Czarny Wrzesień (organizacja)

Ten artykuł dotyczy palestyńskiej organizacji terrorystycznej. Zobacz też: Czarny Wrzesień - wydarzenia w Jordanii oraz album Peji.

Czarny Wrzesień (arab. منظمة أيلول الأسود) – palestyńska organizacja terrorystyczna.

Nazwa organizacji została nadana na cześć wojny palestyńsko-jordańskiej znanej jako Czarny Wrzesień^[1].

Nazwą Czarny Wrzesień sporadycznie posługiwała się też Rewolucyjna Rada Fatah (znana szerzej jako Organizacja Abu Nidala)^[2].

Powstał w 1971 roku^[3] jako terrorystyczny odłam al-Fatah^[3]. Organizację zasilali głównie członkowie al-Fatah i Organizacji Wyzwolenia Palestyny^[1]. Pierwotnym celem grupy była zemsta na rządzie Jordanii^[3]. Czarny Wrzesień posiadał struktury na Bliskim Wschodzie i w Europie^[1]. W Europie do Czarnego Września dołączyli aktywiści legalnych palestyńskich organizacji studenckich i pracowniczych^[1]. W grudniu 1974 roku grupa została rozwiązana z inicjatywy kierownictwa al-Fatah^[3]. Większość członków formacji przeniesiono do innych palestyńskich ugrupowań^[3].

• 28 listopada 1971 roku terroryści zabili jordańskiego premiera Wasfi at-Talla^[1].

• W nocy z 6 na 7 lutego 1972 roku bojownicy przeprowadzili atak bombowy na hamburską halę fabryczną firmy Ad Strüver KG. Zamach był zemstą za eksport produktów firmy do Izraela^[1]. Kilka godzin po ataku terroryści podłożyli bombę pod stację paliw Esso w Hamburgu^[1]. Tej samej nocy członkowie organizacji wysadzili dwie rozdzielnie gazu w Holandii^[1].

• 8 maja 1972 roku bojownicy uprowadzili lecący z Brukseli do Tel Awiwu samolot belgijskich linii lotniczych Sabena. Zakładnicy zostali odbici przez oddział antyterrorystów^[4].

• 4 sierpnia 1972 roku członkowie Czarnego Września wysadzili w Trieście pięć zbiorników z ropą naftową należących do rurociągu Ingolstadt^[1].

• 5 września 1972 roku ośmioosobowe komando Czarnego Września wtargnęło do wioski olimpijskiej w Monachium. Terroryści najpierw zabili dwóch sportowców, a następnie dziewięciu kolejnych wzięli jako zakładników. Napastnicy zażądali uwolnienia 236 Palestyńczyków przebywających w izraelskich więzieniach oraz pięciu członków Frakcji Czerwonej Armii więzionych w RFN^[1]. Niemieckie służby podjęły się nieudanej próby odbicia sportowców^[5]. W akcji zginęli wszyscy zakładnicy oraz pięciu terrorystów (masakra w Monachium). Zniszczeniu uległ też policyjny helikopter, do którego bojownicy wrzucili granat^[5].

• 29 października 1972 roku terroryści porwali lecący z Bejrutu do Ankary samolot linii Lufthansa. W zamian za uwolnienie pasażerów, zażądali wypuszczenia trójki terrorystów, którzy przeżyli masakrę w Monachium^[5][4]. Rząd RFN spełnił żądania^[5][4].

• 5 września 1973 roku bojownicy próbowali zestrzelić w Rzymie samolot linii El Al^[4].

Działalność formacji wspierana była przez służby specjalne Syrii^[1].

W 1972 roku liczba członków formacji szacowana była na 300-500 osób^[1].

• Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: 2012. ISBN 978-83-01-16019-7. Brak numerów stron w książce
• Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3. Brak numerów stron w książce