|
Antonina Vallentin
Antonina Vallentin, z domu Silberstein (ur. 15 października 1893 we Lwowie, zm. 18 sierpnia 1957 w Paryżu) – polska pisarka, malarka, tłumaczka, historyk sztuki pochodzenia żydowskiego. ŻyciorysUrodziła się 15 października 1893 roku we Lwowie[1], jej ojcem był dr Silberstein[2]. Była pochodzenia żydowskiego, przez całe życie praktykowała judaizm[3]. Studiowała malarstwo i grawiurowanie. Uznawszy, że brakuje jej talentu artystycznego, przerzuciła się na historię sztuki[2]. W 1920 roku zadebiutowała jako pisarka, wydając w Berlinie zbiór baśni i grotesk Die purpurne Flut. Marchen und Grotesk[4]. W następnych latach zajmowała się przekładem z języka angielskiego na niemiecki, redagowała czasopismo kulturalne „Nord und Süd” oraz udzielała komentarzy na temat bieżącej polityki[5]. W 1922 roku ogłosiła, że Gustav Stresemann będzie w przyszłości niemieckim mężem stanu. Rok później Stresemann został kanclerzem Republiki Weimarskiej, w następnych latach sprawował stanowisko ministra spraw zagranicznych. Vallentin została sekretarką i doradczynią Stressmana[6]. Angażowała się w pojednanie francusko-niemieckie[7]. W Berlinie oraz Paryżu prowadziła salony towarzyskie[8]. Przyjaźniła się z Albertem Einsteinem[9]. Z okazji obchodów swoich 50. urodzin fizyk dziękował pisarce za redakcję „Nord und Süd”[5]. Vallentin znała się również m.in. z niemieckimi pisarzami Heinrichem i Thomasem Mannem, kardynałem Pacellim (późniejszym papieżem Piusem XII), brytyjskim pisarzem Herbertem George’em Wellsem[6], francuskim działaczem komunistycznym Marcelem Cachinem, francuskim powieściopisarzem i teoretykiem nacjonalizmu Maurice’em Barrèsem[10], austriackim pisarzem Stefanem Zweigiem[11], polsko-belgijskim pianistą pochodzenia żydowskiego Stefanem Askenazym[12]. W 1933 roku wspierała żydowskich pisarzy, prześladowanych przez Niemców w III Rzeszy[13]. Pod koniec lat 20. XX wieku porzuciła dziennikarstwo na rzecz pisarstwa. W 1930 roku napisała biografię Stresemanna. W ciągu roku ukazało się 14 edycji książki w czterech językach[11]. W 1934 roku wydała biografię Heinricha Heinego[14]. Ponadto w latach 30. XX wieku tłumaczyła z języka niemieckiego na francuski[15]. W 1938 roku wydała biografię Leonarda da Vinci. Książka cieszyła się bardzo dużą popularnością, w Stanach Zjednoczonych sprzedano 150 tys. egzemplarzy. W 1939 roku Vallentin podpisała umowę na wydanie polską edycję; tłumaczenie na język polski ukazało się w 1951 roku[16]. W trzy miesiące sprzedano 9,3 tys. egzemplarzy[17]. Po II wojnie światowej książka cieszyła się bardzo dużą popularnością w Argentynie[18]. W październiku 1939 roku Vallentin nawiązała kontakt z generałem Władysławem Sikorskim. Nawiązała współpracę z działem propagandy[16]. W broszurze Les atrocités allemandes en Pologne opisywała przebieg kampanii wrześniowej i relacje żołnierzy. Zwracała uwagę na problem antysemityzmu wśród żołnierzy polskich przebywających we Francji oraz przenoszenie ambicji personalnych na służbę wojskową[19]. Podkreślała, że III Rzesza ingeruje w relacje polsko-żydowskie w celu przekonania Polaków, że za ich problemy odpowiadają Żydzi[20]. 15 maja 1940 roku Vallentin wraz z mężem, matką i córką uciekli do południowej Francji[21]. Podczas II wojny światowej jej biografia Heinego i broszura Les atrocités allemandes en Pologne zostały ocenzurowane[22]. Nie mogąc ze względu na rodzinę opuścić Francji, podjęła się ukończenia biografii Francisca Goyi. Po samobójstwie Zweiga (23 lutego 1942) Vallentin również próbowała odebrać sobie życie[23]. Po II wojnie światowej marzyła o emigracji do Stanów Zjednoczonych. Krytycznie odnosiła się o sytuacji politycznej powojennej Francji[24]. Strajk powszechny we Francji w 1947 roku porównała do kolaboracji podczas wojny. W reportażu dla „La Tribune de Nations” opisała swój kontakt z neonazizmem w Niemczech. Krytycznie odnosiła się do zajmowania wysokich pozycji przez dawnych nazistów i biznesmenów współpracujących z reżimem hitlerowskim[25]. W innym reportażu podkreślała, że Francuzi i Niemcy pragną pokoju i są niechętni remilitaryzacji Niemiec[17]. Kilkakrotnie uczestniczyła w kongresach PEN-Clubu: w Sztokholmie (1946), Zurychu (1947), Wenecji (1949)[25]. Po wojnie wydała kilka biografii[18]. Chciała wydać powieść Tant que nous vivons (pol. Póki my żyjemy)[18]. Według różnych relacji w 1921 wyszła za mąż za Maxima Vallentina (zamożnego niemieckiego Żyda). Związek z Vallentinem miał trwać około roku[4]. W lipcu 1929 roku wyszła za francuskiego pisarza i romanistę Juliena Luchaire’a (1876–1962)[26]. Para wzięła rozwód w 1949 roku[3]. Zmarła 18 sierpnia 1957 roku w Paryżu[1]. Do końca życia była aktywna zawodowo[9]. Twórczość pisarska(Na podstawie materiałów źródłowych[14][27])
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): |
