|
Czesław Chmielewski (pułkownik kawalerii)
Czesław Chmielewski (ur. 9 kwietnia?/21 kwietnia 1897 w majątku Masłowszczyzna w powiecie oszmiańskim, zm. 1 lipca 1960 w Tomaszowie Mazowieckim) – pułkownik służby stałej kawalerii Wojska Polskiego. ŻyciorysUrodził się w rodzinie Bolesława i Jadwigi z Sidorowiczów. Do 1915 roku uczył się w siedmioklasowym Korpusie Kadetów w Połocku, w tym roku wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Jazdy w Piotrogrodzie. 7 lutego 1916 roku został skierowany do Dywizji Ułanów Legionu Puławskiego, w którym służył do stycznia 1918 roku jako młodszy oficer 2 szwadronu. W pierwszej połowie 1918 roku był dowódcą 6 szwadronu I Korpusu Polskiego w Rosji. Po rozwiązaniu korpusu przyjechał do Warszawy, gdzie w listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 4 szwadronie 1 pułku Ułanów Krechowieckich, od grudnia tego roku na froncie wojny polsko-ukraińskiej, a w latach 1919 i 1920 na froncie wojny polsko-bolszewickiej. W kwietniu 1920 roku ukończył kurs Oficerskiej Szkoły Jazdy w Grudziądzu. Po powrocie na front dowodził 4 szwadronem 1 pułku ułanów[1]. Szczególnie zasłużył się w czasie bitwy pod Łaszczowem, gdzie przeprowadził szarżę, rozbijając nieprzyjaciela i biorąc do niewoli jeńców, co zostało odnotowane w meldunku dowództwa 3 Armii (pisownia oryginalna):
W czasie tej bitwy był ranny. W 1922 roku odznaczony Krzyżem Walecznych jako rotmistrz byłego 1 pułku ułanów I Korpusu Polskiego w Rosji[2]. Po wojnie pozostał w 1 pułku ułanów, w którym od 1924 roku pełnił funkcję kwatermistrza. W styczniu 1928 roku został przeniesiony do 9 pułku strzelców konnych w Grajewie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Od kwietnia 1930 roku do kwietnia 1937 roku dowodził 13 pułkiem Ułanów Wileńskich, następnie, do września 1939 roku – 3 pułkiem Ułanów Śląskich w Tarnowskich Górach. W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził 3 pułkiem ułanów wchodzącym w skład Krakowskiej Brygady Kawalerii Armii „Kraków”. Walczył z Niemcami na szlaku bojowym od Tarnowskich Gór na Lubelszczyznę. Był ciężko ranny w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Po kolejnej bitwie, 19 września 1939 roku, straciwszy przytomność, pozostał na placu boju. Po odzyskaniu przytomności i po opatrzeniu ran został przewieziony do szpitala w Tomaszowie Lubelskim. Został uznany za inwalidę, w wyniku czego nie dostał się do niewoli[3]. Życie prywatneW 1922 roku ożenił się z Wandą Cieszkowską (1898–1972), z którą mieli dwoje dzieci: Janusza (ur. 1926) i Teresę (ur. 1935), późniejszą Niegolewską[4]. Po wojnie mieszkał w Tomaszowie Mazowieckim[5]. Został pochowany w rodzinnym grobowcu rodziny Cieszkowskich na cmentarzu parafialnym w Chorzęcinie (grób B01/0057)[6]. Awanse
Ordery i odznaczenia
Upamiętnienie19 czerwca 2021 roku z inicjatywy Ochotniczego Szwadronu 3 Pułku Ułanów Śląskich na budynku przy ulicy Sienkiewicza 1 w Tarnowskich Górach (gdzie od roku 1937 mieszkała rodzina płk. Chmielewskiego) odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą dowódcy 3PUŚ płk. Czesławowi Chmielewskiemu[11]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||
