|
Franz Weidenreich
Ten artykuł od 2020-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Franz Weidenreich (ur. 7 czerwca 1873 w Edenkoben (Palatynat), zm. 11 lipca 1948 w Nowym Jorku)[1] – niemiecko-żydowski profesor, anatom i antropolog. Wczesne lata życia i naukaBył najmłodszym z czwórki dzieci, żydowskiego małżeństwa Carla i Frederiki (z domu Edeshaimer) Weidenreich[2]. Ojciec był kupcem, matka zajmowała się domem. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Landau, następnie przez sześć lat studiował medycynę i nauki pokrewne na czterech niemieckich uniwersytetach w Monachium, Kolonii, Berlinie i Strasburgu, gdzie w 1899 obronił pracę doktorską rozprawę doktorską na temat centralnego jądra ludzkiego móżdżku[3]. Współpracował z profesorem Gustawem Schwalbe. W 1903 ożenił się z Matyldą Neuberger, mieli trzy córki. Jego hobby była botanika i wspinaczka górska (szczególnie po Alpach)[2]. Kariera naukowaWykładał anatomię w Strasburgu od 1899 do 1918 i w Heidelbergu od 1921 do 1924. W 1928 został mianowany profesorem antropologii na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem. W 1935 roku, w czasie reżimu nazistowskiego, opuścił Niemcy i objął stanowisko w Union Medical College w Pekinie (Pekin) w Chinach. W 1940 osiadł w Stanach Zjednoczonych i od 1941 aż do śmierci związany był z American Museum of Natural History w Nowym Jorku[4]; publikował prace dotyczące typologii konstytucjonalnej pitekantropów. Wysnuł teorię na podstawie zaawansowanych szczątków z okolic Pekinu, iż mogą one należeć tylko do gatunku należącego w prostej linii do Homo sapiens. Oznaczało to, że pierwszy człowiek pojawił się w Chinach. Następnie zmienił swoją teorię i ogłosił, że człowiek narodził się w kilku miejscach jednocześnie i rozwijał się niezależnie[5]. Jego uczeń Carleton Coon, idąc tropem swojego profesora stwarza pierwszą naukową teorię, udowadniająca słuszność rasizmu. Przypisy
|
