|
Amanda Junquera Butler
Amanda Junquera Butler (ur. 19 października 1898 w Madrycie, zm. 27 grudnia 1986) – hiszpańska pisarka[1]. ŻyciorysAmanda Junquera Butler urodziła się jako córka Emilii Butler i Tomása Junquera de Basañez. Dorastała w Madrycie wraz z pięciorgiem rodzeństwa: Isabel, Maríą Luisą, Emilią, Maríą Teresą i Tomásem[1][2]. Studiowała muzykę i literaturę[1]. W lipcu 1928 w Madrycie wyszła za mąż za naukowca i dziekana Wydziału Artystycznego Uniwersytetu w Murcji, Cayetano Alcázar Molina. Po ślubie kontynuowała podróże, przeprowadzając się w związku ze zmianami miejsca pracy męża[3]. W 1936 na przyjęciu z okazji otwarcia Universidad Popular de Cartagena w regionie Murcja w Hiszpanii Junquera spotkała pisarkę Carmen Conde Abellán, która współtworzyła uniwersytet. Conde była żoną poety Antonio Olivera Belmása i jako pierwsza kobieta została przyjęta do Kiszpańska Akademia Królewska. Kobiety poczuły do siebie sympatię. Zaczęły wymieniać się książkami i listami. W ciągu miesiąca od spotkania Conde zadedykowała Junquerze wiersze, które wyraźnie używały lesbijskich kodów. W czerwcu 1937 kobiety zaplanowały wakacje bez mężów. Spędziły je w parku przyrody Penyal d'Ifac w Walencji. Zostały kochankami[4]. Podczas hiszpańskiej wojny domowej (1936–1939) kobiety umocniły swój związek, ponieważ ich mężowie byli nieobecni. Mogły spotykać się i korespondować[5]. Ze względu na hiszpańskie prawo i zwyczaje społeczne obu kobietom nie pozwolono na rozwód ani coming out, co sprawiło, że musiały ukrywać swoje uczucie[4]. Mężowie zgłosili się na ochotników do hiszpańskiej armii republikańskiej i służyli w Baza w Grenadzie. Oliver Belmás został schwytany i uwięziony, a Cayetano Alcázar Molina został przeniesiony na Uniwersytet w Walencji i został dyrektorem generalnym uniwersytetów pod dyktaturą Francisco Franco. Junquera zapisała się na zajęcia na uniwersytecie[1][6]. Pod koniec wojny Conde groziło aresztowanie, ponieważ była prorepublikańską intelektualistką[7]. Junquera pomogła jej uciec z Walencji. Przeprowadziły się do domu siostry Junquery w Madrycie[5][7]. Mieszkały tam przez rok. Conde ukrywała się w sypialni. W 1940 kobiety przeniosły się do San Lorenzo de El Escorial[7], a w 1942 w Madrycie dołączył do nich Alcázar. Molinowie wynajęli mieszkanie od poety Vicente Aleixandre. Cała trójka zamieszkała tu na 40 lat[5][8]. Na początku lat 40. XX wieku Junquera zaczęła publikować, używając pseudonimu Isabel de Ambía. Pisała eseje, kroniki, krytyki literackie i opowiadania, które drukowano głównie w czasopismach „Cuadernos de Literatura Contemporánea”, „Destino de Barcelona”, „El Español” i „Hispania”[1]. Od 1942 Junquera tłumaczyła na język hiszpański dzieła literackie pisarzy angielskich, francuskich i włoskich. Obejmowały one m.in. prace Adriano Augusto Michieli, Marcela Pagnola, Anny Marii Speckel, Alejandro Tassoni Estense i Williama Thomasa Walsha. W latach 40. XX wieku publikowała opowiadania. W 1947 wydała swoją jedyną książkę Un hueco en la luz[5]. Kiedy Oliver Belmás został zwolniony z więzienia[7], Conde zgodziła się pozostać jego tytularną małżonką[4]. Oliver musiał mieszkać w izolacji w Murcji, ale Conde wróciła do El Escorial, gdzie mogła być z Junquerą. Kiedy Conde została oskarżona o przestępstwa polityczne, Junquera i Alcázar wykorzystali swoje wpływy, aby pomóc jej oddalić zarzuty[9]. W 1945 cierpiącemu na serce Oliverowi pozwolono wrócić do Madrytu[7], a Conde rzekomo mieszkał z nim i jego matką w oddzielnym mieszkaniu[10][11]. Obie pary pozostawały blisko siebie, często spędzając razem wakacje[4]. Mąż Junquery zmarł w 1958, a ona i Conde pozostały stałymi towarzyszami. Kiedy Oliver zmarł w 1968, Conde na stałe przeniósł się do domu Junquery[10][11]. Junquera została pochowana na cmentarzu w Torrelodones[12]. Ponowne zainteresowanie jej twórczością przypadło na XXI wiek. Kilka jej tłumaczeń zostało ponownie opublikowanych w 2000 i 2001[1]. W 2007 José Luis Ferris opublikował książkę Carmen Conde: vida, pasión y verso de una escritora olvidada, w której opisał związek Conde i Junquery[13]. Przypisy
|
