erythrolabe – reagujący z największą czułością na promieniowanie o λ = 590 nm (symbol D od długofalowe), wywołujące wrażenie czerwieni, OPN1LW[1]
chlorolabe – najbardziej czuły na promieniowanie o λ = 540 nm (wrażenie zieleni, symbol Śr), OPN1MW[2]
cyanolabe – najbardziej czuły na promieniowanie o λ = 450 nm (wrażenie barwy niebieskiej, symbol K od krótkofalowe), OPN1SW[3].
Wyróżnienie tych trzech rodzajów czopków (teoria Younga-Helmholtza) wpłynęło na opracowanie modelu kolorów RGB, stosowanego między innymi w skanerach, aparatach fotograficznych, monitorach komputerowych i telewizji.
Czopki występują w nieregularnych skupiskach, a najmniej jest czopków „niebieskich”. Wrażliwość na daną długość fali zależy od rodzaju barwnika światłoczułego (o ile na przykład szympansy i goryle mają podobny system rozróżniania barw jak ludzie, to czopki innych kręgowców zawierają odmienne barwniki, a nawet różnią się znacząco budową).
Czopki, których najwięcej skupia się w środkowej części siatkówki, zwanej plamką żółtą (strefa najostrzejszego widzenia), odpowiadają za widzenie szczegółów obrazu i za widzenie barwne. Ślepota barw polega na upośledzeniu jednego lub więcej z trzech rodzajów czopków.
Impulsy generowane pod wpływem światła w pręcikach i czopkach są wysyłane drogą wzrokową do mózgu za pośrednictwem komórek dwubiegunowych, komórek zwojowych, a także bezpośrednio poprzez własne aksony (dotyczy czopków znajdujących się w dołku środkowym siatkówki).
Porównanie właściwości czopków i pręcików u człowieka
