|
Aleksandr Tichonow
Aleksandr Iwanowicz Tichonow (ros. Александр Иванович Тихонов, ur. 2 stycznia 1947 we wsi Ujskoje, obwód czelabiński) – rosyjski biathlonista reprezentujący ZSRR. Jeden z najbardziej utytułowanych biathlonistów w historii, pięciokrotny medalista olimpijski i wielokrotny medalista mistrzostw świata. KarieraPierwszy sukces w karierze osiągnął w 1967 roku, kiedy wspólnie z Wiktorem Mamatowem, Rinatem Safinem i Nikołajem Puzanowem zdobył srebrny medal w sztafecie podczas mistrzostw świata w Altenbergu. Na tych samych mistrzostwach był też dziewiąty w biegu indywidualnym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Luleå razem z kolegami z reprezentacji zdobył złoty medal[1], a indywidualnie był trzeci, za Norwegiem Torem Svendsbergetem i swym rodakiem Jurijem Krakosiewiczem. W tym samym roku wziął też udział w igrzyskach olimpijskich w Grenoble, stając na podium w obu konkurencjach. Najpierw był drugi w biegu indywidualnym, rozdzielając Magnara Solberga i rodaka Władimira Gundarcewa, tracąc do zwycięzcy 54,5 sekundy. Następnie razem z Gundarcewem, Mamatowem i Puzanowem zwyciężył w sztafecie. Na rozgrywanych w 1969 roku mistrzostwach świata w Zakopanem odniósł podwójne zwycięstwo. Oprócz kolejnego triumfu w drużynie zwyciężył też w biegu indywidualnym, wyprzedzając Rinata Safina i Magnara Solberga. Wyniki ten powtórzył rok później, podczas mistrzostw świata w Östersund. Trzeci z rzędu złoty medal w sztafecie na imprezie tego cyklu zdobył na mistrzostwach świata w Hämeenlinna w 1971 roku. W biegu indywidualnym tym razem zajął drugie miejsce, ulegając tylko Dieterowi Speerowi z NRD. W 1972 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Sapporo, gdzie razem z Mamatowem, Safinem i Iwanem Biakowem zdobył kolejne złoto w sztafecie. Indywidualnie zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o podium z Larsem-Göranem Arwidsonem ze Szwecji. Dwa złote medale wywalczył również na mistrzostwach świata w Lake Placid w 1973 roku. Indywidualnie wyprzedził Giennadija Kowalowa i Tora Svendsbergeta. Zwycięska sztafeta ZSRR wystąpiła w składzie: Aleksandr Tichonow, Rinat Safin, Jurij Kołmakow i Giennadij Kowalow. Z mistrzostw świata w Mińsku w 1974 roku po raz pierwszy od 7 lat wrócił bez indywidualnego medalu. W debiutującym w programie sprincie był jedenasty, a w biegu indywidualnym był piąty, za to w sztafecie ponownie zwyciężył. Podobne wyniki uzyskał podczas mistrzostw świata w Anterselvie rok później, gdzie zajmował siódme miejsce w biegu indywidualnym, szóste w sprincie oraz drugie w sztafecie. Podczas igrzysk olimpijskich w Innsbrucku w 1976 roku ponownie był członkiem zwycięskiej sztafety. W biegu indywidualnym zajął piąte miejsce. Z uwagi na brak sprintu w programie olimpijskim w tym samym roku zorganizowano mistrzostwa świata w Anterselvie, gdzie rozegrano tylko tę konkurencję. Tichonow zwyciężył, wyprzedzając dwóch innych reprezentantów ZSRR: Aleksandra Jelizarowa i Nikołaja Krugłowa. Swój ostatni indywidualny złoty medal zdobył na mistrzostwach świata w Vingrom w 1977 roku. Ponownie był tam najlepszy w sprincie, plasując się przed Aleksandrem Uszakowem i Nikołajem Krugłowem. Ponadto zwyciężył w sztafecie, a w biegu indywidualnym był trzeci, za Heikkim Ikolą z Finlandii i Norwegiem Sigleifem Johansenem. Bez medalu wrócił za to z mistrzostw świata w Hochfilzen w 1978 roku, gdzie w konkurencjach indywidualnych plasował się poza czołową dziesiątką, a w sztafecie reprezentacja ZSRR zajęła czwarte miejsce. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Ruhpolding był drugi w biegu indywidualnym, przegrywając tylko z Klausem Siebertem z NRD. Wspólnie z kolegami z reprezentacji zdobył też brązowy medal w sztafecie. Ostatni sukces osiągnął na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie wspólnie z Władimirem Alikinem, Władimirem Barnaszowem i Anatolijem Alabjewem zdobył swój czwarty złoty medal olimpijski. Wystartował tam też w sprincie, kończąc rywalizację na dziewiątej pozycji. Podczas ceremonii otwarcia tych igrzysk był chorążym reprezentacji ZSRR[2]. W 1980 roku zakończył karierę. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 15 stycznia 1978 roku w Ruhpolding, zajmując szóste miejsce w sztafecie. Pierwsze punkty wywalczył 24 lutego 1978 roku w Anterselvie, gdzie był czwarty w sprincie. Na podium zawodów tego cyklu pierwszy raz stanął 2 kwietnia 1978 roku w Sodankylä, kończąc rywalizację w sprincie na trzeciej pozycji. W kolejnych startach jeszcze trzy razy plasował się w czołowej trójce: 21 stycznia 1979 roku w Anterselvie i 6 kwietnia 1979 roku w Bardufoss wygrał bieg indywidualny, a 28 stycznia 1979 roku w Ruhpolding był drugi w tej konkurencji. W klasyfikacji generalnej sezonu 1978/1979 był czwarty. Poza sportemBył wielokrotnie odznaczany. Otrzymał między innymi: Medal „Za pracowniczą wybitność” (1968), Order Czerwonej Gwiazdy (1969), Medal „Za pracowniczą dzielność” (1972), Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1976), Order Lenina (1980) i Order Przyjaźni (1999)[3]. W maju 2002 został wybrany na wiceprezydenta Międzynarodowej Unii Biathlonu (IBU). Przez kilka lat mieszkał w Austrii. W 2002 roku został aresztowany w związku z podejrzeniami o udział w próbie zabójstwa gubernatora obwodu kemerowskiego, Amana Tulejewa[4]. Tichonow nie przyznał się do winy, mimo to w 2007 roku został skazany na 3 lata pozbawienia wolności za próbę otrucia Tulejewa. Na mocy amnestii nie odbył kary[5]. Osiągnięcia
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium chronologicznie
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
