Drawieński Park Narodowy
Drawieński Park Narodowy – polski park narodowy, utworzony w 1990 roku na terenie województw: lubuskiego, zachodniopomorskiego i wielkopolskiego. Został utworzony 1 maja 1990 roku na powierzchni 8691,50 ha[3]. Obecnie zajmuje powierzchnię 11 535,66 ha, w tym w wieczystym użytkowaniu Parku 11 210,6922 ha:[1]
Park znajduje się w północno-zachodniej Polsce, na Równinie Drawskiej, w kompleksie Puszczy Drawskiej. Południowa granica Parku przebiega wzdłuż drogi krajowej nr 22[4]. Położenie geograficzne Parku:
Lasy na terenie Parku zajmują 83% powierzchni. W większości są to lasy bukowe i dębowo-bukowe, a także bory sosnowe. Ponadto 10% powierzchni wodnej Parku zajmują jeziora wraz z rzekami. Główne rzeki to: Drawa i Płociczna. Jeziora: 20 zbiorników wodnych, w tym unikatowe w skali kraju jezioro Czarnka. Największe jezioro to Ostrowite. W Parku znajduje się 12 obszarów ochrony ścisłej[5]. Wokół Parku wyznaczono otulinę o powierzchni 352,67 km²[1]. Flora i fauna
Obszary ochrony ścisłejNajcenniejsze przyrodniczo fragmenty Parku, o powierzchni 1391,62 ha, podlegają ścisłej ochronie. W tym celu wyznaczono następujące obszary ochrony ścisłej[5]:
Rezerwaty w otulinie Drawieńskiego PNW otulinie Parku znajduje się 5 rezerwatów przyrody:[8]
Ścieżki poznawczeŚcieżki dydaktyczne w Parku nazywane są ścieżkami poznawczymi i oznakowano je w terenie zielonymi choinkami na białym kwadracie. Wytyczono 5 ścieżek poznawczych, w tym 3 w północno-zachodnim (NW) rejonie Parku oraz 2 w południowym (S) rejonie:
Ponadto na terenie Parku wyznaczono ścieżkę geologiczną „Petrografia terenów nad Drawą” – 3,8 km, czas przejścia 2 godz.[9] Administracja Drawieńskiego PNDyrekcja Drawieńskiego Parku Narodowego Zobacz teżPrzypisy
Linki zewnętrzne |