|
Erich Bohn
Erich Bohn (ur. 11 lutego 1874 w Ruben, zm. 28 grudnia 1948) – niemiecki doktor prawa i radca. BiogramErich Bohn urodził się jako syn muzykologa, dra filozofii Emila Bohna (1839–1909) i jego żony Selmy Weigelt (1845–1916)[1]. Po uzyskaniu doktoratu z prawa pracował jako adwokat i notariusz we Wrocławiu. Od 1912 zatrudniony był także jako sekretarz Intendentury we Wrocławiu, a w latach 1915-1918 w berlińskiej Intendenturze. Około 1934 prowadził kancelarię w domu Zum Goldenen Becher (Pod Złotym Pucharem, Rynek 26)[1]. Poza wykonywanym zawodem zajmował się architekturą, archeologią, biologią, grafiką, literaturą, malarstwem i okultyzmem. W 1907 został członkiem zarządu Wissenschaftlich-humanitären Komitees (Komitetu Naukowo-Humanitarnego). Podpisał petycję WhK o zniesienie Paragrafu 175 do niemieckiego Reichstagu[2][3]. Należał do Zobtener Gebirgsverein (Sobótkowego Towarzystwa Górskiego), był przewodniczącym Breslauer Gesellschaft für psychische Forschung (Wrocławskiego Towarzystwa Badań Parapsychicznych)[1]. Na początku XX w. Bohn kupił Sulistrowiczki. W 1905 założył w tej wsi Park Wenecki a w latach 1911-1914 wybudował sanatorium według projektu wrocławskiego architekta Albrechta Friebe, współpracownika Hansa Poelziga. W latach 30. XX w. w sanatorium utworzono dom wypoczynku dla matek Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (Narodowosocjalistycznej Opieki Społecznej). Dziś mieści się w nim centrum szkoleniowe Caritas[1]. W 1910 nabył dwór w Tąpadłach, który przebudował w latach 1919-25[4] według projektu Wolfa[5]. Od 1932 Bohn był członkiem NSDAP, antysemitą, chociaż opracował model emerytalny dla swoich żydowskich kolegów, którzy stracili środki do życia i uważał że powinni mieć możliwość ponownego znalezienia miejsca do życia. Po II wojnie światowej wyjechał do Anglii, gdzie zmarł w Londynie w 1948[1]. Był dwukrotnie żonaty. 24 maja 1908 poślubił Margarete Zehge (1884–1918), a osiem lat po jej śmierci 27 maja 1926 ożenił się z Elfriede Herwarth von Bittenfeld (ur. 1906). Miał dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa: Hansa i Urtę[1].
Publikacje
Przypisy
|
