|
Apostolo Zeno
Apostolo Zeno (ur. 11 grudnia 1668 w Wenecji, zm. 11 listopada 1750 tamże[1][2][3]) – włoski librecista. ŻyciorysBył synem lekarza, otrzymał wykształcenie humanistyczne przy klasztorze somasków w Wenecji[1]. W 1691 roku znalazł się w gronie założycieli Accademia degli Animosi, która stawiała sobie za cel odrodzenie tradycji i pielęgnowanie dobrego smaku[1]. Utrzymywał znajomość i wymieniał korespondencję z czołowymi literatami swojej epoki[1]. W 1710 roku założył ukazujący się w Weronie „Giornale del Letterati d’Italia”[1][2]. Od 1718 roku przebywał w Wiedniu, gdzie otrzymał od cesarza Karola VI tytuł nadwornego poety[1][2]. W 1729 roku, zastąpiony na tym stanowisku przez Pietro Metastasia, wrócił do Wenecji[1][2]. Był autorem 71 librett, w części napisanych wspólnie z Pietro Pariatim[2]. Muzykę do tekstów Zena komponowali m.in. Cherubini, Händel, Hasse, Pergolesi, Nicola Porpora i Alessandro Scarlatti[3]. Przyczynił się do reformy włoskiej opery seria, czyniąc ze śpiewu solowego podstawowy środek wyrazu, redukując wątki poboczne w rodzaju wstawek komicznych i pogłębiając kontrast między arią a stanowiącym główny nośnik akcji dramatycznej recytatywem[3]. Zajmował się także numizmatyką, historią literatury i studiami nad Biblią[1]. Pisał dociekania z dziedziny historii Włoch pt. Rerum Italicarum scriptores, jednak nie zdołał tego projektu ukończyć[1]. Opublikował natomiast komentarze do Biblioteca dell’ eloquenza italiana Giusto Fontaniniego, poprawki i komentarze do Historicis latinis Gerardusa Joannesa Vossiusa oraz biografie włoskich pisarzy i poetów[1]. Zgromadził też bogatą kolekcję monet[2]. Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||
