Agata Diduszko-Zyglewska

Agata Diduszko-Zyglewska

Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1975 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarka, publicystka, działaczka społeczna
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	radna m.st. Warszawy (od 2018)
Partia	Wiosna (2020–2021) Nowa Lewica (od 2021)
Małżeństwo	Wojciech Diduszko
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Agata Martyna Diduszko-Zyglewska (ur. 25 listopada 1975^[1] w Warszawie) – polska dziennikarka, publicystka, działaczka społeczna, animatorka kultury, od 2018 radna Warszawy i przewodnicząca komisji kultury i promocji w radzie Warszawy (do stycznia 2021, później wiceprzewodnicząca^[2]).

Jest lewicową^[3] autorką szeregu publikacji o prawach kobiet, relacjach państwo-kościół, kulturze, edukacji i sprawach społecznych^[4]. Autorka i prowadząca programu satyrycznego Przy Kawie o Sprawie^[3][4][5]. Współtworczyni „Mapy kościelnej pedofilii i przemocy seksualnej w Polsce”^[6], dokumentującej przypadki molestowania seksualnego w polskim Kościele katolickim, a także „Raportu nt. naruszeń prawa świeckiego lub kanonicznego w działaniach polskich biskupów w kontekście księży sprawców przemocy seksualnej wobec dzieci i osób zależnych”^[7], który 20 lutego 2019 wraz z posłanką Joanną Scheuring-Wielgus i prawniczką Anną Frankowską przekazała papieżowi Franciszkowi podczas audiencji generalnej w Rzymie^[8][9][10].

Ukończyła studia anglistyczne na Uniwersytecie Warszawskim oraz Akademię Praktyk Teatralnych OPT Gardzienice. Studiowała też w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego oraz Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk^[11].

Od 2012 jest członkinią zespołu „Krytyki Politycznej”^[4] oraz autorką zamieszczanych tam artykułów^[12]. Współpracuje z „Gazetą Wyborczą”^{[13][14][15][16]} i portalem Vogue.pl^[4]. Komentuje bieżące wydarzenia polityczne w radiu Tok FM^[17], Radiu Dla Ciebie^[18] oraz telewizjach TVN24^[19], Polsat News^[4] i Superstacja^[20].

Jest współautorką dokumentu „Miasto kultury i obywateli. Program rozwoju kultury w Warszawie do roku 2020”^[4][21], przyjętego w 2012 roku przez Radę m.st. Warszawy i realizowanego jako oficjalna polityka kulturalna miasta. W latach 2007–2014 była członkinią Komisji Dialogu Społecznego ds. Kultury (w niektórych latach jako członkini lub przewodnicząca prezydium), a w latach 2012–2018 członkinią miejskiego zespołu sterującego ds. wdrażania Programu Rozwoju Kultury w Warszawie^[4].

Od 2016 jest członkinią zespołu programowego warszawskiego Kongresu Kultury i Forum Przyszłości Kultury^[4][22]. W latach 2015–2018 była członkinią pomagającej uchodźcom Inicjatywy Chlebem i Solą^[4][23] W latach 2018–2019 współpracowała z Fundacją Nie Lękajcie Się. Wraz z Joanną Scheuring-Wielgus stworzyła mapę kościelnej pedofilii w Polsce^[4][24], którą stale aktualizuje oraz raport o tuszowaniu kościelnej pedofilii przez polskich biskupów^[25].

W wyborach samorządowych w październiku 2018 z listy Koalicji Obywatelskiej uzyskała mandat radnej m.st. Warszawy^[4]. W Radzie została przewodniczącą Komisji Kultury i Promocji Miasta^[26]. W październiku 2019 weszła w skład Warszawskiej Rady Kobiet przy Prezydencie m. st. Warszawy^[27][28]. Również w 2019 została członkinią Rady Kongresu Kobiet^[29].

Od 2020 prowadzi w Radiu Kapitał wraz z dr hab. Elżbietą Korolczuk audycję Womensplaining, czyli kobiety objaśniają ci świat^[30].

W październiku 2020 dołączyła do partii Wiosna^[31] (pozostając w klubie radnych KO), po jej rozwiązaniu, od czerwca 2021 związana z Nową Lewicą.

Od lutego 2021 do sierpnia 2022 była stałą felietonistką Halo.Radia^[32].

Kandydowała w wyborach do Sejmu w 2023 z listy Nowej Lewicy, uzyskując 27 088 głosów, nie zdobyła jednak mandatu^[33]. W 2024 ponownie uzyskała mandat do Rady m. st. Warszawy, startując z ramienia Lewicy^[34]. Bez powodzenia kandydowała w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2024, otrzymując w nich 17 311 głosów^[35].

Od maja 2024 doradczyni w gabinecie politycznym minister kultury i dziedzictwa narodowego, Hanny Wróblewskiej^[36].

Żona Wojciecha Diduszki. W 2018 dokonała apostazji^[37]. Jest ateistką^[38].

• 2015: Szwecja czyta. Polska czyta (współautorka Katarzyna Tubylewicz)^[39]
• 2019: Krucjata polska, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2019^[40] (W sondzie czytelników portalu Lewica.pl Krucjata polska została uznana za Najlepszą Lewicową Książkę Roku 2019^[41])

W 2018 znalazła się na liście 50 Śmiałych 2018 Roku „Wysokich Obcasów”^[42]. Nominowana do tytułu Warszawianka Roku 2018^[3][4][43].

Za stworzenie programu w marcu 2019 została nominowana do Nagrody „Okulary Równości” przez Fundację Izabeli Jarugi-Nowackiej (w kategorii: prawa kobiet i przeciwdziałanie dyskryminacji z powodu płci)^[44].

Wraz z Joanną Scheuring-Wielgus znalazła się na liście „Kobiety Roku 2020” Forbes Women za informowanie o molestowaniu seksualnym dzieci w Kościele katolickim w Polsce oraz za działania na rzecz świeckiego państwa. W uzasadnieniu napisano: „To dzięki ich determinacji ofiary zyskały głos, a Polacy uczestniczą w wielkiej zbiorowej lekcji etyki”^[45].

W 2020 zdobyła tytuł Ateistki Roku przyznawany przez Fundację im. Kazimierza Łyszczyńskiego^[38].

• Zbiór publikacji.
• Agata Diduszko-Zyglewska. Katalog Biblioteki Narodowej.
• Agata Diduszko-Zyglewska – strona prywatna.