|
Edmund Bartłomiejczyk
 Edmund Ludwik Bartłomiejczyk (ur. 5 listopada 1885 w Warszawie[1], zm. 5 września 1950 tamże)[2] – polski artysta grafik i nauczyciel akademicki. ŻyciorysBył synem Józefa – niezamożnego cukiernika – i Rozalii z d. Renike[3]. Rodziców nie było stać na zapewnienie mu gruntownego wykształcenia. Ukończył więc tylko cztery klasy szkoły prowadzonej przez gminę ewangelicko-augsburską[4]. W wieku szesnastu lat rozpoczął praktykę w oddziale litograficznym Warszawskiej Fabryki Blachy Białej i Wyrobów Blaszanych. Tam zapoznał się z techniką litografii. Po ukończeniu praktyki, w 1905 otrzymał w fabryce stanowisko chromolitografa[4]. Przepracował w niej ponad rok. Po pracy uczęszczał na wieczorowe kursy rysunku prowadzone przy Muzeum Rzemiosł oraz na tajne wykłady z historii i literatury polskiej. W owym czasie zaczął tworzyć własne prace plastyczne. Wysyłał je na konkursy organizowane przez Muzeum Rzemiosł oraz Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, które w 1906 ufundowało mu stypendium[4]. Zrezygnował wtedy z pracy w fabryce i wyjechał do Krakowa, żeby podjąć studia w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych[3]. W Krakowie kształcił się w latach 1906–1909[1] pod okiem Jana Stanisławskiego i Wojciecha Weissa. Następnie – w latach 1910–1913 – studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1918 odbył się Konkurs na Marki Pocztowe Królestwa Polskiego[5]. Zorganizowało go Warszawskie Towarzystwo Artystyczne, które uzyskało prawo do zakupienia wybranych prac i wykorzystania ich do wydania znaczków pocztowych zaraz po odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Większość jego projektów zakwalifikowano do emisji i w następnym roku wydano. W 1921 ponownie wstąpił w szranki konkursu filatelistycznego, tym razem na nowe znaczki pocztowe w przyszłej walucie, ogłoszonego przez Ministerstwo Poczt i Telegrafów. Zgłosił dziesięć projektów, z których pięć zdobyło pierwsze lub drugie nagrody[6]. W 1925 przystąpił do nowo założonego przez profesów Władysława Skoczylasa i Ludwika Gardowskiego Stowarzyszenia Polskich Artystów Grafików „Ryt”[3]. Większość członków stanowili uczniowie obydwu artystów. Organizacja funkcjonowała od 1925 do napaści Niemiec na Polskę w 1939. Ponadto był założycielem i pierwszym prezesem Koła Artystów Grafików Reklamowych (KAGR), działającego od 1933 do 1939[7], i współorganizatorem Bloku Zawodowych Artystów Plastyków (1934).
W latach 1917–1930 wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Był też profesorem Szkoły Sztuk Pięknych, którą w 1932 przemianowano na Akademię Sztuk Pięknych[3]. Od 1930 prowadził tam Katedrę Grafiki Użytkowej. Był lubiany przez studentów, którzy atencjonalnie nazywali go „Bartkiem”[4]. Po II wojnie światowej organizował na nowo warszawską ASP. Był jej profesorem do 1950, a prorektorem w latach 1945–1946. Zajmował się głównie grafiką książkową, drzeworytem oraz litografią. W 1932 jego drzeworyt Narciarze został zgłoszony do Olimpijskiego Konkursu Sztuki i Literatury na igrzyska w Los Angeles. Praca jednak nie została nagrodzona. Po 1945 zainteresował się technikami metalowymi. W latach 1925–1950 mieszkał i tworzył w domu nr 3 przy ul. Józefa Hoene-Wrońskiego w Warszawie. Na budynku tym umieszczono, poświęconą mu tablicę pamiątkową. Po śmierci spoczął na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 188-3-34)[8]. Wybrana twórczośćGaleria
Opracowania graficzne książek
Znaczki pocztowe
Ordery i odznaczenia
Upamiętnienie
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||||||||
.jpg)
