|
Axl Rose
W. Axl Rose, właśc. William Bruce Rose Jr.[4] (ur. 6 lutego 1962[5] w Lafayette[6]) – amerykański wokalista rockowy, autor tekstów, producent, muzyk i multiinstrumentalista. Lider zespołu Guns N’ Roses. ŻyciorysWczesne lataWilliam Bruce Rose Jr. urodził się 6 lutego 1962 w Lafayette[7] jako syn Williama Bruce’a Rose’a i Sharon E. z domu Lintner[1]. Kiedy się urodził, jego matka miała 16 lat i była licealistką, a ojciec, określony jako „trudny i charyzmatyczny lokalny przestępca”, miał 20 lat[8]. Jego babka pochodziła z Polski[9]. Dorastał przy 24th Street w Lafayette[10]. Gdy miał zaledwie dwa lata, jego rodzice się rozeszli[11], a ojciec wkrótce opuścił Lafayette[12] i został zamordowany w 1984 w Illinois[13]. Muzyk w wywiadzie dla magazynu „Rolling Stone” ujawnił, że jako dwulatek został uprowadzony przez ojca, a także był przez niego molestowany seksualnie[11]. W 1965 Sharon Rose poznała Stephena L. Baileya, kaznodzieję zielonoświątkowego, za którego wkrótce wyszła za mąż, po czym zmieniła nazwisko syna na Bailey[14]. Axl miał dwoje młodszego przyrodniego rodzeństwa: siostrę Amy i brata Stuarta[1][15]. W wywiadach twierdził, że ojczym często bił jego i rodzeństwo, często z błahych powodów, jak np. śpiewanie piosenek popowych lub oglądanie niedozwolonych (zdaniem ojczyma) programów w telewizji[15]. Podkreślał też, iż jako dziecko czuł się odrzucony przez matkę, dlatego w późniejszych latach nienawidził kobiet[16]. Sharon Bailey zmarła 28 maja 1996 wskutek nowotworu[17]. Jako dziecko był wstydliwy i niechętny do kontaktu wzrokowego z innymi[16]. Z rodziną chodził do kościoła kilka razy w tygodniu[18]. Od najmłodszych lat szukał ukojenia w muzyce. Od piątego roku życia śpiewał w chórze kościelnym, a także występował z bratem i siostrą jako Bailey Trio[19]. Dzięki występom w chórze nauczył się śpiewać różnymi głosami[20]. W Lafayette Jefferson High School[1] udzielał się w chórze szkolnym, a także grał na pianinie w kościele[18]. W końcu dołączył jako wokalista do rockowego zespołu, który stworzył m.in. Jeffrey D. Isbell[21], później znany jako Izzy Stradlin. W młodości był fanem muzyki rockowych zespołów Aerosmith i Kiss, hardrockowej grupy Led Zeppelin, a także artystów popowych, w tym Eltona Johna, Billy’ego Joela i Todda Rundgrena oraz grup Queen i Electric Light Orchestra[22]. Nie sprawiał większych problemów wychowawczych, dopóki nie odkrył, że mąż matki nie jest jego biologicznym ojcem[18]. Prawdę o prawdziwym ojcu poznał w wieku 17 lat[23], wtedy zmienił nazwisko na Axl W. Rose, przy czym swoje nowe imię zaczerpnął z nazwy zespołu Axl, w którym grał jego kolega[24][25]. Kierowany nastoletnim buntem, przed ukończeniem 16. roku życia rzucił szkołę, choć wcześniej był wzorowym uczniem[26]. Po tym, jak ojczym wyrzucił go z domu, zamieszkał w domu babki ze strony matki[27]. Zaczął coraz częściej wdawać się w bójki, przez co zaczął mieć kłopoty z prawem[28]. Był wielokrotnie aresztowany, m.in. za spożywanie alkoholu w miejscu publicznym, zakłócanie porządku, naruszanie własności czy nieopłacanie kar grzywny[29]. W tym czasie udzielał się w różnych zespołach jako basista, klawiszowiec i wokalista. KarieraPo przeprowadzce do Los Angeles zamieszkał przy 1921 Whitley Avenue w Hollywood[30]. Kontynuował