rezerwowymi[a]. Stan kompanii wynosił 4–6 oficerów, 14–16 podoficerów i 184 szeregowych. Stan batalionu 830 żołnierzy. Stan pułku: 5 oficerów starszych, 54–55 oficerów młodszych, 160 podoficerów, 72 muzyków, 1664–1676 szeregowych oraz 5 oficerów i 71-82 podoficerów i szeregowych niefrontowych[b]. W sumie w pułku służyło około 2050 żołnierzy. Pierwsze dwie kompanie pułku były kompaniami wyborczymi[c], czyli grenadierską i woltyżerską, pozostałe centralnymi zwane fizylierskimi, czyli strzeleckimi[6]. W czasie wojny przewidywano rozwinięcie pułku do czterech batalionów po 8 kompanii każdy. W każdym batalionie etatu wojennego tworzono na bazie jednej z nowo powstałych kompanii kompanię woltyżerską[5]. Wchodził w struktury 1 Dywizji Piechoty[7]. Po wybuchu powstania listopadowego zreorganizowano piechotę. Pułk wszedł w skład zreorganizowanej 1 Dywizji Piechoty[8]. 26 kwietnia 1831 przeprowadzono kolejną reorganizację piechoty armii głównej dzieląc ją na pięć dywizji. Pułk pozostał w 2 Brygadzie 1 Dywizji Piechoty[9]. 5 października 1831 2 pułk piechoty liniowej przeszedł granicę pruską pod Grudziądzem i został internowany[10]. Tradycje 2 pułku piechoty liniowej w III Rzeczypospolitej kontynuował 2 Giżycki pułk zmechanizowany[4]. Żołnierze pułkuPułkiem dowodzili[1]:
W pułku służbę pełnił i jako żołnierz walczył w powstaniu listopadowym burzyciel chłopów Kazimierz Deczyński, w 1831 awansowany do stopnia podporucznika[13]. Walki pułku Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego. Stacjonujące w Warszawie kompanie wyborcze wzięły udział w walkach Nocy Listopadowej 29 listopada 1830 roku. W grudniu zreorganizowany pułk skoncentrował się w rejonie Warszawy. W lutym walczył pod Wiśniewem i Wawrem. Następnie osłaniał prawe skrzydło obrony stolicy w bitwie pod Białołęką i pod Grochowem. Podczas wiosennej ofensywy wzdłuż szosy brzeskiej walczył ponownie pod Wawrem, a podczas wyprawy w Lubelskie pod Wronowem. W wyprawie na gwardię rosyjską potykał się pod Długosiodłem, Rutkami i Tykocinem. W maju walczył pod Ostrołęką, w czerwcu pod Paprotnią, a we wrześniu bronił Warszawy. Tu zakończył swój szlak bojowy[14]. Po wycofaniu się armii powstańczej do województwa płockiego - przeszedł ostatecznie 5 października granicę pruską pod Grudziądzem[10]. Bitwy i potyczki[1]:
W 1831, w czasie wojny z Rosją, żołnierze pułku otrzymali 38 złotych i 64 srebrne krzyże Orderu Virtuti Militari[1]. Uzbrojenie i umundurowanieUzbrojenie podstawowe piechurów stanowiły karabiny skałkowe. Pierwotnie było to karabiny francuskie wz. 1777 (kaliber 17,5 mm), później zastąpione rosyjskimi z fabryk tulskich wz. 1811 (kaliber 17,78 mm). Poza karabinami piechurzy posiadali bagnety i tasaki (pałasze piechoty). Wyposażenie uzupełniała łopatka saperska, ładownica na 40 naboi oraz pochwa na bagnet. Umundurowanie piechura składało się z granatowej kurtki i sukiennych, białych spodni. Naramiennik biały, numer dywizji (1) czerwony[15]. Używano czapek czwórgraniastych. Po reformie w roku 1826 wprowadzono pantalony zapinane na guziki. Czapki czwórgraniaste zastąpiono kaszkietami z czarnymi daszkami i białymi sznurami. Na kaszkiecie znajdowała się blacha z orłem, numer pułku oraz ozdobny pompon. ChorągiewNa tle granatowego krzyża kawalerskiego w czerwonym polu, w otoku z wieńca laurowego umieszczony był biały orzeł ze szponami dziobem i koroną złoconą[16]. Pola między ramionami krzyża – obie części białe, a w rogach płata królewskie inicjały: A I, później M I z koroną, otoczone wieńcami laurowymi[16]. UwagiPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
