|
Francesco da Milano
Francesco da Milano, także Milanese, właśc. Francesco Canova[1] (ur. 18 sierpnia 1497 w Monzy, zm. 15 kwietnia 1543 w Mediolanie[2]) – włoski kompozytor, lutnista i wiolista. ŻyciorysBył uczniem Giovanniego Testagrossy[1][2]. Między 1513 a 1521 rokiem działał w Rzymie, spotykając się z uznaniem papieża Leona X[1]. Około 1528 roku przebywał w Piacenzy, następnie ponownie w Rzymie w służbie w służbie kardynała Hipolita Medyceusza[1]. Po śmierci kardynała w 1535 roku wstąpił na służbę u papieża Pawła III, który powierzył mu wychowanie swojego wnuka, Oktawiusza Farnese[1]. W 1538 roku towarzyszył papieżowi podczas spotkania w Nicei z cesarzem Karolem V i królem Franciszkiem I[1]. W późniejszych latach przebywał w służbie kardynała Alessandra Farnese[2]. Jego uczniem był Perino Fiorentino[1]. TwórczośćBył autorem ponad 40 tabulatur na lutnię (wyd. 1536–1603), zawierających ricercary, fantazje i opracowania utworów wokalnych[1]. Należał do najwybitniejszych lutnistów swojego pokolenia, realizując na lutni fakturę polifoniczną powyżej 3 głosów, wbrew wcześniejszej praktyce nie redukując ich liczby[1]. Część utworów Francesca da Milano należy do najwcześniejszych przykładów kształtowania autonomicznej architektoniki muzycznej, opartej na proporcjach liczbowych między poszczególnymi częściami a całością, nie uzależnionej od formy tekstu słownego czy gestów tanecznych[1]. PrzypisyLinki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||
