|
Franciszek Leszczyński (1841–1904)
Franciszek Leszczyński z Leszczyn herbu Korczak (ur. 1 kwietnia 1841, zm. 12 sierpnia 1904 w Olszanicy) – polski oficer, powstaniec styczniowy, kupiec. .jpg) b.jpg) ŻyciorysUrodził się 1 kwietnia 1841[1][2]. Wywodził się z rodu Leszczyńskich herbu Korczak[3]. Był synem Leopolda (właściciel dóbr Solina[2]) i Malwiny z domu Bobowskiej oraz bratankiem Emila[4]. Został oficerem Armii Cesarstwa Austriackiego, mianowany podporucznikiem 2 klasy w 1859 służył w szeregach 30 pułku piechoty we Lwowie[a][5]. Podczas wojny francusko-austriackiej uczestniczył bitwie pod Solferino 24 czerwca 1859, w której stracił prawą rękę[6][2]. W 1863 jako ochotnik przyłączył się do powstania styczniowego[2]. Informacja o wyprawie ochotników z Galicji od dowództwem Leona Czechowskiego na Lubelszczyznę była przed nim ukrywana, aby nie narażać go więcej w obliczu jego niepełnosprawności - jednak dowiedziawszy się o tym że ochotnicy wymaszerowali już, pospieszył za nimi[7]. Walczył w szeregach oddziałów Czechowskiego, Jana Żalplachty Zapałowicza[8][6], Franciszka Ksawerego Horodyńskiego, biorąc udział we wszystkich bitwach pod ich komendą[1][2]. W trakcie walk posługiwał się zarówno szablą, jak i rewolwerem używając lewej ręki[9]. W bitwie pod Radziwiłłowem (zakończonej niepowodzeniem 2 lipca 1863) został wzięty przez Rosjan do niewoli[1]. Został osadzony w twierdzy kijowskiej (uwięziono tam ponad stu powstańców spod Radziwiłłowa, pochodzących z obszaru Austro-Węgier, m.in. Seweryna Manasterskiego)[1][10]. Z guberni kijowskiej zimą wraz z innymi skazańcami w kajdanach był prowadzony pieszo aż do Moskwy, zaś wiosną z Niżnego Nowogrodu przez Kazań do Permu[11]. W tym mieście spotkał Feliksa Wiktora Riedla, swojego znajomego sprzed powstania i towarzysza walki w 1863[12] (który wspominał o nim w swoich pamiętnikach)[13]. Ostatecznie został zesłany na Syberię na obszar guberni irkuckiej[1][2]. Po powrocie na ziemie polskie osiadł w Tarnowie[2]. Został kupcem[1][14][15]. Prowadził jeden z ważniejszych sklepów w mieście trudniąc się handlem towarów kolonialnych i korzennych[16][17][18][19][20][21]. Był także poczmistrzem[1][2]. Był członkiem zarządu gminnego Tarnowa (od 4 kwietnia do 29 listopada 1877), radnym i asesorem VII kadencji Rady Miejskiej w Tarnowie, trwającej od 1 lipca 1890 do 3 stycznia 1900, jednak po trzech latach złożył mandat, jako że zgodnie z ustawą 1 lipca 1893 został wylosowany w grupie połowy liczby radnych przewidzianych do wymiany[22]. W Tarnowie w 1881 został członkiem Komitetu dla uczczenia gen. Józefa Bema[23]. Był współzałożycielem Towarzystwa Eskontowego w Tarnowie[24]. Na początku 1894 został wylosowany do składu pierwszej kadencji sądu przysięgłych w Tarnowie[25]. Na początku XX wieku (1901) jego sklep w Tarnowie został przejęty przez innego właściciela i odtąd nosił nową nazwę Szynki prawdziwe pragskie. K. Bednarski i spółka[26]. Zamieszkując w Tarnowie odwiedzał swoje rodzinne strony w Bieszczadach[2]. Zamieszkał w gminie Olszanica. Był właścicielem rodzinnego majątku w Solinie. Zmarł 12 sierpnia 1904 w Olszanicy podczas odwiedzin krewnych[b][14][15][2]. Został pochowany w Uhercach[27][28]. Został pochowany przy kościele św. Stanisława Biskupa w Uhercach Mineralnych. Był żonaty[29] z Leopoldyną z domu Walter (1852-1929, do końca życia zamieszkiwała w Sanoku i pochowana na tamtejszym cmentarzu)[4]. Mieli syna Franciszka Stefana[30], córkę Jadwigę (1878-1952, zamężna z Zygfrydem Gölisem[31][32]). Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||
.jpg)
