Ablacja przezskórna

Ablacja przezskórna – początkowo był to zabieg kardiologiczny wykonywany w celu trwałego wyleczenia zaburzenia rytmu serca nazywanego częstoskurczem. Polega on na zniszczeniu, najczęściej energią termiczną, obszaru serca, będącego anatomicznym podłożem występowania takiego zaburzenia. Obecnie dotyczy także innych narządów, z przerzutami nowotworowymi, czy nowotworami pierwotnymi, np. w takich jak: wątroba, prostata, macica, gruczoł piersiowy^[1][2].

Ablacja przezskórna jest szczególnie przydatna w wypadku leczenia częstoskurczów z pobudzeniem nawrotnym (ang. reentry).

W celu wykonania ablacji do serca przez tętnicę udową lub żyłę udową wprowadzona zostaje specjalna elektroda.

Przed ablacją przeprowadza się inwazyjne badanie elektrofizjologiczne mające na celu określenie rodzaju zaburzenia rytmu i zlokalizowanie miejsca odpowiedzialnego za jego powstawanie i podtrzymywanie - mapowanie. Do przeprowadzenia badania używa się zmiennej liczby elektrod wewnątrzsercowych (zwykle 2-4), umieszczanych w różnych strukturach serca. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym w pracowni elektrofizjologii. Pod kontrolą obrazu RTG do żył lub tętnic wprowadza się elastyczne, plastikowe prowadnice. Przez nie wprowadzane są poprzez naczynia obwodowe do serca elektrody diagnostyczne i elektroda ablacyjna. Nowoczesną metodą mapowania jest tzw. system trójwymiarowej nawigacji elektroanatomicznej o nazwie CARTO System^[3]. Po zidentyfikowaniu rodzaju częstoskurczu i zlokalizowaniu obszaru odpowiedzialnego za jego powstawanie, w tym miejscu umieszcza się końcówkę elektrody ablacyjnej, która zostaje rozgrzewana prądem o częstotliwości radiowej (ang. RFA - radiofrequency ablation) do temperatury ok. 60 °C. Taka temperatura jest wystarczająca do zniszczenia obszaru będącego źródłem arytmii^[4].

Drugą metodą jest krioablacja, podczas której stosuje się miejscowe zamrażanie tkanek. Zanim definitywnie zamrozi wybraną tkankę może ją schłodzić aby wpierw uzyskać stan hibernacji w celu sprawdzenia czy przynosi to pożądany skutek. Po kilku sekundach zahibernowana tkanka ulega bez szkody rozmrożeniu. Jeżli uzyskano oczekiwany efekt pogłębia się zamrażanie otrzymując trwały efekt leczniczy^[4].

Ablacja jest wysoce skuteczna, ale na pełny efekt często jednak trzeba dłużej poczekać, ponieważ arytmia może ustępować przez dłuższy czas po tym zabiegu. Zdarzają się przypadki wykonywania nawet kilku ablacji u jednego pacjenta.

Całkowity czas wykonywania ablacji wynosi nawet kilka godzin.

Wykazano brak różnicy skuteczności ablacji przezskórnej w porównaniu z leczeniem farmakologicznym, mierzonej wskaźnikami umieralności, udaru mózgu, krwawień i zatrzymania akcji serca^[5].

Możliwe powikłania:

• krwiak lub tętniak w okolicy miejsca wkłucia,
• zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego,
• zakrzepica,
• uszkodzenie naczyń lub serca.
• uszkodzenie przełyku

Prowadzone są badania nad nieinwazyjnymi metodami ablacji częstoskurczu komorowego^[6], w tym Polskie badanie SMART-VT^[7] prowadzone przez Gliwicki oddział Narodowego Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie oraz Górnośląskie Centrum Medyczne w Katowicach.

• krioablacja

• Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 222-223. ISBN 83-7430-031-0.