|
Edward Pach
Edward Jan Pach[a] (ur. 2 listopada 1891 w Wiedniu, zm. 21 września 1957) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 2 listopada 1891 w Wiedniu, w rodzinie Maksymiliana[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 58. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3]. 7 lipca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1917, zaliczony do I Rezerwy armii, z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, i przydzielony do 20 Pułku Piechoty[4]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 101. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W sierpniu tego roku został wyznaczony w macierzystym pułku na stanowisko dowódcy II batalionu[6][7]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem na stanowisko referenta[8]. W 1932 został przeniesiony do 82 Pułku Piechoty, stacjonującego w tym samym garnizonie, na stanowisko dowódcy batalionu[9][10]. W kwietniu 1934 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[11]. Na tym stanowisku pełnił służbę przez kolejnych pięć lat[12]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 był kwatermistrzem 182 Pułku Piechoty[13]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[14]. Zmarł 21 września 1957[15][16] Ordery i odznaczenia
UwagiPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
.png){kind=small}
