|
Andrij Małyszko
.jpg) Andrij Samijłowycz Małyszko, ukr. Андрiй Самійловuч Малuшко, ros. Андре́й Само́йлович (Самуи́лович) Малы́шко (ur. 1 listopada?/14 listopada 1912 we wsi Obuchów, zm. 17 lutego 1970 w Kijowie) – ukraiński poeta, tłumacz i dziennikarz. ŻyciorysUrodził się we wsi Obuchów na Kijowszczyźnie w wielodzietnej rodzinie szewca. W 1927 r. wyjechał do technikum medycznego w Kijowie. Po ukończeniu w 1932 r. Państwowego Instytutu Narodowego na kierunku literackim do 1934 pracował jako nauczyciel w miejscowości Owrucz. W latach 1934–1935 służył w Armii Czerwonej. Od 1936 do 1939 redagował dział literacki gazety „Komsomolec Ukrainy”, następnie do 1941 w „Mołodoj bolszewik”. Podczas wojny był członkiem redakcji frontowych gazet „Krasnaja Armija”, „Za czest’ Bat’kiwszczyny” i „Za radjanśku Ukrajinu”. W latach 1945–1947 zatrudniony w czasopiśmie „Dnipro”. Później przeprowadził się do Kijowa. We wczesnym etapie w twórczości Małyszki rysował się wyraźny wpływ rewolucyjnej romantyki, wiary w historyczną sprawiedliwość głoszoną przez bolszewików oraz nadziei na całkowitą przebudowę świata na nową komunistyczną modłę. W bardziej realistycznej konwencji napisane są późniejsze wiersze dotyczące codzienności wojny, w których nie ma już patetyczności, lecz uwaga skupia się na nieludzkich warunkach w jakich przychodzi żyć żołnierzowi i znieczulicy na ludzkie cierpienie. W ciągu swojego życia poeta wydał prawie 40 tomików poezji. Małyszko w literaturze ukraińskiej pozostał jako autor liryki śpiewanej, a jego pieśni weszły do kanonu pieśni narodowej. Wszystkie pieśni odznaczają się ogromnym wyczuciem melodyjnym. Każda nacechowana jest głęboką lirycznością, przepojona miłością rodzinnego kraju i zachwytem nad urokami jego przyrody. Małyszko w krytyczno-literackim, programowym wystąpieniu Dumka pro poezyju (Думка про поезию) cytuje słowa Niekrasowa: „Kwintesencją poezji jest synteza”. Słowa te stanowią credo jego własnej twórczości, bowiem potrafił w mistrzowski sposób uczucia ubrać w słowa i przez to osiągać polifoniczną jedność świata. Został odznaczony m.in. dwukrotnie Orderem Lenina oraz Orderem Czerwonego Sztandaru. Dwukrotny laureat Nagrody Stalinowskiej (1947 za Prmetej i Łyryka, 1951 za Za synym morem) i Nagrody Państwowej ZSRR (1969 za Doroha pid jaworamy). W 1964 otrzymał Państwową Nagrodę im. T. Szewczenki. TwórczośćLata 1935–1940Tomiki wierszy:
Poematy:
Lata 1941–1944
Lata 1950–1970
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||||||||
