W okresie międzywojennym pozostał w służbie wojskowej jako oficer pilot. Służył w 1 batalionie balonowym w Toruniu. 5 marca 1934 został awansowany na kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 8. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[2]. W marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie zajmował 2. lokatę w korpusie oficerów lotnictwa, grupa techniczna[3]. Pełnił wówczas służbę w 1 pułku lotniczym w Warszawie na stanowisku kierownika biura administracyjno-rachunkowego Bazy Lotniczej[4].
Tuż przed wybuchem II wojny światowej został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych. Szkolił pilotów balonowych i uczestniczył w pracach konstrukcyjnych nad nowymi modelami polskich balonów wojskowych w podwarszawskim Legionowie, odbył kurs pilotażu samolotowego.
W okresie międzywojennym angażował się czynnie w rozwój sportu balonowego. Był jego inspiratorem i propagatorem. Uczestniczył we wszystkich ważniejszych wydarzeniach polskiego baloniarstwa. W latach 30. był klasyfikowany jako zawodnik czołówki światowej. W dniu 25 października 1925 zwyciężył w I Krajowych Zawodach Balonów Wolnych o Puchar im. płk. Aleksandra Wańkowicza (wraz z por. Janem Zakrzewskim na balonie „Poznań” pokonał odległość 142 km w czasie 2:47 min.)[5].
W 1927 r. rozpoczął starty w zawodach międzynarodowych. Pierwszym ważnym sukcesem było zajęcie 2. miejsca w Międzynarodowych Zawodach Balonów Wolnych w Poznaniu – balonem „Gdynia” przeleciał 354 km w czasie 22 godz. Od roku 1932 do 1938 regularnie reprezentował Polskę w zawodach o Puchar Gordona Bennetta, które w 1938 wygrał, pokonując odległość 1692 km w czasie 37:47 min.
W 1942 r. został ranny. W czasie jego leczenia i rekonwalescencji dywizjon został rozformowany, a jego załogi utworzyły Polską Eskadrę do Zadań Specjalnych przy brytyjskim 138 dywizjonie. Antoni Janusz został w służbie RAF również po wojnie, szkoląc młode pokolenia lotników.
W 1949 r. poślubił Jean Oilier, którą spotkał podczas ich wspólnej pracy w brytyjskim Air Ministry. Osiedlił się też na stałe w Londynie. Amatorsko zajmował się astronomią, matematyką oraz filozofią.
Po raz pierwszy odwiedził Polskę w roku 1960.
W 1983 r. reaktywowano zawody o Puchar Gordona Bennetta. Zwyciężył w nich Stefan Makné wraz z Ireneuszem Cieślakiem, a puchar wręczył im Antoni Janusz.
Zmarł 28 sierpnia 2000 w Londynie[1]. Zgodnie z jego wolą prochy zostały przewiezione do rodzinnego Jarocina i pochowane 16 października 2000 w grobie rodzinnym na cmentarzu parafialnym kościoła Chrystusa Króla[6].
↑Pożegnanie Antoniego Janusza. „Gazeta Jarocińska”. Nr 42 (524), s. 1, z 20 października 2000. Jarocin: Południowa Oficyna Wydawnicza Sp. z o.o. ISSN1230-851X. [dostęp 2020-12-11].
↑Stanisław Brenk: Balonem „LOPP” nad Morze Białe. Warszawa: Nakładem Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1937, s. 142.
Treścią książki jest relacja por. Stanisława Brenka oraz kpt. Antoniego Janusza z ich uczestnictwa w zawodach o Puchar Gordona Bennetta w roku 1936. Zawody te miały dla obu pilotów dramatyczny przebieg. Na terytorium ZSRR, podczas bardzo niekorzystnych warunków atmosferycznych, doszło do awaryjnego lądowania w tajdze u wybrzeży Morza Białego. Balon uległ zniszczeniu. Brenk i Janusz po trzech dniach wędrówki przez tajgę, praktycznie bez pożywienia, dotarli do pierwszych osad ludzkich. Dalsze 10 dni zajęły starania o nawiązanie kontaktu z organizatorami zawodów. Ostatecznie, korzystając z pomocy Ambasady RP w Moskwie, wrócili do Polski po 21 dniach. Wiozący ich pociąg był na wszystkich stacjach po przekroczeniu granicy polskiej tłumnie i owacyjnie witany. Książka zawiera 20 unikalnych fotografii.
Eugeniusz Banaszczyk: Na podbój nieba. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1957, s. 118.
Stanisław Brenk: Balonem „LOPP” nad Morze Białe. Warszawa: Nakładem Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1937, s. 142.
Zbigniew Burzyński: Balonem przez kontynenty. Wyd. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1969. Brak numerów stron w książce
Jerzy Ryszard Konieczny, Tadeusz Malinowski: Mała encyklopedia lotników polskich. Wyd. I. T. 19. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983, s. 78–83, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski. ISBN 83-206-0337-4.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Robert Recks: JANUSZ, Antoni. [w:] Who’s Who of Ballooning [on-line]. ballooninghistory.com > Affiliated Site: Who’s Who of Ballooning > j. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
Anthony Smith: Antoni Janusz. theguardian.com > News > Obituaries [on-line], 2000-09-14. [dostęp 2013-09-26]. (ang.).
stach: Lotnicze tradycje garnizonu Toruń – Baloniarze. [w:] Historia Polski.eu – Forum historia Polski. Historia Polski ogólnie [on-line]. historiapolski.eu > Historia Polski ogólnie > Lotnicze tradycje garnizonu Toruń – Baloniarze, 2013-01-07. [dostęp 2013-10-10].
.jpg)
.jpg)
.svg){kind=small}
