Arnold Milch

Arnold Milch

Krematoriumpippel (Pippel)

kapo
Data urodzenia	14 lutego 1903[1].
Data śmierci	4 sierpnia 1949[2]
Przebieg służby
Stanowiska	kapo w Gross-Rosen

Arnold Milch (ur. 14 lutego 1903, zm. 4 sierpnia 1949) – niemiecki^[1] zbrodniarz nazistowski, kapo w niemieckim obozie koncentracyjnym Gross-Rosen.

Należał do Komunistycznej Partii Niemiec^[1], za co został aresztowany. W latach 1938–1940 przebywał w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen i Oranienburg, później w latach 1940-44 w obozie w Groß-Rosen i od sierpnia 1944 roku do kwietnia 1945 w obozie Mühldorf w Górnej Bawarii^[1]. W pierwszych dwóch obozach nie pełnił żadnych funkcji, ale już w Mettenheim było kapem^[1].

W czasie składania zeznań jeszcze przed procesem Milcha świadkowie zeznawali wielokrotnie, że Pippel wielokrotnie wieszał ludzi. Do jednego z takich zdarzeń doszło 22 lipca 1944 roku około godziny 19. Powieszeni zostali wówczas za morderstwo Niemiec Bruno Rösz, Polak Henryk Hinz, Łotysz Eugen Kauschil i Niemiec Emil Radtke^[3]. Porucznik w polskich siłach powietrznych Zbigniew Miarecki, więzień z Groß-Rosen, mówił o nim, że był największym postrachem dla współwięźniów. Jego brutalność i potworne obchodzenie się były znane wśród wszystkich współwięźniów. Miarecki dodaje, że był świadkiem powieszenia przez Milcha 14-letniego Rosjanina^[4][a]. Więźniowie zeznawali, że pętle na szyję zakładał Milch^[5]. Byli więźniowie wspominają też często, że Milch nosił zielony trójkąt, co oznaczało, że był przestępcą zawodowym^[6].

W czasie rozprawy świadkowie podawali więcej szczegółów. Prawie każdy ze świadków wspominał, że Milch wieszał bardzo dużo ludzi, w szczególności Polaków, Niemców i Rosjan (Emil Konrad)^[4].

W roku 1947 Milch znalazł się w miejscowości Mühldorf, gdzie podawał się za więźnia obozu Mühldorf Arno von der Milcha, ale nie pojawił się na procesie załogi KL Mühldorf (nazywanym "US vs. Franz Auer i inni") odbywającym się w Dachau^[7]. Na jego trop wpadł miejscowy urzędnik pracujący z byłymi więźniami obozu Mühldorf Otto Grötzinger (niektórzy z nich wcześniej byli w Groß-Rosen)^[7]. Więźniowie opowiadali Grötzingerowi, że w obozie był kapo o nazwisku Milch, ale nie imię miał Arnold i nie miał żadnych dodatków w postaci von i der. Więźniowie zwracali uwagę, że Milch był bardzo okrutnym kapo i też powinien zasiąść na ławie oskarżonych^[8]. Grötzinger 6 czerwca 1947^[1] roku zaprowadził Milcha na posterunek policji, gdzie został aresztowany, a następnie przekazany władzom wojskowym^[9]. Początkowo sprawa Milcha trafiła do niemieckiego sądu w Mühldorf, lecz przerwano go z nieznanego powodu. Milch został przetransportowany do Polski i oddany Najwyższemu Trybunałowi Narodowemu w Warszawie. 7 marca 1948 roku trafił do prokuratury w Świdnicy. Dostał numer 150/48^[4]. Przed sądem stanął 30 marca, a sędzią był sędzia Ożarowski^[10]. Milch do zarzutów się nie przyznawał i cały czas utrzymywał, że był więźniem jak każdy inny. Po kilku miesiącach do sędziego zgłosił się inny osadzony kapo w świdnickim więzieniu Stanisław Olczyk. Złożył on obszerne zeznania o popełnionych przez Milcha zbrodniach w obozie Groß-Rosen w latach 1941–45^[11]. Proces Milcha po raz drugi ruszył 8^[12] lub 18 stycznia^[11] 1949 roku^[11] o godzinie 13:45. Podczas procesu zeznawało siedmioro mężczyzn: Józef Doliński, zeznał że Milch dobijał na terenie krematorium osoby, które po wstrzyknięciu śmiertelnego zastrzyku jeszcze przez pewien czas żyły^[6]. Miał to robić za pomocy łopaty. Świadek zeznał też, że Milch przynajmniej dwa razy wykopał pod skazanym stołek spod nóg na szubienicy^[13]. Kazimierz Szostak, drugi świadek potwierdza wcześniejsze zeznania: Był wykonawcą wszelkich zleceń SS-mańskich. Brał udział w ekzekucjach przed całym obozem - zakładał stryczki i wykopywał stołki spod nóg. Kolejni świadkowie: Władysław Sikorski i Jerzy Jędrzejczyk mówili:

Piąty świadek, osadzony Janusz Olczyk, po raz kolejny wspominał egzekucję czterech osób skazanych za morderstwo starszego obozowego Kaisera:

Kolejny świadek, Bołesław Białek, mówił:

Białek twierdzi, że w ten sposób zginąć mogło nawet stu więźniów^[15]. Jako kolejny był Mieczysław Mołdawa. W zeznaniach potwierdza słowa wcześniejszych świadków. Ostatnim światkiem był Jan Cesarski. Tak jak Mołdawa powtarza wcześniejsze zeznania.

Przewód sądowy zakończył się o godzinie 20:35. Sędzia Eugeniusz Chromicki orzekł karę śmierci. Wyrok przez powieszenie wykonano 4 sierpnia 1949 roku^[2].

• Agnieszka Dobkiewicz: Mała Norymberga. Historie kątów z Gross-Rosen. Kraków: Znak Horyzont, 2020. ISBN 978-83-240-7842-4.
• Forum internetowe Axis History Forum, gdzie znajdują się informacje o esesmanach ekstradowanych po wojnie do Polski przez aliantów (ang.)