Franciszek Mymer
Franciszek Mymer, Leomontanus Silesius, Mymerus, Lewenbergus (ur. ok. 1500 w Lwówku Śląskim, zm. po 1564) – tłumacz, poeta i wydawca piszący w języku łacińskim, polskim i niemieckim, działacz na rzecz upowszechnienia języków narodowych i szkolnictwa w języku polskim. ŻyciorysFranciszek Mymer pochodził z rodziny mieszczańskiej. W latach 1519–1531 studiował w Akademii Krakowskiej, uzyskując tytuł magistra sztuk wyzwolonych. W 1531 roku wykładał tamże Tristia Owidiusza. Prawdopodobnie do roku 1540 lub 1542 mieszkał i działał w Krakowie. Później był pisarzem miejskim w Kościanie, przebywał w Toruniu, a także pełnił funkcję pastora w Dohnie niedaleko Drezna. Był poliglotą znającym kilka języków: oprócz niemieckiego, polskiego i łaciny były to języki czeski, włoski i grecki. Jego wujem był Marek Szarffenberg z rodu Szarfenbergów, zajmującym się drukarstwem. Działalność wydawnicza i przekładyMymer przełożył z łaciny wiele podręczników do nauki gramatyki i retoryki. Wydawał też utwory autorów starożytnych, m.in. Seneki Młodszego, Plauta, Juwenalisa, w tym także opracowania dwujęzyczne.
Twórczość własnaW 1532 w Krakowie Franciszek Mymer wydał zbiór poezji zatytułowany In miserrimam Joannis Mymeri germani fratris unici, in sylvis a praedonibus caedem, naenia funebris[1]. Wśród utworów znalazła się elegia poświęcona bratu Janowi, który zginął z rąk rozbójników w lasach między Warszawą a Piasecznem. Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|