|
Charles Van den Borren
Charles Jean Eugène Van den Borren[1][2] (ur. 17 listopada 1874 w Ixelles, zm. 14 stycznia 1966 w Brukseli[1][2]) – belgijski muzykolog. ŻyciorysUkończył studia prawnicze w Brukseli, w 1897 roku obronił doktorat[1]. Początkowo pracował jako adwokat, następnie podjął studia muzyczne u Ernesta Clossona (harmonia, kontrapunkt, fuga) oraz Maurice’a Kufferatha (historia muzyki)[1][2]. W latach 1909–1914 współpracował jako krytyk muzyczny z „L’Indépendance Belge”[1][2]. Od 1919 do 1940 roku pracował jako bibliotekarz w konserwatorium w Brukseli[1][2]. W latach 1926–1945 kierował katedrą historii muzyki na Université Libre de Bruxelles, od 1927 do 1944 roku prowadził również wykłady na uniwersytecie w Liège[1][2]. Od 1927 do 1954 roku był członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego[1][2]. Był pierwszym prezesem powołanego w 1946 roku Société Belge de Musicologie[1][2]. Od 1939 roku był członkiem Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique, w 1953 roku został wybrany jej przewodniczącym[1][2]. W swoich badaniach naukowych zajmował się muzyką niderlandzką okresu XV i XVI wieku, a także współczesną muzyką belgijską i duńską[1]. Jego prace dotyczyły rozwoju form polifonicznych, muzyki na instrumenty klawiszowe oraz twórczości Guillaume’a Dufaya, Antoine’a Busnoisa i Orlanda di Lassa[1]. Badał źródła i historię renesansowej muzyki niderlandzkiej, jej uwarunkowania dziejowe i socjalne oraz związki z muzyką francuską, włoską i angielską[1]. Wspólnie z G. van Doorslaerem wydał dzieła Philippe’a de Monte (Philippe de Monte: Opera, 31 woluminów, Brugia 1927–1939). W 1933 roku razem z Saffordem Cape’em założył zespół Pro Musica Antiqua[1]. Odznaczenia
Prace(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||
