Florence and the Machine
Florence and the Machine (zapisywane również jako Florence + The Machine) – brytyjski zespół indie rockowy. Grupa powstała w 2007 roku, by już rok później wystąpić na bocznych scenach festiwali w Glastonbury[2] czy Reading[3]. W 2011 roku zespół był nominowany do Nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Nowy Artysta (ang. Best New Artist)[4]. W 2016 roku otrzymał pięć nominacji do tej nagrody. Na dyskografię zespołu składa się pięć albumów: Lungs (2009), Ceremonials (2011), How Big, How Blue, How Beautiful (2015), High as Hope (2018) oraz Dance Fever (2022). Historia2007: Powstawanie i wczesne lataPomysł stworzenia grupy Florence and the Machine był początkowo swoistym żartem wokalistki. W 2006 roku Florence Welch wraz z Isabellą Summers koncertowały pod nazwą Florrible + Misrabella, a później Florence Robot/Isa Machine, lecz zorientowano się, że jest ona za długa[5][6]. Zespół oficjalnie został założony w 2007 roku, a dotychczasową nazwę grupy skrócono do Florence and the Machine[7]. Nazwę zespołu należy tłumaczyć jako współpracę Florence Leontine Mary Welch z innymi muzykami, którzy swoją grą uzupełniają jej śpiew. Obecnie obok niej w składzie grają: Isabella Summers (syntezatory, pianino, keyboard), Robert Ackroyd (gitara), Tom Monger (harfa), Loren Humphrey (perkusja), Cyrus Bayandor (gitara basowa), Dianne Douglas (skrzypce, chórki), Aku Orraca-Tetteth (perkusjonalia, chórki) Hazel Mills (keyboard, chórki)[7][8]. W 2007 roku, Welch rozpoczęła współpracę z zespołem Ashok, który pracował nad albumem Plans, który miała wydać wytwórnia Filthy Lucre/About Records. Ten album zawierał wcześniejszą wersję singla „Kiss with a Fist”, który tam nosił nazwę „Happy Slap”[9]. Florence podpisała kontrakt z menadżerem grupy Ashok, ale zrezygnowała z niego tłumacząc, iż „czuje, że jest w złym zespole”[5]. Grupą Florence and The Machine zarządza Mairead Nash (jedna z członkiń duetu Queens of Noize), która postanowiła zostać ich menadżerem po tym, jak spotkała pijaną wokalistkę w klubowej toalecie[5][10], gdzie śpiewała przebój Etty James „Something's Got a Hold on Me”[11]. 2008 – 2010: Lungs![]() 6 lipca 2009 roku grupa Florence and the Machine wydała w Wielkiej Brytanii swój debiutancki album zatytułowany Lungs, który wyprodukowany został przez Jamesa Forda, Paula Epwortha, Steve’a Mackeya oraz Charliego Hugalla[12]. Większość materiału na płytę została napisana jako odpowiedź Welch na zerwanie z byłym chłopakiem. Florence stwierdziła, że „On woli żeby nie mówić o tym. To zabawne, że o tym śpiewam”[13]. Album dotarł do pierwszego miejsca na liście przebojów w Wielkiej Brytanii i drugiego w Irlandii[14][15]. 6 sierpnia 2009 roku album sprzedał się w ilości ponad 100 tysięcy egzemplarzy w Wielkiej Brytanii i od 10 sierpnia przez pięć kolejnych tygodni znajdował się na drugim miejscu na liście UK Albums Chart[13][16]. Po tym jak 25 lipca 2009 roku album został wydany w Stanach Zjednoczonych w formacie digital download, zadebiutował on na siedemnastej pozycji na liście Billboard Top Heatseekers[17], ostatecznie osiągając numer jeden[18]. Płyta oficjalnie została wydana w Stanach Zjednoczonych w dniu 20 października przez wytwórnię Universal Republic[19]. Singlem promującym album był utwór „Kiss with a Fist”, wydany 9 czerwca 2008 roku. Znalazł się on na ścieżce dźwiękowej do filmów Wild Child. Zbuntowana księżniczka[20], Zabójcze ciało[21] i St Trinian's: The Legend of Fritton's Gold[22] oraz w serialu telewizyjnym 90210 i Ocalić Grace[23][24]. Kolejny singel „Dog Days Are Over” wydany 1 grudnia 2008 roku, został