Białozórka

Białozórka
Білозірка
Państwo	Ukraina
Obwód	tarnopolski
Rejon	krzemieniecki
Powierzchnia	4,103 km²
Populacja (2001); • liczba ludności; • gęstość	; 1102; 268,6 os./km²
Nr kierunkowy	3549
Kod pocztowy	47453
	Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego Białozórka
	Położenie na mapie Ukrainy Białozórka
	49°46′N 26°11′E/49,766667 26,183333
	Hasło w Wikisłowniku

Białozórka (ukr. Білозірка, Biłozirka) – wieś na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, w rejonie krzemienieckim^[1]. W 2001 liczyła 1102 mieszkańców.

Historia

Miejscowość została założona w 1545. Przy końcu XIX w. była miasteczkiem, wchodzącym w skład powiatu krzemienieckiego.

W II Rzeczypospolitej była siedzibą gminy wiejskiej Białozórka w powiecie krzemienieckim województwa wołyńskiego. Przed wojną wśród ludności Białozórki liczebnie dominowali Ukraińcy, nieco mniej było Żydów. Oprócz nich żyło w miejscowości kilkadziesiąt rodzin polskich^[2]. W miejscowości stacjonowała kompania graniczna KOP „Białozórka”^[3].

Podczas okupacji niemieckiej wiosną 1942 roku Żydów z Białozórki w liczbie około 1000 przesiedlono do getta w Łanowcach, gdzie później zostali rozstrzelani^[4].

Polacy w Białozórce byli w latach 1941-1943 poddani terrorowi nacjonalistów ukraińskich (zginęły co najmniej 22 osoby) i większość z nich opuściła miejscowość w sierpniu 1943 roku udając się do Hnilic^[2].

Zabytki

pałac – wzniesiony pod koniec XVIII w. w stylu klasycystycznym przez Adama Brzostowskiego, kasztelana połockiego, odznaczonego Orderem Orła Białego^[5]. T.J. Stecki pisał, że pałac był obmurowany na kształt klasztoru. Parterowy obiekt znajdował się w angielskim parku, podzielonym kanałami^[6]. W późniejszym czasie dobrami w Białozórce władali Michał Brzostowski, jego córka Maria Aniela oraz jej syn Ignacy Krasicki^[7].

Przypisy

↑ Про утворення та ліквідацію районів [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2023-03-15] (ukr.).
↑ ^a ^b WładysławW. Siemaszko WładysławW., EwaE. Siemaszko EwaE., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945, t. 1, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 411-414, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885 .
↑ Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 314. ISBN 83-88973-58-4.
↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.62
↑ Adam Brzostowski. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2013-12-08].
↑ Białozórka. www.wolhynia.com. [dostęp 2013-12-08].
↑ Grzegorz Rąkowski: Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Cz. I. Wołyń. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005, s. 425. ISBN 83-89188-32-5.

Bibliografia

Tadeusz Jerzy Stecki: Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym. Lwów, 1871.
Roman Aftanazy: Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. T. 5: Województwo wołyńskie. 1994, s. 47-50.

Linki zewnętrzne

Białozórka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 197 .
Galeria

[1] Про утворення та ліквідацію районів [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2023-03-15] (ukr.).

[siemaszko-2] WładysławW. Siemaszko WładysławW., EwaE. Siemaszko EwaE., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945, t. 1, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 411-414, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885 .

[3] Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 314. ISBN 83-88973-58-4.

[4] Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.62

[genealogia-5] Adam Brzostowski. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2013-12-08].

[wolhynia-6] Białozórka. www.wolhynia.com. [dostęp 2013-12-08].

[7] Grzegorz Rąkowski: Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Cz. I. Wołyń. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005, s. 425. ISBN 83-89188-32-5.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]