U schyłku wojny, w październiku 1918 był wysłannikiem Polskiej Komisji Likwidacyjnej i w tej funkcji przekazał do Sanoka zarządzenie bryg. Bolesława Roji o przejęciu władzy w powiecie sanockim od Austriaków[13]. W październiku 1918 został mianowany przez Roję komendantem milicji na powiat sanocki[14][15]. W tym czasie wraz z innymi osobistościami miejskimi (jako przewodniczący Wojciech Ślączka oraz m.in. Adam Pytel, Feliks Giela, Paweł Biedka, Karol Zaleski, Jan Rajchel oraz inny wojskowy płk. Franciszek Stok)[16] funkcjonował w ramach powołanego 20 października 1918 Komitetu (Towarzystwa) Samoobrony Narodowej[17][18], zaś jako porucznik b. wojsk austriackich został awansowany na stopień kapitana przez komendanta wojsk polskich na Galicję, brygadiera Bolesława Roję i z rozkazu mobilizacyjnego z 31 października 1918 został komendantem wojsk polskich w powiecie sanockim[19][1][20]. Odznaczył się wtedy „nadzwyczajną umiejętnością organizatorską”, doprowadzając do zjednania sił na ziemiach wokół Sanoka i sąsiednich powiatów w celu dokonania przewrotu[11]. Wspomniany KSN 1 listopada 1918 wraz z kpt. Kurką i innymi osobistościami miasta Sanoka podjął rozmowy z komendantem wojskowej załogi w Sanoku płk. Maksymowiczem i mimo jego oporu dokonano rozbrojenia stacjonującego wówczas w miejscowych koszarach – pochodzącego z ziemi czeskiej – 54 pułku piechoty[21][11][22][23]. Dowodził siłami około 80 ludzi cywilnych bez broni[11]. W trakcie przejmowania władzy w mieście staraniem kpt. Kurki wydano broń z sanockich koszar[24]. 1 listopada 1918 wojskowi Antoni Kurka i Franciszek Stok stanęli na czele sokołów, skautów i ochotników, którzy zajęli koszary; w następstwie tego została powołana milicja ludowa, której komendantem został Kurka, a zastępcą Stok[25]. Z sił podległych Kurce formowano oddziały późniejszego 3 batalionu Strzelców Sanockich[11]. Obejmując faktycznie komendę wojskową w powiecie sanockim 1 listopada 1918 wydał odezwę adresowaną do ludności Sanoka i powiatu sanockiego, wzywającą do zachowania spokoju oraz unikania wykroczeń lub zaburzeń[26][27]. Wówczas rozpoczął służbę w Wojsku Polskim, do którego został przyjęty jako były oficer armii austriackiej i zatwierdzony w stopniu kapitana[28]. Rozkazem nr 9 z 13 listopada 1918 kpt. Kurka został zatwierdzony przez szefa Polskiej Komendy Wojskowej w Krakowie, gen. bryg. Bolesława Roję, na stanowisku komendanta powiatowego w Sanoku[29]. W Sanoku oddziały kierowane przez kpt. Kurkę dokonały przejęcia zakładów przemysłowych, budynków, posterunków żandarmerii[20]. Według ówczesnej relacji prasowej dzięki jego działaniom jako dowódcy oddziałów polskich na ziemi sanockiej uniknięto w Sanoku przejęcia miasta przez siły ukraińskie, do czego doszło w innych miejscowościach regionu i skutkowało tam uciskiem ze strony Ukraińców[21]. Mimo tego chłopi z okolicznych wsi, zamieszkiwanych przez ludność ruską, mieli prowadzić zbrojne ataki na Sanok, które odparły siły kpt. Kurki[20]. 25 listopada 1918 przekazał on komendę w powiecie sanockim ppłk. Władysławowi Glazórowi z Przemyśla[30].
W styczniu 1920 z poczty polowej nr 12 (Tarnopol) wnioskował o sporządzenie listy obrońców infrastruktury kolejowej w Zagórzu z okresu walk z Ukraińcami od 1 listopada do 20 grudnia 1918[1][2]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej we wrześniu 1920 walczył w obronie Lwowa jako dowódca batalionu „dzieci lwowskich”[34]. W dniu 7 listopada 1920 odbyły się w Zagórzu uroczystości drugiej rocznicy oswobodzenia miasta, podczas których ochotników dekorowano Krzyżem Obrońców Węzła Zagórskiego, a kpt. Kurka przemawiał w budynku „Sokoła”[11][35].
Rozkazem L. 1375 z 27 lutego 1921 został przeniesiony do batalionu wartowniczego 3/VI[36]. Formalnie został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej dekretem Naczelnego Wodza L. 2802 z 26 marca 1921 oraz otrzymał przydział do batalionu wartowniczego 3.VI z przydziałem ewidencyjnym do 49 pułku piechoty w Kołomyi[37][38]. W Wojsku Polskim został zweryfikowany w stopniu kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[39][40]. W 1923, 1924 był oficerem 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku[41][42]. 16 stycznia 1925 ogłoszono przeniesienie kpt. Kurki z 2 pułku Strzelców Podhalańskich do 14 pułku piechoty[43]. Zarządzeniem Prezydenta RP z 7 lipca 1926 jako oficer 14 pułku piechoty został przeniesiony do rezerwy z dniem 31 lipca 1926 na podstawie art. 76 pkt. b ustawy o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich[44][45]. Powyższe zarządzenie zostało unieważnione zarządzeniem Prezydenta RP z 9 grudnia 1929[46]. W tym samym roku kpt. Kurka jako oficer 14 pułku piechoty został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 31 lipca 1926[47]. W 1934 jako kapitan w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[48].
Po odejściu ze służby wojskowej był zatrudniony na stanowisku kierownika Biura Personalnego Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Katowicach[1].
Zmarł nagle 25 czerwca 1935 w Katowicach[1][2]. Jego żoną była Kamila, z domu Smólska, córka naczelnika poczty w Zagórzu[1][2]. Zamieszkiwali w domu przy stacji kolejowej Nowy Zagórz[2]. Mieli córkę[2]. W chwili śmierci Antoniego Kurki żyli jeszcze we Lwowie jego rodzice[1].
↑W ewidencji wojskowej C.K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Anton Kurka”. Prócz niego na przełomie XIX/XX wieku wojskowymi Austro-Węgier o tej samej tożsamości byli: dr Anton Kurka, oficer lekarz służący w C.K. Marynarce Wojennej oraz Anton Kurka, oficer rachmistrz służący w C.K. Obronie Krajowej.
↑Od „Sokoła” po harcerstwo. W: Zbigniew Osenkowski: Zagórz nad Osławą. Z dziejów miasta i gminy. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2006, s. 249. ISBN 83-922799-6-4.
↑Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności. Życie gospodarcze społeczne i polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 505.
↑Juliusz Zaleski. Z dziejów III Baonu strzelców sanockich (garść wspomnień w rocznicę). „Ziemia Sanocka”. Nr 30, s. 2, 7 grudnia 1919. •Wojciech Sołtys: Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939. Pierwsze miesiące wolności. Życie gospodarcze społeczne i polityczne. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 1995. ISBN 83-86077-57-3. •95 lat temu rodziła się Polska. esanok.pl, 10 listopada 2013. [dostęp 2013-12-27]. •Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 36, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑Alojzy Zielecki, Miasto w latach Wielkiej Wojny 1914–1918, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 492.
↑Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności. Życie gospodarcze społeczne i polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 506.
Edward Zając: Sanockie biografie. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2009, s. 1-151. ISBN 978-83-61043-09-6.
Franciszek Oberc. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.brak numeru strony
.jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
