Adam Chełmoński (1861–1924)
Adam Chełmoński (ur. 16 stycznia 1861 w Teresinie, zm. 6 listopada 1924 w Starem) – polski lekarz. Opisał objaw, znany w piśmiennictwie medycznym jako objaw Chełmońskiego. ŻyciorysUrodził się jako syn Józefa i Izabeli z Łoskowskich. Dorastał w ciężkich warunkach materialnych, zarabiał korepetycjami na dalszą naukę. Gimnazjum ukończył w Warszawie w 1880 roku. Następnie podjął studia medyczne na Wydziale Przyrodniczo-Matematycznym Uniwersytetu Petersburskiego, ukończone już na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom lekarza otrzymał cum eximia laude 10 grudnia 1885. Potem uczył się hydroterapii w Fürstenhofie w Styrii u Jana Czerwińskiego. Od 1886 asystent w klinice Baranowskiego i później u jego następcy, Stolnikowa. Od 1891 ordynator nadetatowy w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W 1895 awansował na ordynatora etatowego. Działał w Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności. Jego bratem był malarz Józef Chełmoński. Żonaty z Marią Władysławą Kudelską, siostrzenicą Ignacego Baranowskiego. Mieli czworo dzieci: Adama (1890–1959), Mateusza (1893–1981), Józefa (1894–) i Marię. Zmarł z powodu przewlekłej niewydolności nerek 6 listopada 1924 w Starem, został pochowany na cmentarzu w Grodzisku Mazowieckim. Wybrane prace
Bibliografia
Literatura dodatkowa
|