|
Campylobacter jejuni
Campylobacter jejuni – gatunek bakterii należący do klasy epsilon-Proteobacteria. Gram-ujemna, mikroaerofilna (3–6% O2), rośnie w obecności 10% dwutlenku węgla, spiralna, ruchliwa pałeczka, układa się w pary; patogen zwierząt ciepłokrwistych i człowieka, powszechnie występuje w odchodach zwierząt[1]. Rezerwuarem bakterii jest drób. Genom C. jejuni został zsekwencjonowany w 2000[2]. EpidemiologiaPałeczki C. jejuni są 3–4 razy częściej izolowane w przypadku zakażeń układu pokarmowego niż inne enteropatogeny tj. bakterie rodzaju Salmonella czy Shigella. W USA odnotowuje się ok. 2,4 miliona zakażeń rocznie. Podobne badania epidemiologiczne nie były prowadzone w Polsce. Śmiertelność jest niewielka i wynosi ok. 0,08%. Ludzie zakażają się przez skażoną wodę lub żywność. Bakterie przenoszone są z człowieka na człowieka drogą fekalno-oralną. Najczęstsze epidemie w przedszkolach. Objawy i przebieg infekcjiC. jejuni powoduje ostre zapalenie żołądka i jelit, które może mieć wrzodziejący ostry przebieg. Do infekcji dochodzi najczęściej przez spożycie zakażonego pałeczkami pożywienia (mleka, nieodpowiednio przygotowanych tusz drobiowych) lub wody. Objawy infekcji:
Stan chorobowy z tendencją do samowyleczenia trwa zazwyczaj kilka dni. Niekiedy, zwłaszcza u osób z niewydolnym układem odpornościowym, dochodzi do ogólnoustrojowej infekcji, posocznicy. Podejrzewa się, że zakażenie C. jejuni może przyczyniać się do powstawania choroby autoimmunizacyjnej takiej jak zespół Guillaina-Barrégo. Uważa się, że odpowiedź autoimmunologiczna jest spowodowana podobieństwem antygenowym pomiędzy ludzkimi gangliozydami neuronów a oligosacharydami LPS C. jejuni. Zapobieganie zakażeniu
LeczenieZakażenia spowodowane przez pałeczki Campylobacter należą do chorób samoograniczających się i zwykle wymagają tylko leczenia objawowego (nawadnianie, przywrócenie równowagi gospodarce elektrolitowej pacjenta)[3]. Jednak szczególnie ciężki przebieg choroby zwłaszcza u osób z grup wysokiego ryzyka (u osób starszych, u osób z nieprawidłowo funkcjonującym układem odpornościowym) wymaga leczenia etiotropowego. Preferowanymi w takich przypadkach lekami są antybiotyki z grupy makrolidów. U dorosłych pacjentów stosowane są także antybiotyki z innych grup jak np. fluorochinolony czy tetracykliny. Jednak, w ostatniej dekadzie na całym świecie zaobserwowano narastanie oporności na antybiotyki i chemioterapeutyki wśród pałeczek z rodzaju Campylobacter. Z badań przeprowadzonych w Polsce w latach 2003–2006 wynika, że wszystkie szczepy izolowane od ludzi były wrażliwe na erytromycynę (antybiotyk z grupy makrolidów). Natomiast w Polsce odsetek klinicznych szczepów Campylobacter jejuni opornych na fluorochinolony (ciprofloksacyna) jest bardzo wysoki i sięga 58%[4][5]. Charakterystyka laboratoryjna
Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
