W 1972 ukończył studia na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Monachjskiego. Trzy lata później, 8 grudnia 1975 został wyświęcony na kapłana w Écône (w kantonie Valais w Szwajcarii) przez arcybiskupaMarcela Lefebvre’a. W latach 1978–1979 był rektorem seminarium w Zaiztkofen, a w latach 1979-1983 przełożonym Domu Autonomicznego na Niemcy.
W latach 1983–1994 był przełożonym generalnym Bractwa Świętego Piusa X (FSSPX), stowarzyszenia religijnego założonego przez arcybiskupa Marcela Lefebvre’a. W latach 2003–2006 był asystentem biskupa Barnarda Fellaya, natomiast w latach 2006-2013 ponownie pełnił funkcję przełożonego Domu Autonomicznego na Niemcy i wspólnotę niemieckojęzyczną. Od 2013 przewodniczy seminarium w Zaitzkofen[2].
Publikacje
Autor wielu prac o tematyce religijnej[3][4], ważniejsze z nich to:
Die Sedisvakantismus[5], w: St.-Athanasius-Bote (hg. v. Initiative katholischer Christen – Verein St. Petrus Canisius e.V.), Nr. 27 (grudzień 2015), s. 8–9.
Bomby zegarowe Soboru Watykańskiego II, "Te Deum", 1997. (org. niem.: Die Zeitbomben des Zweiten Vatikanischen Konzils. Vortrag, gehalten am 9. April 1989 in Mainz vor der Bewegung "actio spes unica", Stuttgart 2008.)
Przekazałem to co otrzymałem : konsekracje biskupów dokonane przez abpa Marcela Lefebvre 30 czerwca, "Te Deum", 1997. (org. niem.:Die Bischofskonsekrationen des 30. Juni 1988, Stuttgart 1988.)
Amt und Person des Simon Petrus, Zaitzkofen 1987.
Die kirchliche Krise und die Priesterbruderschaft St. Pius X., Saarbrücken 1981.
Kapłaństwo katolickie, "Te Deum", 1997
Kapłaństwo katolickie : istota, zadanie, formacja, odnowa, "Fundacja im. O. Damiana de Veuster", 1997
Przedmowa do pracy: Marcel Lefebvre – List otwarty do zakłopotanych katolików, Poznań, 1992
