|
Floriano (1899)
Floriano – pancernik obrony wybrzeża Marynarki Wojennej Brazylii z początku XX wieku, zbudowany we Francji. Był drugim okrętem składającego się z dwóch jednostek typu Deodoro. Służył do 1936 roku. Wyporność okrętu wynosiła 3162 tony. Uzbrojenie obejmowało dwa działa kalibru 240 mm w dwóch wieżach, cztery działa kalibru 120 mm i lżejszą artylerię. Napędzały go maszyny parowe, pozwalające na osiąganie prędkości 14 węzłów. Projekt i budowaW połowie lat 90. XIX wieku Marynarka Brazylii zamówiła budowę dwóch nowoczesnych pancerników obrony wybrzeża we francuskiej stoczni Société Nouvelle des Forges et Chantiers de la Méditerranée (FCM) w La Seyne-sur-Mer[1]. Do tej pory z większych okrętów artyleryjskich marynarka miała dwa pancerniki zbudowane w latach 80. i kilka przestarzałych okrętów obrony wybrzeża[2]. Od pierwszego okrętu typ ten nazwano typem Deodoro. Stępkę pod budowę drugiego okrętu położono w 1897 roku[1]. Pierwotnie nadano mu 12 grudnia 1896 roku nazwę „Marechal Floriano” (Marszałek Floriano), na cześć drugiego prezydenta Brazylii Floriano Peixoto, lecz jeszcze przed wodowaniem nazwę skrócono do „Floriano”[3]. Wodowano go 6 lipca 1899 roku, a został ukończony w 1900 roku[1]. Opis  Wyporność normalna okrętów wynosiła 3162 tony angielskie, a pełna 3350 ton[a]. Długość całkowita wynosiła 83,6 m, szerokość: 14,4 m, a największe zanurzenie na rufie: 4,4 m[4]. UzbrojenieUzbrojenie główne składało się z dwóch armat kalibru 240 mm, umieszczonych w wieżach na dziobie i rufie. Istnieją jednak rozbieżności w publikacjach w zakresie modelu dział zastosowanych na okrętach: Schneidera o długości lufy L/40 (40 kalibrów), Armstronga Pattern D L/40, albo Armstronga L/45[b]. Działa Armstronga L/40 strzelały pociskami o masie 160 kg[5]. Artylerię średnią stanowiły cztery działa szybkostrzelne kalibru 120 mm umieszczone w kazamatach w narożnikach nadbudówki[6]. Początkowo były to armaty Schneidera o długości lufy L/50, wkrótce po wejściu do służby wymienione na brytyjskie Armstronga o tej samej długości lufy[6]. Uzupełniało je sześć szybkostrzelnych dział kalibru 57 mm Nordenfelta, ustawionych na pokładzie nadbudówki z tarczami ochronnymi[7]. Lekkie uzbrojenie tworzyły dwa działa kalibru 37 mm Vickers na marsach bojowych i dwa karabiny maszynowe Hotchkiss kalibru 7 mm[7]. Okręty miały dwie podwodne wyrzutnie torped kalibru 450 mm z zapasem sześciu torped[c]. Wyrzutnie torped zdemontowano w 1917 roku[8]. OpancerzenieOpancerzenie burt stanowił pas pancerny ze stali niklowej Harveya o grubości do 350 mm na śródokręciu, zmniejszającej się do 105 mm na dziobie i rufie[4]. Na dolnej krawędzi grubość pasa zmniejszała się do 150 mm[4]. Pas miał wysokość 1,7 m i sięgał na 1 m poniżej konstrukcyjnej linii wodnej[4]. Oparty był na drewnianej podkładce grubości 100-120 mm[4]. Pokład pancerny ze skosami bocznymi miał grubość 45 mm, z dwóch warstw[4]. Wieże artylerii głównej miały pancerz do 200 mm[4]. Kazamaty artylerii średniej były chronione przez pancerz grubości 52 mm i dwie warstwy stali konstrukcyjnej, łącznie grubości 76 mm[7]. Ponadto stanowisko dowodzenia było chronione pancerzem 125 mm[4]. NapędNapęd stanowiły dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania, rozwijające moc indykowaną 3400 hp[9]. Napędzały dwie czteropłatowe śruby o średnicy 320 cm[7]. Były zasilane w parę przez osiem kotłów wodnorurkowych firmy Lagrafel d′Allest, rozdzielonych na cztery grupy po dwa kotły[7]. W 1915 roku zostały one wymienione na cztery kotły systemu Babcock & Wilcox[10]. Zapas paliwa wynosił 240 ton węgla[7]. W Meksyku kotły zostały dostosowane do paliwa płynnego, którego zapas zwiększono do 440 ton[8]. Prędkość maksymalna na próbach przy wymuszonym ciągu wynosiła 14 węzłów[7]. Spotykane informacje o prędkości 15 węzłów nie mają potwierdzenia w źródłach brazylijskich (ewentualnie może była ona osiągana po wymianie kotłów)[11]. Zasięg wynosił pierwotnie 1440 mil morskich przy prędkości 7,5 w[d]. SłużbaMarynarka BrazyliiPierwszym dowódcą budowanego „Floriano” został komandor Duarte Huet de Bacelar Pinto Guedes[12]. Okręt po zbudowaniu we Francji wszedł do służby w marynarce Brazylii 31 grudnia 1900 roku[1]. W 1901 roku odwiedził Wielką Brytanię, przy czym jego dowódcą był wówczas komandor Policarpo Cesário de Barros[13]. Po przybyciu do Brazylii, od 1902 roku „Floriano” był okrętem flagowym Eskadry Północnej (Divisão Naval do Norte) z bazą w Manaus[12]. W styczniu 1908 roku wraz z okrętem bliźniaczym „Deodoro” reprezentował marynarkę brazylijską podczas wizyty w Rio de Janeiro amerykańskiej Wielkiej Białej Floty[e]. „Floriano” nie brał udziału w buncie floty w Rio de Janeiro w listopadzie 1910 roku[f]. Okręt brał udział w manewrach floty, między innymi w największych manewrach brazylijskich 28 września – 5 października 1913 roku oraz kolejnych w styczniu – lutym 1914 roku[10]. Wraz z bliźniaczym „Deodoro” tworzył 2. Eskadrę floty (2a Divisão Naval)[10]. Podczas I wojny światowej, od 1916 roku „Floriano” wchodził w skład Floty Północnej (Força Naval de Norte), a od lata 1918 roku był okrętem flagowym Eskadry Południowej (Divisão Naval do Sul) z bazą w São Francisco do Sul[8]. 6 lipca 1922 roku „Floriano” został uszkodzony pociskiem podczas ćwiczebnego strzelania z fortu Copacabana na zatoce Guanabara[8]. Od marca do grudnia 1931 roku „Floriano” pełnił zadania hydrograficzne[8]. Wchodził następnie w skład Flotylli Amazońskiej[8]. W 1934 roku został wycofany z czynnej służby i rozbrojony, po czym pełnił rolę hulku koszarowego[8]. Ostatecznie został skreślony z listy floty 2 kwietnia 1936 roku[14]. Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
