|
Florence Henri
Florence Henri (ur. 28 czerwca 1893 w Nowym Jorku, zm. 24 lipca 1982 w Compiègne[1][2] lub Laboissière-en-Thelle[3][4]) – fotografka i malarka awangardowa, naturalizowana Szwajcarka[a]. ŻyciorysUrodziła się w Nowym Jorku jako Florence Montague Henri[5]. Była najstarszą córką Francuza Jean-Marie François Henriego oraz Niemki Anne Marie Schindler[5]. Po śmierci matki wyjechała z ojcem ze Stanów, miała wtedy dwa lata. Początkowo mieszkała u rodziny matki na Śląsku[2], po czym wychowywała się u różnych członków rodziny rozproszonych po Europie[1][3]. Jej ojciec zmarł, gdy miała czternaście lat; skromny spadek pozwolił jej prowadzić wygodne życie[5]. Florence przeniosła się do wujostwa w Rzymie[3], gdzie uczyła się gry na pianinie na Akademii Muzycznej św. Cecylii u Ferruccia Busoniego, rozwijając wiedzę nabytą wcześniej na konserwatorium w Londynie. We Włoszech poznała włoskich futurystów, w tym Filippa Tommasa Marinettiego. Powróciła do Londynu, gdzie od 1911 grała utwory m.in. Griega podczas koncertów[5]. Po wyjeździe do Berlina w 1912 roku kontynuowała karierę muzyczną, utrzymując się na początku I wojny światowej z grania akompaniamentu do seansów niemego kina[6]. Z czasem jednak zaczęła interesować się sztukami wizualnymi[1], po części dzięki znajomości z krytykiem Carlem Einsteinem[1][2], który poznał ją z berlińskimi artystami awangardowymi, w tym z Herwarthem Waldenem[2]. W 1914 roku zaczęła studiować malarstwo[1] na Akademii Sztuk w Berlinie, a w 1922 roku kształciła się w warsztacie Johannesa Walter-Kurau[2]. Dwa lata później wyjechała do Paryża, gdzie uczyła się w Académie Montparnasse, a później w Académie Moderne[1] pod kierunkiem Fernanda Légera i Amédée Ozenfanta[2]. Pod koniec 1925 roku jej obrazy pokazano na Exposition Internationale L'Art Aujourd'hui – pierwszej wystawie awangardowej w Paryżu od czasów zakończenia wojny[6]. Dzięki przyjaźni z Margarete Schall i częstym odwiedzinom w Niemczech[6] na początku lat dwudziestych poznała szereg artystów związanych z uczelnią Bauhaus[3], takich jak Georg Muche i László Moholy-Nagy[2]. Gdy w kwietniu 1927[3][2] odwiedziła koleżanki, które studiowały na uczelni, podjęła decyzję, by do nich dołączyć[3]. Do lipca 1927 brała udział w kursie wstępnym prowadzonym przez Moholy-Nagy’a, u którego także mieszkała[2]. W tym czasie zaprzyjaźniła się także z jego żoną, Lucią Moholy[1][6], która zachęciła ją do podjęcia fotografii[2] oraz stworzyła szereg istotnych fotograficznych portretów Henri[1][6]. Małżeństwo nauczyło ją podstaw warsztatu fotograficznego, które zaczęła wykorzystywać po wyjeździe z Dessau[2]. Henri chodziła także na zajęcia Josefa Albersa, Paula Klee i Wassila Kandinskiego. Wyjeżdżając, kupiła meble projektu Marcela Breuera, które trafiły do jej mieszkania w Paryżu[3]. W 1928 roku Henri porzuciła malarstwo na rzecz fotografiki, a Moholy-Nagy opublikował jeden z jej autoportretów oraz martwą naturę z kulami, oponami i lustrem w „i10. internationale revue”, nazywając jej prace poszerzeniem pola fotografii wprowadzającym nowe perspektywy[2][7]. W następnym roku założyła własne atelier w Paryżu[1], tworząc awangardowe zdjęcia, w których pojawiał się wpływ konstruktywizmu i kubizmu. W swoich pracach często korzystała z luster, skupiając się na tworzeniu portretów i martwych natur[1], zajmowała się także związkiem między realizmem i abstrakcją[6]. Portretowała głównie kobiety, definiując na nowo kobiecość w opozycji do współczesnych wyobrażeń w kulturze popularnej. W ciasnych kadrach jej portretów widać wpływ Lucii Moholy[6]. W latach 1929–1930 była związana z międzynarodową grupą artystów awangardowych Cercle et Carré, którzy wydawali czasopismo pod tym samym tytułem. Jej fotografie ukazały się także w periodyku „L'Art Contemporain”[6]. Brała udział w kluczowych wystawach fotograficznych tego okresu[8][1]. Na wystawie Film und Foto w 1929 roku pokazano ponad dwadzieścia jej prac[7]. Gdy w 1931 roku jej zdjęcie pokazano w Nowym Jorku na wystawie Foreign Advertising Photography, pracę porównywano do twórczości Mana Raya i Moholy-Nagy’a[2]. Gdy w latach 30. pod wpływem wielkiego kryzysu jej spadek przestał pokrywać koszty życia, założyła studio portretowe, w którym uczyła fotografii. Wśród jej uczennic były m.in. Gisèle Freund i Lisette Model[7]. Fotografowała także na potrzeby komercyjne[7], tworząc przede wszystkim materiały dla ekskluzywnych marek[4] i świata mody[1]. Fotografując modelki, tworzyła obraz nowoczesnej kobiety poprzez ostre kąty i kontrast geometrycznych wzorów. W fotografii ulicznej traktowała sylwetki ludzi jako abstrakcyjne kształty[4]. Po II wojnie światowej powróciła do malarstwa, choć czasem jeszcze tworzyła portrety fotograficzne[4], takie jak serię przedstawiającą tancerkę Rosellę Hightower[2]. Jej prace popadły w zapomnienie do lat 70., gdy nowe pokolenie fotografów i historyków sztuki na nowo zaczęło cenić jej twórczość[1][4]. Jej pierwsza wystawa indywidualna po czterdziestu latach odbyła się w 1974 roku. Od tego czasu jej prace znów zaczęły być wystawiane grupowo oraz indywidualnie[1]. Zmarła we Francji w 24 lipca 1982[4]. Wybrane wystawyIndywidualne
Grupowe
UwagiPrzypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): |
