|
Flammenwerfer 41
Flammenwerfer 41 (FmW 41) – niemiecki plecakowy miotacz ognia z okresu II wojny światowej. OpisBroń opracowana w 1941 roku zastąpiła używane poprzednio zbyt ciężkie miotacze Flammenwerfer 35 oraz nieudane Flammenwerfer 40. Obsługiwany przez jednego żołnierza, miotacz ważył 22 kilogramy i mieścił 7,5 litra mieszanki zapalającej w charakterystycznym poziomym cylindrycznym zbiorniku[1]. Pozwalało to na 10 sekund ciągłego ognia lub oddanie od dwóch do ośmiu krótkich strzałów na odległość 20–30 metrów. Płonąca mieszanina była wyrzucana przez sprężony wodór, mieszczący się w mniejszym trzylitrowym zbiorniku, umieszczonym poziomo nad głównym zbiornikiem[1]. Zapłon był elektryczny[1]. Zbiornik wodoru do pochodni miał objętość 0,45 litra. Produkcja broni trwała do końca II wojny światowej, mimo opracowania kolejnych konstrukcji miotaczy ognia, które nie weszły jednak do produkcji[1]. Konstrukcję miotacza jedynie udoskonalono, tworząc model Flammenwerfer 41 mit Strahlpatrone. Po doświadczeniach mroźnej zimy 1941/42 na froncie wschodnim okazało się, że system zapłonu pochodnią wodorową zawodził, został więc zastąpiony przez zapłon nabojowy. Magazynek mieścił 10 nabojów zapłonowych[1]. To nowe rozwiązanie zapłonu było bardziej niezawodne również w wyższych temperaturach. Pozostałe elementy konstrukcji pozostały bez zmian. Flammöl 19 – mieszanina zapalająca, w skład której wchodziła benzyna i smoła. Dodatek smoły dzięki zawartości cięższych węglowodorów, wolniej się spalających, powodował zwiększenie zasięgu strzału i wydłużenie czasu palenia. Miotacz Flammenwerfer 41 był pierwszym, w którego oznaczeniu oficjalnie wprowadzono rok opracowania[1]. Stał się podstawową bronią tej klasy w Wehrmachcie. Od 1942 do 1945 roku wyprodukowano co najmniej 64 tysiące sztuk miotacza; miesięczna produkcja od marca 1944 roku wynosiła 4 tysiące sztuk[1]. PrzypisyBibliografia
Encyklopedie internetowe (model broni):
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
