|
Benedykt Matarewicz (ur. 2 kwietnia 1894[a] w Wilnie, zm. 15 kwietnia 1975 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 2 kwietnia 1894 w Wilnie, w rodzinie Stanisława i Marii z Gilewiczów. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. W grudniu 1918 był dowódcą III batalionu, który stacjonował w Łyntupach i wchodził w skład 1 Pułku Brygady Samoobrony[2]. Następnie został dowódcą 4. kompanii Wileńskiego Pułku Strzelców[3]. Wyróżnił się w bitwie nad Czernicą, w czasie której „kierował dzielnie przeciwnatarciem w celu odzyskania utraconych stanowisk nowogródzkiego pułku. Przykład nieustraszonego zachowania się jego, wzmocnił na duchu kompanię. Idąc na czele kompanii, wtargnął w masy nacierającego nieprzyjaciela, walcząc na bliską odległość. Został przytem ranny. Kompania 4-a zagrzana jednak jego odwagą, nie ustała w wysiłku i zdobyła dwa karabiny maszynowe”[4]. Od 9 października 1920 do 1921 dowodził I batalionem pułku[5].
Po zakończeniu działań wojennych nadal służył w Wileńskim Pułku Strzelców, który został przemianowany na 85 Pułk Piechoty i dyslokowany w Nowej Wilejce[6][7][8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1430. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Jako osadnik wojskowy otrzymał działkę w m. Poręby Górańskie, w gminie Mickuny powiatu wileńsko-trockiego. 23 czerwca 1925 został przeniesiony z macierzystego oddziału do Korpusu Ochrony Pogranicza[10][11]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 120. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W tym samym roku był kwatermistrzem 21 Baonu Granicznego w Niemenczynie. W marcu 1930 został przeniesiony z KOP do 85 pp na stanowisko dowódcy batalionu[13][14][15]. W kwietniu 1934 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[16]. W 1938 został przeniesiony do Komendy Rejonu Uzupełnień Krzemieniec na stanowisko komendanta rejonu uzupełnień[17].
Zmarł 15 kwietnia 1975 w Londynie. Został pochowany na Chiswick Cemetery.
Benedykt był żonaty z Aliną (1900–1986), córką Józefa Lewkowicza, z którą miał dwóch synów: Jerzego Stanisława (1923–2011) i Mariana Antoniego (ur. 1927). Żona i syn Jerzy w 1940 zostali aresztowani przez funkcjonariuszy NKWD Zachodniej Białorusi[18]. Jerzy Matarewicz służył później w Polskich Siłach Powietrznych w Wielkiej Brytanii, w stopniu plutonowego pilota[19].
Ordery i odznaczenia
Uwagi
- ↑ W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia mjr. Benedykta Matarewicza z „3 kwietnia 1893” na „2 kwietnia 1894”[1], lecz na nagrobku widnieje data urodzin „3 kwietnia 1893”.
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 26.
- ↑ Waligóra 1928 ↓, s. 21.
- ↑ Waligóra 1928 ↓, s. 229.
- ↑ Waligóra 1928 ↓, s. 246.
- ↑ Waligóra 1928 ↓, s. 54, 56, 430, 448.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 220, 763.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 370, 417.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 321, 360.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 62.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 88 z 1 września 1925 roku, s. 476.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126, 183.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 119, tu ogłoszono przeniesienie do 38 pp w Przemyślu.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 237, sprostowano miejsce przeniesienia.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 613.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21, 850.
- ↑ Indeks Represjonowanych. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2023-07-01].
- ↑ Krzystek i Krzystek 2012 ↓, s. 378.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921 roku, s. 537, jako por. Benedykt Małarewicz.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 321.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 370, tu czterokrotnie.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21, tu trzykrotnie.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282.
Bibliografia
- Matarewicz Benedykt. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.45-3510 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-02].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, Anna Józefa Krzystek: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Bolesław Waligóra: Dzieje 85-go pułku Strzelców Wileńskich. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928.
|
.jpg){kind=small}
