|
Dominique Gonzalez-Foerster
Dominique Gonzalez-Foerster (ur. 30 czerwca 1965 w Strasburgu[1]) – francuska artystka współczesna tworząca w takich gatunkach jak: sztuka środowiskowa, instalacja, fotografia i film. Życiorys i twórczośćW 1968 roku rodzice Dominique Gonzalez-Foerster przeprowadzili się ze Strasburga do Grenoble. Zamieszkali na terenie wioski olimpijskiej na obrzeżach miasta. W Grenoble w 1985 roku Dominique Gonzalez-Foerster spotkała młodego artystę Philippe’a Parreno, z którym nawiązała współpracę[2]. W Grenoble ukończyła École de Beaux-Arts i École du Magasin – Centre National d’Art Contemporain[3]. W 1988 roku przeprowadziła się do Paryża, gdzie ukończyła z dyplomem Institute des Hautes Études en Arts Plastiques, prowadzony przez Pontusa Hulténa i Daniela Burena[2]. W światowej sztuce współczesnej jest artystką nowatorską. Swoją działalność artystyczną rozpoczęła zasadniczo od filmu, jednak później twórczość nabrała wszechstronnego, multidyscyplinarnego charakteru. Zajmuje się różnymi gatunkami, począwszy od pracy pisania powieści spod znaku science fiction wspólnie z Philippe’em Parreno po współpracę z piosenkarzem rockowym Alain Bashungiem nad scenografią oraz współpracą z domem mody Balenciaga na wystawie w Paryżu. Stosunkowo mało znana w Stanach Zjednoczonych, jest powszechnie ceniona w Europie. W 2002 roku dostała w swojej ojczyźnie nagrodę imienia Marcela Duchampa[3]. W 2008 roku w ramach cyklu The Unilever Series, stworzyła instalację TH.2058, eksponowaną od 14 października 2008 do 13 kwietnia 2009 roku w galerii Turbine Hall w Tate Modern w Londynie[4]. Jedną z ostatnich jej prac jest wielkowymiarowe płótno Helen & Gordon, przygotowane w ramach 18 edycji cyklu Eiserner Vorhang, nad którym nadzór kuratorski sprawuje jury wiedeńskiej organizacji museum in progress w składzie: Daniel Birnbaum i Hans-Ulrich Obrist. Płótno, poświęcone pamięci słynnej fotografii amerykańskiej malarki, Helen Frankenthaler, wykonanej w latach 50 przez Gordona Parksa na zamówienie magazynu Life, jest prezentowane od 30 września 2015 do 30 czerwca 2016 roku w Operze Wiedeńskiej[5]. W dniach od 23 września 2015 do 1 lutego 2016 roku w paryskie muzeum Centre Georges Pompidou zorganizowało retrospektywną, a zarazem wybiegającą w przyszłość wystawę „Dominique Gonzalez-Foerster 1887-2058”, w ramach której zaprezentowano około 30 jej prac, umieszczonych w Galerie Sud, na tarasach piątego piętra muzeum oraz w ogrodzie Atelier Brancusi. Dzieła wystawiono w przyjętym porządku chronologicznym, począwszy od roku 1887 aż po imaginacyjny rok 2058. Pokaz połączył kilka stuleci, ukazując w formie multimedialnej (film, obraz, muzyka, tekst) różne epoki i tendencje w sztuce literaturze i kinie, widziane oczami artystki i zilustrowane jej instalacjami z poprzednich wystaw. Eksponaty zostały tak dobrane, aby oddać klimat danej epoki. Zamierzone połączenie filmu, literatury i nauki razem, na podobieństwo opery lub musicalu, zmieniło wystawę w heterogeniczny, złożony świat, rojący się od sensacji, narracji i cytatów[6]. Wystawa w zamyśle miała stanowić jednoczesną identyfikację artysty, jego twórczości i widza[7]. Prace (wybór)
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
