|
Funkcja metajęzykowa językaFunkcja metajęzykowa – funkcja wypowiedzi polegająca na wykorzystywaniu języka do mówienia o samym języku (język staje się zarówno narzędziem, jak i celem komunikacji)[1]. Może również służyć do opisywania lub parafrazowania przy użyciu danego języka wyrażeń innego języka[2]. Funkcja metajęzykowa przejawia się w sformułowaniach takich jak „«Bratysława» to słowo rodzaju żeńskiego, ma cztery sylaby”[2], „Wyraz «serce» może mieć kilka znaczeń”[3]. Obecna jest w definicjach słownikowych, wyjaśnieniach terminologicznych i przy parafrazowaniu znaczeń słowotwórczych[2]. Charakterystyczną cechą komunikatów metajęzykowych jest zastosowanie eksplikacyjnych środków językowych i obecność terminów z zakresu komunikacji językowej i lingwistyki[4]. Mianem metajęzyka określa się użycie języka mające na celu badanie określonego języka przedmiotowego[2]. W węższym rozumieniu metajęzyk to terminologia używana przez osoby specjalizujące się w pewnej dziedzinie, np. terminologia lingwistyczna, literaturoznawcza, fizyczna itp.[1] Funkcję metajęzykową języka zauważył już grecki filolog Apollonios Dyskolos, który wyróżniał zaimki wskazujące, czyli takie odnoszące się do realiów pozajęzykowych, oraz zaimki anaforyczne, opisujące relacje wewnątrzjęzykowe[1]. Przypisy
|