nagrany bez instrumentów w studiu „wielkości toalety”[25]. Utwór wykorzystany został w serialu Plotkara[26], Community[27], Kamuflaż[28], Kumple[29] oraz zwiastunie filmu Jedz, módl się, kochaj[30]. „Rabbit Heart (Raise It Up)” wydany został 22 czerwca 2009 roku jako trzeci singel z albumu. Niewielka część melodii, a także słowa „How quickly the glamour fades”, pochodziły z utworu „House Jam” grupy Gang Gang Dance. Członkowie grupy zauważywszy to skontaktowali się z wytwórnią grupy Florence and The Machine. Island Records uznała naruszenie i zgodziła się zapłacić tantiemy grupie Gang Gang Dance za wykorzystanie ich utworu. Welch zgodziła się, że popełniła błąd i stwierdziła, że jej zamiarem było oddać hołd[31][32]. Po wydaniu albumu Lungs następnymi singlami zostały utwory „Drumming Song” oraz cover The Source i Candi Staton utworu „You Got the Love” z 1986 roku[33][34]. Ten ostatni doczekał się także drugiej wersji zatytułowanej „You Got the Dirtee Love” z angielskim raperem Dizzee Rascalem, z którym Welch wykonała go podczas gali Brit Awards 2010[35]. Dzień później utwór wydany został jako singel i dotarł do drugiego miejsca na liście UK Singles Chart[36]. 5 stycznia 2010 roku utwór „Hurricane Drunk” był pierwotnie zapowiadany jako kolejny singiel z albumu[37]. Jednakże w dniu 3 marca na oficjalnej stronie zespołu pojawiła się informacja, że grupa ponownie wydaje singel „Dog Days Are Over”. Utwór cyfrowo wydany został w dniu 11 kwietnia 2010 roku, a następnego dnia pojawiła się nowa wersja teledysku[38]. „Cosmic Love” był szóstym i zarazem ostatnim singlem z debiutanckiej płyty grupy[39]. Wykorzystany został w amerykańskich serialach takich jak Chirurdzy[40], Pamiętniki wampirów[41], V[42] i Nikita[43]. Florence and the Machine wystąpili także gościnnie w odcinku zatytułowanym „Panic Roommate” serialu Plotkara, gdzie wykonali akustyczną wersję singla „Cosmic Love”[44]. 12 maja 2010 roku poinformowano, że Florence And The Machine stworzy utwór o nazwie „Heavy in Your Arms” specjalnie na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu Saga „Zmierzch”: Zaćmienie, gdzie w filmie wykorzystany został podczas napisów końcowych[45]. 2011-2014: CeremonialsPoczątkowo Welch rozważała oferty z wytwórni zespołu, która proponowała jej nagranie drugiego albumu w Stanach Zjednoczonych, pracując z amerykańskimi tekściarzami i producentami[46], ale ostatecznie zdecydowała się nagrać materiał na album w Wielkiej Brytanii. Pierwsza sesja demo nagraniowa miała miejsce w styczniu 2010 roku w małym studiu w Londynie, gdzie Florence Welch pracowała z Paulem Epworthem. Producent zapytany o nowy album grupy stwierdził: „To dziwna płyta. Z jednej strony jest bardzo energetyczna i bezpośrednia, z drugiej strony przypomina maszynę. W porównaniu do debiutu usłyszymy więcej wpływów soulu niż indie rocka”[47]. Sporadycznie pracowano także nad płytą kiedy zespół koncertował po Stanach Zjednoczonych, gdzie promował swój album Lungs. Większość tekstów na album została stworzona między styczniem a kwietniem 2011 roku, natomiast sesja nagraniowa odbyła się w kwietniu w Abbey Road Studios. Nad niektórymi utworami producent Epworth pracował w swoim londyńskim studiu, natomiast Welch nagrywała ścieżki wokalne w dni wolne od koncertowania w różnych studiach w Stanach Zjednoczonych. Ostatnia sesja nagraniowa odbyła się w lipcu w studiu Epwortha, który napisał teksty do siedmiu utworów[46], które znalazły się na albumie Ceremonials. Oprócz niego kilka brytyjskich artystów stworzyło teksty piosenek, w tym gronie byli Summers, Kid Harpoon, James Ford oraz Eg White[46]. 