Choroby demielinizacyjne

Choroby demielinizacyjne – wszelkie choroby układu nerwowego, w których dochodzi do uszkodzenia osłonek mielinowych nerwów. Utrudnia to przewodzeniu sygnałów w zajętych nerwach, co prowadzi do pogorszenia w zakresie czucia, ruchu, postrzegania i innych funkcji w zależności od nerwów, które są zajęte.

Termin opisuje skutek choroby, a nie jego przyczynę; niektóre choroby demielinizacyjne są spowodowane przez czynniki genetyczne, inne przez czynniki zakaźne, reakcje autoimmunologiczne, a w przypadku niektórych etiologia nie jest znana.

Choroby demielinizacyjne można podzielić na dwie grupy:

• choroby demielinizacyjne ośrodkowego układu nerwowego;
  • stwardnienie rozsiane (wraz z podobnymi chorobami – idiopatycznymi, demielinizacyjnymi chorobami zapalnymi),
  • poprzeczne zapalenie rdzenia,
  • choroba Devica,
  • postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia,
  • leukodystrofie (historycznie),
  • mielinoliza środkowa mostu,
  • choroba Schildera,
  • podostre stwardniające zapalenie mózgu
  • ostre rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia
• Choroby demielinizacyjne obwodowego układu nerwowego;
  • zespół Guillaina-Barrégo oraz przewlekła zapalna poliradiokuloneuropatia demielinizacyjna,
  • neuropatia obwodowa anty-MAG.

W innym podziale wyróżnia się również genetyczne choroby metaboliczne z objawami postępującej demielinizacji^[1]:

• leukodystrofia metachromatyczna,
• mukosulfatydoza,
• choroba Krabbego,
• adrenoleukodystrofia sprzężona z chromosomem X,
• choroba Canavan,
• choroba Pelizaeusa-Merzbachera,
• acyduria glutarowa typu I,
• cytopatie mitochondrialne.