|
Czesław Osękowski
Czesław Osękowski (ur. 1951 w Gubinie) – polski historyk, politolog, specjalizujący się w historii powszechnej po II wojnie światowej, historii współczesnej Polski oraz naukach politycznych; nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Zielonogórskim i jego rektor w latach 2005-2012. ŻyciorysUrodził się w 1951 roku w Gubinie, gdzie ukończył szkołę podstawową. W Lubsku ukończył Liceum Pedagogiczne. Jest synem leśniczego, pracującego w Stargardzie Gubińskim. Po pomyślnie zdanym egzaminie maturalnym w 1970 roku, rozpoczął studia politologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim, które ukończył w 1975 roku magisterium[1]. Na uczelni tej uzyskał w 1983 roku stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie politologii. W tym samym roku rozpoczął pracę zawodową w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze (od 2001 roku Uniwersytet Zielonogórski), przechodząc tam przez wszystkie stopnie zawodowe od adiunkta przez profesor nadzwyczajnego po profesora zwyczajnego w 2001 roku[2]. Stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii otrzymał w 1995 roku Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie rozprawy Społeczeństwo Polski Zachodniej i Północnej w latach 1945–1956[3]. W 2000 roku otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych[4]. Poza działalnością naukowo-dydaktyczną pełnił szereg funkcji organizacyjnych na Uniwersytecie Zielonogórskim. W latach 1994–1999 był zastępcą dyrektora do spraw naukowych, a następnie od 1999 do 2002 roku dyrektorem Instytutu Historii UZ. Piastował także urząd dziekana Wydziału Humanistycznego UZ. W 2005 roku został wybrany na stanowisko rektora tej uczelni, które piastował przez dwie kadencje do 2012 roku[2]. Podczas jego rządów udało mu się m.in. zdobyć pieniądze na budowę nowego gmachu dla Biblioteki Głównej i Parku Naukowo-Technologicznego w Nowym Kisielinie[5]. Za swoją działalność był wielokrotnie nagradzany. Dziewięciokrotnie otrzymywał nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 2001 r. otrzymał nagrodę historyczną tygodnika „Polityka”. W 1999 r. otrzymał doroczną nagrodę prezydenta Zielonej Góry. Jest także honorowym obywatelem gminy Gubin oraz miasta i gminy Lubsko. W latach 2012–2014 kierował Zespołem ds. Połączenia Miasta Zielona Góra z Gminą Zielona Góra w jeden samorząd terytorialny. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” i „Zasłużony dla Archiwistyki Polskiej” oraz medalem „Zasłużony dla Województwa Lubuskiego”[2]. W 2003 został członkiem Komitetu Nauk Historycznych PAN. W latach 1983–1985 był zastępcą kierownika wydziału ideologicznego KW PZPR[6]. W latach 1980–1983 pracując w strukturach ówczesnej władzy współdziałał z NSZZ „Solidarność” w Gubinie i Gminie Gubin m.in. merytorycznie i finansowo wspierał działalność Związku i osoby internowane w stanie wojennym (Źródło: Pisemne oświadczenie Jerzego Pogłodzińskiego z marca 2007 roku, przewodniczącego Międzyzakładowej Miejskiej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” w Gubinie w latach 1980–1981, internowanego w stanie wojennym)[potrzebny przypis]. W latach 2021–2023 był przewodniczącym Komitetu Honorowego Jubileuszu 800-lecia powstania Zielonej Góry i 700-lecia uzyskania praw miejskich[7][8]. Dorobek naukowyW pracy naukowej zajmuje się tematyką związaną z pograniczem i stosunkami polsko-niemieckimi w XX wieku, dziejami ziemi lubuskiej, historią polityczną Polski i powszechną XX wieku, integracją europejską. Jest autorem 8 książek, ponad stu artykułów naukowych oraz dziewięciu redakcji prac zbiorowych. Wypromował dwunastu doktorów z zakresu historii i politologii[2]. Do jego ważniejszych publikacji należą[9]:
Przypisy
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||
