|
Elliott Gould
Elliott Gould, właśc. Elliott Goldstein[1][2][3] (ur. 29 sierpnia 1938 w Brooklynie) – amerykański aktor filmowy, teatralny[4] i telewizyjny. W latach sześćdziesiątych zaczął występować w filmach hollywoodzkich. Oprócz występów w komedii Bob & Carol i Ted & Alice (1969), za którą otrzymał nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego[5]. Jest najlepiej znany z ról w filmach Roberta Altmana – MASH (1970), Długie pożegnanie (1973) i Kalifornijski poker (1974), a także trylogii: Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra (2001), Ocean’s Twelve: Dogrywka (2004) i Ocean’s Thirteen (2007) jako Reuben Tishkoff[6]. Grywał też na szklanym ekranie, m.in. w sitcomie NBC Przyjaciele (1994−2003) jako Jack Geller, ojciec Rossa (David Schwimmer) i Moniki Geller (Courteney Cox), serialu kryminalnym Showtime Ray Donovan (2013–2015) jako Ezra Goldman i serialu CBS Doubt: W kręgu podejrzeń (2017) jako Isaiah Roth, szef kancelarii prawniczej. ŻyciorysWczesne lataUrodził się w nowojorskim Brooklynie w rodzinie żydowskiej[7] jako syn Lucille (z domu Raver), która sprzedawała sztuczne kwiaty do salonów piękności, i Bernarda Goldsteina, który pracował w branży odzieżowej jako obrotnik wyrobami włókienniczymi[8][9]. Jego dziadkowie byli imigrantami z Ukrainy, Polski i Rosji[10][11][12]. Uczył się w Charles Lowe’s School of Theatrical Arts na Broadwayu[13] i ukończył Professional Children’s School na Manhattanie[14][15]. KarieraJako dziecko występował w szpitalach, świątyniach, a czasami w telewizji, był również modelem dziecięcym[16]. W okresie lata występował w ośrodkach górskich Catskill[17]. Kiedy miał 18 lat, trafił na Broadway do chóru w widowiskach: Rumple (1957) i Say, Darling (1958-59)[17]. W wieku 21 lat uzależnił się od hazardu, przez który popadł w długi i dorabiał, sprzedając preperaty do czyszczenia dywanów i zabawki w domu towarowym „Gimbel’s” oraz pracując jako windziarz w hotelu Park Royal[17]. Do pracy aktorskiej powrócił w 1960 rolą w Słodkiej Irmie (Irma La Douce, 1960-61) Billy’ego Wildera i I.A.L. Diamonda[18], po czym wygrał przesłuchania do głównej roli w musicalu I Can Get It for You Wholesale (1962), który zebrał dobre recenzje[15]. Następnie otrzymał główną rolę w spektaklu Na przepustce wystawianym w Teatrze Księcia Walii w Londynie; spektakl ze względu na słabą frekwencję został zdjęty z afisza zaledwie miesiąc po premierze, po ponad 50 przedstawieniach[19]. W tym czasie ponownie popadł w długi[20]. W 1964 premierę miał film telewizyjny Once Upon the Mattress, w którym za swoją drugoplanową rolę zdobył przychylne recenzje prasy[21]. W tym samym roku odbył letnią trasę z musicalem The Fantasticks[22]. Szybko trafił też na kinowy ekran w komedii Williama Dieterle Wyznanie (Quick, Let's Get Married/The Confession, 1964)[23] oraz komedii muzycznej Williama Friedkina Noc, w którą zamordowano Minsky’ego (The Night They Raided Minsky’s, 1968) z Britt Ekland i Jasonem Robardsem. Stał się gwiazdą w 1969, gdy zagrał nominowaną do Oscara rolę Teda Hendersona w komediodramacie Bob i Carol oraz Ted i Alice (Bob & Carol & Ted & Alice). Po zagraniu postaci Traperera Johna w klasycznym filmie satyrycznym Roberta Altmana MASH (1970) doszedł do wielkiej ligi aktorów hollywoodzkich[15]. Wyluzowany, niekonwencjonalny i wrażliwy Gould był bardzo popularny wśród młodych, którzy zdecydowanie identyfikowali się z często zagubionymi i neurotycznymi postaciami, które grał[15]. Następne filmy, zwłaszcza komediodramat Richarda Rusha Uciekający punkt (Getting Straight, 1970) i czarna komedia Alana Arkina Sposób na Alfreda (Little Murders, 1971), wzmocniły jego pozycję w świecie filmu. Jako Philip Marlowe w filmie kryminalnym neo-noir Długie pożegnanie (Long Goodbye, 1973) dowiódł, że ma talent aktorski. W kolejnych dziesięcioleciach osiągnął idealny poziom sławy i aktywności, pojawiając się w ogromnej liczbie filmów. takich jak: Kalifornijski poker (California Split, 1974), Koziorożec 1 (Capricorn One, 1978), Bugsy (1991), Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra (2001) i kolejnych dwóch częściach[24]. Życie prywatneW 1962 podczas prac nad musicalem I Can Get It for You Wholesale poznał aktorkę i piosenkarkę Barbrę Streisand[25], którą poślubił 21 marca 1963 i z którą ma syna Jasona Emanuela (ur. 29 grudnia 1966 w Nowym Jorku)[26]. 9 lipca 1971 doszło do rozwodu[27]. Był dwukrotnie żonaty z Jennifer Bogart (od 8 grudnia 1974 do 1976 i od 9 czerwca 1978 do 1979), z którą ma dwoje dzieci. Filmografia
Seriale TV
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba): |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
