|
Adolf Gustaw Baranowski (ur. 25 czerwca 1883 w Taszkencie, zm. 9–11 kwietnia 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 25 czerwca 1883 roku w Taszkencie, w ówczesnym obwodzie syrdaryjskim generał-gubernatorstwa turkiestańskiego, w rodzinie Jana[1][2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego[3] . Jego oddziałem macierzystym był 2 Turkiestański Pułk Strzelców (ros. 2-й Туркестанский стрелковый полк)[3] . Awansował na kolejne stopnie porucznika, sztabskapitana i kapitana[3] . 13 lutego 1915 roku był ranny[3] .
15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Przebywał wówczas w Stacji Zbornej dla zdemobilizowanych żołnierzy w Modlinie[4].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 21 pułk piechoty w Warszawie[5]. W 1923 roku był komendantem kadry batalionu zapasowego 59 pułku piechoty wielkopolskiej w Inowrocławiu[6]. W listopadzie 1924 roku został przeniesiony do 80 pułku piechoty w Słonimie na stanowisko dowódcy II batalionu[7][8]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. W maju 1925 roku był dowódcą I batalionu 80 pp[10]. W listopadzie 1927 roku został przeniesiony ze stanowiska oficera placu Baranowicze do kadry oficerów piechoty z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[11][12]. Z dniem 31 grudnia 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku[13]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[14].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej. Już 28 października przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[15]. Formalnie przyjęty do obozu 4 listopada 1939 roku[15]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 roku został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego (lista wywózkowa 015/2 z 5 kwietnia 1940 roku)[15][2]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 roku zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej[15], gdzie od 28 lipca 2000 roku mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[16][17]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[18]. W 1943 roku jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 248[19][2], a przy zwłokach odnaleziono dowód osob., kartę szczep. 1240 oraz kartkę z 3-ma adresami i uwagą[20][21].
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[22][23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[25][26][27].
Ordery i odznaczenia
- Order św. Anny 2 stopnia – 13 lutego 1917[3]
- Order św. Stanisława 2 stopnia z mieczami – 14 kwietnia 1917[3]
- Order św. Anny 3 stopnia – 6 lipca 1915[3]
- Order św. Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 14 lipca 1915[3]
- Order św. Anny 4 stopnia – 29 czerwca 1915[3]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-17]..
- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 18.
- ↑ a b c d e f g h i Памяти героев ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 596.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 27, tu podano, że urodził się 12 czerwca 1883 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 293, 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 681.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 309, 344.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 274.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 346.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116, 164.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 384.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 890.
- ↑ a b c d Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 153.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2024-06-27] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2024-11-17] (pol.).
- ↑ AuswärtigesA. Amt AuswärtigesA., „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 171 [dostęp 2024-11-23] (niem.).
- ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (42 (328)), pbc.uw.edu.pl, 16 października 1948, s. 3 [dostęp 2024-11-23] (pol.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2024-11-22].
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 4 [dostęp 2024-11-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Барановский Адольф Иванович. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2021-12-17]. (ros.).
|