12 czerwca 2011 Florence and the Machine podczas swojej pierwszej trasy koncertowej w Berkeley premierowo zaprezentowali utwór „What the Water Gave Me”, który pojawił się potem na liście utworów wykonywanych na trasie koncertowej Lungs Tour[48]. 23 sierpnia utwór wydany został przez wytwórnię Island Records jako pierwszy singel z drugiego albumu[49]. 14 września w brytyjskim radiu XFM swoją premierę radiową miał następny singel, zatytułowany „Shake It Out”[50]. Okładka singla została sfotografowana przez Karla Lagerfelda[51]. Utwór w szóstym tygodniu od jego wydania dotarł do drugiego miejsca na liście Irish Singles Chart[52]. Drugi album studyjny grupy, zatytułowany Ceremonials został wydany 31 października 2011 roku w Wielkiej Brytanii. Zadebiutował na szczycie notowania UK Albums Chart, sprzedając się w ilości 90 tysięcy egzemplarzy w pierwszym tygodniu[53]. Natomiast w Stanach Zjednoczonych w pierwszym tygodniu sprzedano 105 tysięcy egzemplarzy albumu, co spowodowało, że uplasował się on na szóstej pozycji na liście Billboard 200[54]. 12 stycznia 2012, Florence and the Machine zdobył dwie nominacje do nagród Brit Awards, ceremonii rozdania nagród odbywającej się 16 lutego w O2 Arena w Londynie[55]. Trzecim singlem z drugiego albumu był „No Light, No Light”, który był pierwszym utworem stworzonym na album Ceremonials[56]. Następnym singlem została fortepianowa ballada „Never Let Me Go”, która dotarła do trzeciego miejsca w Australii, a tym samym była najwyżej notowanym utworem grupy w tym kraju[57]. 26 kwietnia 2012 roku Florence and the Machine wydali utwór „Breath of Life”, który promował film pt. Królewna Śnieżka i Łowca w reżyserii Ruperta Sandersa[58][59]. 5 lipca został wydany utwór „Spectrum (Say My Name)”, zremiksowany przez brytyjskiego DJa Calvina Harrisa. Był on pierwszym utworem w karierze grupy jaki dotarł do pierwszego miejsca na liście UK Singles Chart i Irish Singles Chart[14][15]. 2015-2017: How Big, How Blue, How Beautiful10 lutego 2015 roku została wypuszczona zapowiedź trzeciego albumu studyjnego pod tytułem How Big, How Blue, How Beautiful. Dwa dni później – 12 lutego – został wydany pierwszy singiel „What Kind of Man”, a 23 marca drugi – „St Jude”. Teledysk pojawił się tego samego dnia i jest zarazem kontynuacją teledysku do pierwszego singla. Trzeci singiel „Ship to Wreck” „”został wydany 8 kwietnia. Teledysk nakręcony w domu Florence Welch został wydany 13 kwietnia. Teledyski do wszystkich trzech singli zostały nakręcone przez Vincenta Haycock'a, a choreografię ułożył Ryan Heffington. Czwarty singiel „Delilah” został wydany 19 maja na YouTube. Premiera albumu została zapowiedziana na 29 maja w Niemczech, 1 czerwca w Wielkiej Brytanii, a 2 czerwca w USA. Tego samego dnia album został wydany w Polsce[60]. W lato 2015 roku zespół wystąpił na wielu festiwalach w Europie i na świecie, w tym po raz pierwszy na głównej scenie festiwalu Glastonbury, w zastępstwie Foo Fighters po wypadku Dave’a Grohla. Podczas występu Welch wykonała cover utworu „Times Like These” autorstwa Foo Fighters. W grudniu 2015 roku odbył się koncert w łódzkiej Atlas Arenie, a w czerwcu 2016 roku grupa wystąpiła na Open’er Festival w Gdyni-Kosakowie. Po zakończeniu w 2016 roku trasy koncertowej, czego wyrazem był koncert podczas imprezy British Summertime w londyńskim Hyde Parku, Welch współpracowała z producentami gry Final Fantasy XV, nagrywając trzy premierowe utwory do ścieżki dźwiękowej gry, w tym cover piosenki „Stand by Me” Ben E. Kinga. Nagrała również piosenkę promującą film Tima Burtona pt. „Osobliwy dom pani Peregrine”, zatytułowaną „Wish That You Were Here”. W tym samym roku wystąpiła również gościnie w utworze „Wild Season” duetu Banks & Steelz. Seria teledysków nakręconych przez Vincenta Haycocka do piosenek z albumu składa się na 48-minutowy film pt. The Odyssey, który miał swoją premierę 24 kwietnia 2016 roku. Ukazana w nim historia jest inspirowana przeżyciami emocjonalnymi wokalistki, których doświadczyła po zakończeniu trasy koncertowej promującej drugi album. Fabuła nawiązuje także pośrednio do Boskiej komedii Dantego, mitu o Dalili oraz Odysei Homera. 2018: High as Hope28 lutego 2018 roku perkusista zespołu, Christopher Lloyd Hayden, ogłosił za pośrednictwem Instagrama, że odchodzi z zespołu. Zespół opuścili również Mark Saunders, Rusty Bradshaw, Lucy Potterton i Roo Savill. 12 kwietnia 2018 roku z okazji Record Store Day zespół wydał promocyjny singiel „Sky Full of Song'', który znalazł się w sprzedaży 21 kwietnia tylko na płycie winylowej. Stroną B do nagrania jest wiersz „New York Poem (for Polly)”, który pochodzi z debiutanckiego tomiku poezji oraz innych tekstów Florence Welch, zatytułowanego „Useless Magic”. Teledysk do utworu wyreżyserował AG Rojas. 3 maja 2018 roku w programie brytyjskiej DJ i prezenter radiowej Annie Mac w BBC Radio 1 miała miejsce światowa premiera pierwszego singla, pt. „Hunger”, razem z teledyskiem w reżyserii AG Rojasa. Tego samego dnia zapowiedziano wydanie kolejnego, czwartego albumu grupy, zatytułowanego „High as Hope”. 18 czerwca 2018 roku wydano promocyjny utwór „Big God”. Album składający się z 10 utworów trafił do sprzedaży 29 czerwca. Jest to pierwszy album, którego Welch jest współproducentką (razem z Emile Haynie). 2 czerwca 2018 roku zespół wystąpił jako headliner podczas Orange Warsaw Festival 2018 na warszawskim Służewcu. 15 marca 2019 roku zespół wystąpił w łódzkiej Atlas Arenie. Był to drugi koncert grupy w tym miejscu. Skład zespołu
Do roku 2015 w skład zespołu jako wokal wspierający wchodzili Sam White, Sherina White i Brenden Reilly. Między marcem 2015 a 2018 rokiem jako wokal wspierający występowali Lucy Potterdton i Roo Savill. Od 2018 roku rolę tę pełnią Aku Orraca-Tetteth, Dionne Douglas i Hazel Mills. 28 lutego 2018 roku perkusista zespołu, Christopher Lloyd Hayden, ogłosił na Instagramie opuszczenie zespołu. Nowym perkusistą grupy został Loren Humphrey, wspierany przez Aku Orracę-Tetteth. Z grupy odeszli również Mark Saunders – basista i Rusty Bradshaw – pianista i organista. Styl i inspiracje![]() Florence Welch jest porównywana przez krytyków muzycznych do takich piosenkarek jak Kate Bush[61][62], Siouxsie Sioux[61][62], PJ Harvey[61] oraz Björk[62]. Ona sama stwierdziła, że jej wokalistkami, które zmieniły jej życie są Grace Slick[63] i Patti Smith (której Welch poświęciła utwór „Patricia” na albumie „High as Hope”). Styl Florence and The Machine został określony jako „ciemny, mocny i romantyczny”[61]. Ich muzyka to mieszanka klasycznego soulu i angielskiego rock artu[61]. Florence Welch stwierdziła, że jej teksty podobne są do artystów renesansowych: „Mamy do czynienia ze wszystkimi z tych samych rzeczy, co kiedyś oni: miłość i śmierć, czas i ból, niebo i piekło”[64]. Od 2008 roku Welch związana była ze Stuartem Hammondem, redaktorem literackim, który dostarczył jej dużą część inspiracji na album Lungs[65]. W 2011 roku para rozstała się z powodu sprzecznych potrzeb zawodowych, a rozpad związku zainspirował Florence do stworzenia drugiego albumu[66]. DyskografiaAlbumy studyjne
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (zespół rockowy): Information related to Florence and the Machine |