Borko z Łobza (zm. prawdopodobnie 1287) – kasztelan kołobrzeski w latach 1251–1255.

Pochodził z pomorskiego rodu Borków. Właściciel włości w ziemi kołobrzeskiej, białogardzkiej i bobolickiej. Posiadał m.in. Borkowo koło Sławna. W latach 50. XIII wieku posiadał dobra w Ubiedrzu, które nadał klasztorowi cystersów w Bukowie. W latach 1255–1270 często występował jako świadek w dokumentach książęcych. W 1271 roku występuje jako właściciel Łobza. W latach 1262–1276 24 razy występował jako świadek przy czynnościach prawnych książąt Warcisława III, Barnima I i biskupa Hermanna von Gleichen. Miał trzech synów: Jakuba, Jana i Mikołaja, którzy wraz z ojcem lokowali swoją część miasta Resko w 1280 na prawie magdeburskim^[1].

• Łukasz Michalski, Średniowieczne posiadłości Borków w ziemi sławieńskiej i białogardzkiej w kontekście udziału rodu w życiu politycznym, w: Historia i kultura ziemi sławieńskiej t. IV, Sławno 2005, s. 147-148.