|
Alf Torp
Alf Torp (ur. 27 września 1853 w Strynie, zm. 26 września 1916 w Kristianii) – norweski językoznawca, profesor sanskrytu i językoznawstwa porównawczego na uniwersytecie w Kristianii (1894–1916). Zajmował się historią języków indoeuropejskich i nordyckich oraz interpretacją inskrypcji w językach wymarłych, takich jak etruski, frygijski, hetycki czy licyjski. Współpracował z Hjalmarem Falkiem (1859–1928), z którym m.in. opracował słownik etymologiczny języka norweskiego i duńskiego, wydany w latach 1903–1906. ŻyciorysAlf Torp urodził się 27 września 1853 roku w Strynie[1]. W 1871 roku rozpoczął naukę w szkole katedralnej w Bergen (Bergen Katedralskole)[2]. W 1877 roku złożył egzamin nauczycielski z lingwistyki i historii, uzyskując tytuł candidatus philologiæ[2]. Był uczniem Sophusa Bugge (1833–1907)[3]. W latach 1878–1880 studiował w Lipsku u Ernsta Windischa (1844–1918)[4] i Georga Curtiusa (1820–1885), który specjalizował się w badaniach porównawczych, ale nie zaliczał się do szkoły młodogramatyków[2]. W przeciwieństwie do Curtisa Torp przejął elementy metod młodogramatyków[2]. W 1880 roku uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie pracy Die Flexion des Pali in ihrem Verhältnis zum Sanskrit[3], porównującej wzorce fleksyjne języka pali i sanskrytu[2]. W latach 1880–1882 pracował jako nauczyciel w szkołach w Kristianii[2]. W 1882 roku objął stanowisko adiunkta na uniwersytecie w Kristianii, a od 1883 roku prowadził wykłady ze studentami[2]. W 1888 roku rozpoczął badania nad zaimkami w języku indoeuropejskim, a w 1890 roku opublikował książkę o fleksji w języku greckim[2]. W 1894 roku objął profesurę sanskrytu i językoznawstwa porównawczego[1]. Zajmował się historią języków indoeuropejskich i nordyckich. Poświęcił się studiowaniu starożytnych języków Azji Mniejszej[3]. Specjalizował się w interpretacji inskrypcji w językach wymarłych, takich jak etruski, frygijski, hetycki czy licyjski[2]. W 1912 roku wziął udział w amerykańskiej wyprawie archeologicznej do Turcji jako specjalista od epigrafiki[2]. Współpracował z Hjalmarem Falkiem (1859–1928), z którym m.in. opracował słownik etymologiczny języka norweskiego i duńskiego (wydany w latach 1903–1906) oraz przełomowe prace dotyczące historii duńsko-norweskiej fonetyki (1898) i składni (1900)[2]. W 1909 roku razem z Mariusem Hægstadem (1850–1927) wydał słownik języka staronordyckiego[2]. Pisał wiersze po łacinie, które wydał w 1896 roku w tomiku Poemata pauca, diktsamling wydanym pod pseudonimem Aulus Turpilius[3]. Od 1913 roku był przewodniczącym komisji ortograficznej, która miała przygotować reformę ortografii języka norweskiego[2]. W jej składzie znaleźli się zarówno zwolennicy Landsmaal jak i Riksmål, a ich zadaniem było wypracowanie jednego standardu piśmienniczego[5]. Komisja nie sprostała zadaniu, a po śmierci Torpa została rozwiązana[6]. W 1897 roku ożenił się z Jenny Marie Johnson (1873–1956)[2]. Zmarł 26 września 1916 roku w Kristianii[1]. PublikacjeLista podana za Norsk biografisk leksikon[2]:
Członkostwa
OdznaczeniaUwagi
PrzypisyBibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||