karierę muzyczną, zostając wokalistą w zespole Rapidfire, z którym w 1983 nagrał demo z piosenkami: „Ready to Rumble”, „All Night Long”, „The Prowler” i „On the Run”[31]. Założył także grupę Rose, następnie przemianowaną na Hollywood Rose, z którą koncertował w amerykańskich klubach: Troubadour, The Country Club, Madam Wong’s East i Shamrock Studios oraz w 1984 nagrał demo z piosenkami: „My Way Your Way”, „Killing Time”, „Rocker”, „Wreckless” i „Shadow of Your Love”[32]. W tym okresie dorabiał jako zawodowy palacz papierosów na potrzeby badań prowadzonych przez UCLA[33]. We wrześniu 1984 rozwiązał Hollywood Rose, po czym przeszedł do zespołu L.A. Guns[34]. Latem 1985 wraz z Izzym Stradlinem założył zespół Guns N’ Roses, w którym komponował muzykę oraz pisał teksty[18]. Po podpisaniu z zespołem kontraktu z wytwórnią Geffen Records w marcu 1986 zmienił formalnie imię i nazwisko na W. Axl Rose[35]. Nagrał z zespołem dobrze przyjęte albumy oraz napisał przeboje, m.in. „Welcome to the Jungle”, „Don’t Cry”, „Sweet Child O’Mine”, „Paradise City”, „My Michelle”, „Out Ta Get Me”, „Rocket Queen”, „November Rain” i „Civil War”[36][37]. Pod koniec 1989 wraz z Izzym Stradlinem wystąpili jako goście na kilku grudniowych koncertach The Rolling Stones[38].  Podczas koncertów z Guns N’ Roses często wdawał się w potyczki słowne i bójki z agresywną publicznością oraz przerywał występy, poza tym to głównie z jego powodu koncerty zespołu często były poopóźniane[39]. Na początku 1990 wziął udział w testach psychologicznych, po których zdiagnozowano u niego zespół maniakalno-depresyjny[40]. W lutym 1991 rozpoczął psychoterapię[41], na której zdiagnozowano u niego wczesne stadium psychozy[42]. Przeprowadzono na nim również test IQ, z którego wynikło, że ma wysoki iloraz inteligencji[42]. Na podstawie tych wniosków, w wieku 26 lat zdiagnozowano u niego chorobę afektywną dwubiegunową[42]. Zaobserwowano u niego także objawy depresji, za którą przyczynę podał wykorzystywanie seksualne w czasach dzieciństwa, co zatrzymało jego rozwój emocjonalny, a także późniejsze uzależnienie od narkotyków[43]. Zaczął zażywać leki homeopatyczne w celu walki z chorobą[44]. Na początku lat 90. sporadycznie koncertował z innymi wykonawcami, m.in. z Westem Arkeenem i Tomem Pettym, a także wystąpił w teledysku do piosenki Michaela Monroe „Dead, Jail or Rock’n’Roll”[45]. W 1991 podpisał umowę z pozostałymi muzykami Guns N’ Roses, na której mocy przejął prawa do nazwy zespołu[46]. 20 stycznia 1994 zaśpiewał utwór „Come Together” w duecie z Bruce’em Springsteenem na przyjęciu z okazji wprowadzenia Eltona Johna do Rock and Roll Hall of Fame[47]. W 1994 zawiesił działalność artystyczną z powodu problemów z krtanią. 31 sierpnia 1995 listownie poinformował Slasha i Duffa McKagana, że odchodzi z Guns N’ Roses[18]. Slash i McKagan podpisali nową umowę, a Slash w październiku 1996 ogłosił publicznie, że opuszcza grupę[18]. W 1997 premierę miał musical White Trash Wins Lotto autorstwa Andy’ego Prieboya, inspirowany losami Rose’a[48]. Spektakl cieszył się dużą popularnością w Los Angeles i był wystawiany na Broadwayu[48]. W tym okresie sam muzyk zmienił swój wizerunek – ściął włosy i przybrał na wadze, zaczął też nosić ubranie nierzucające się w oczy[49]. Podjął także lekcje gry na gitarze oraz zaczął treningi kick-boxingu[49]. W 2006 został sklasyfikowany na 11. