|
Fluorek berylu
|
struktura krystaliczna BeF
2
|
|
próbka fluorku berylu (czarne punkty wynikają z zanieczyszczenia węglem)
|
|
|
| Ogólne informacje
|
| Wzór sumaryczny
|
BeF2
|
| Masa molowa
|
47,01 g/mol
|
| Wygląd
|
szkliste ciało stałe, bezbarwne do szarego[1]
|
| Identyfikacja
|
| Numer CAS
|
7787-49-7
|
| PubChem
|
24589
|
|
|
| Niebezpieczeństwa
|
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
|
| Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[2]
|
|
|
|
|
| Zwroty H
|
H301, H315, H319, H317, H330, H335, H372, H411, H350i
|
| Zwroty P
|
brak wiarygodnych danych
|
|
|
| Europejskie oznakowanie substancji
|
| oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
|
| Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[2]
|
|
|
Silnie
toksyczny
(T+)
|
Groźny dla
środowiska
(N)
|
|
|
|
| Zwroty R
|
R49, R25, R26, R36/37/38, R43, R48/23, R51/53
|
| Zwroty S
|
S53, S45, S61
|
|
|
| Dawka śmiertelna
|
LD50 98 mg/kg (szczur, doustnie)[1]
|
|
| Podobne związki
|
| Inne aniony
|
BeCl
2, BeBr
2, BeI
2
|
| Inne kationy
|
CaF
2, MgF
2, SrF
2, BaF
2
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
|
Fluorek berylu, BeF
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy fluorków, sól berylowa kwasu fluorowodorowego. W warunkach normalnych jest białym ciałem stałym, dobrze rozpuszczalnym w wodzie (10 moli/mol H
2O). Ma budowę krystaliczną typu krystobalitu[3]. Jest głównym surowcem do wytwarzania metalicznego berylu.
Właściwości
Fluorek berylu ma wyjątkowe właściwości optyczne, np. w postaci szkła fluoroberylanowego ma współczynnik załamania światła 1,275.
Otrzymywanie
Fluorek berylu można otrzymać z wodorotlenku berylu, który w reakcji z wodorofluorkiem amonu daje tetrafluoroberylan amonu:
- Be(OH)
2 + 2(NH
4)HF
2 → (NH
4)
2BeF
4 + 2H
2O
Następnie produkt powyższej reakcji ogrzewa się, otrzymując żądany produkt:
- (NH
4)
2BeF
4 → 2NH
3↑ + 2HF↑ + BeF
2
Zastosowanie
Fluorek berylu jest wykorzystywany do otrzymywania metalicznego berylu poprzez ogrzewanie go z magnezem w temperaturze 1300 °C w tyglu grafitowym[4]:
- BeF
2 + Mg → Be + MgF
2
Fluorek berylu jest używany w badaniach biochemicznych, np. badań krystalograficznych kompleksów białek z substratami[5][6].
Przypisy
- ↑ a b c d e Beryllium fluoride, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank [online], Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 122775 [dostęp 2017-04-20] (niem. • ang.).
- ↑ a b Związki berylu, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2017-04-20] (ang.).
- ↑ Philip JohnP.J. Durrant Philip JohnP.J., BrylB. Durrant BrylB., Zarys współczesnej chemii nieorganicznej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1965, s. 467 .
- ↑ A.F.A.F. Holleman A.F.A.F., E.E. Wiberg E.E., Inorganic chemistry, San Diego: Academic Press, 2001, ISBN 0-12-352651-5 . Brak numerów stron w książce
- ↑ R.R. Kagawa R.R. i inni, The structure of bovine F1-ATPase inhibited by ADP and beryllium fluoride, „The EMBO Journal”, 23 (14), 2004, s. 2734–2744, DOI: 10.1038/sj.emboj.7600293, PMID: 15229653, PMCID: PMC514953 .
- ↑ J.J. Bigay J.J. i inni, Fluoride complexes of aluminium or beryllium act on G-proteins as reversibly bound analogues of the gamma phosphate of GTP, „The EMBO Journal”, 6 (10), 1987, s. 2907–2913, PMID: 2826123, PMCID: PMC553725 .
|