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader[50]. W 2009 został sklasyfikowany na czwartym miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records[51]. W 2010 został uznany za najlepszego frontmana wszech czasów w ankiecie serwisu Music Radar[52], a magazyn „Rolling Stone” umieścił go na 64. miejscu 100 najlepszych wokalistów wszech czasów[53].  22 czerwca 2000, po sześcioletniej przerwie w występach publicznych, spontanicznie zaśpiewał podczas koncertu z zespołem The Starfuckers w klubie „The Cat Club” przy Sunset Strip[54]. W 2002 wrócił na dobre do działalności muzycznej. W 2008 z Guns N’ Roses wydał album pt. Chinese Democracy, nad którym pracował przez 14 lat[28]. 10 listopada 2011 udzielił wywiadu telewizyjnego w That Metal Show, w którym omawił całą swoją karierę i przyszłość Guns N’ Roses. W kwietniu 2012 wraz z Guns N’ Roses został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame, jednak publicznie odmówił przyjęcia nominacji i zaznaczył, że nie jest możliwa reaktywacja grupy w oryginalnym składzie[55][56]. Jesienią 2012 gościł w programie Jimmy Kimmel Live!, w którym udzielił pierwszego od ponad 20 lat wywiadu na żywo w amerykańskiej telewizji[57]. .jpg) W kwietniu 2016 został tymczasowym wokalistą AC/DC, zajmując miejsce dotychczasowego frontmana grupy, Briana Johnsona[58]. Życie prywatneW latach 1982–1985 związany był z Giną Siler, której kilkukrotnie się oświadczał[59]. Następnie spotykał się z Michelle Young, koleżanką ze szkoły średniej, dla której napisał piosenkę „My Michelle”[60]. W 1986 zaczął spotykać się z Erin Everly, córką Dona Everly’ego (z The Everly Brothers) i aktorki Venetii Stevenson[61][1]. Napisał dla niej utwór „Sweet Child O’ Mine” – jeden z singli debiutanckiego albumu Guns N’ Roses Appetite for Destruction[61]. Para pobrała się 28 kwietnia 1990 w Las Vegas[62]. Poprzedniego dnia Rose z bronią w ręku razem z Everly w swoim samochodzie zapowiedział jej, że jeśli za niego nie wyjdzie, popełni samobójstwo[63]. Mniej niż miesiąc później Rose pierwszy wniósł pozew o rozwód, jednak po dwóch dniach go wycofał[63][64]. Latem 1990 Erin zaszła w ciążę, ale już w październiku poroniła[65], najpewniej w wyniku pobicia przez Axla[64]. Niedługo później się rozstali, a ich małżeństwo zostało unieważnione w styczniu 1991[64][66]. W połowie 1991 związał się z supermodelką Stephanie Seymour[1], która zagrała w dwóch teledyskach Guns N’ Roses – „November Rain” i „Don’t Cry”[67]. Zaręczyli się w lutym 1993[1], jednak zakończyli związek we wrześniu 1993[68]. Spotykał się również m.in. z modelką Dianą O’Connor[69]. Posiada dom w Latigo Canyon, niedaleko Malibu[70]. W 1999 został skazany na 500 dol. grzywny i dzień więzienia za zakłócenie porządku, kiedy to rok wcześniej wdał się w kłótnię z celnikiem na lotnisku w Phoenix[71]. W czerwcu 2006 został ukarany grzywną w wysokości 40 tys. koron szwedzkich za zniszczenie mienia, napaść ochroniarza i grożenie policji podczas bójki w hotelu w Sztokholmie[72]. Dyskografia
Jako członek zespołu Hollywood Rose[74]:
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||||||||||||||||||||||
_(53009325175)_(cropped).jpg)
