|
Georges Duhamel
Ten artykuł od 2012-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Georges Duhamel (ur. 30 czerwca 1884 w Paryżu, zm. 13 kwietnia 1966 w Valmondois) – francuski pisarz. Duhamel miał wykształcenie lekarskie i podczas I wojny światowej został wcielony do armii francuskiej. W 1920 wydał Confession de minuit, pierwszą z serii książkę z antybohaterką Salavin. W 1935 został wybrany na członka Académie française. ŻyciorysGeorges Duhamel był trzecim dzieckiem rodziny, która z trudem była w stanie przeżyć z dochodów niestabilnego ojca. Wielokrotne przeprowadzki w dzieciństwie nie przeszkodziły Georges'owi zdobyć dyplom bakałarza w 1902, po którym zdecydował się kształcić dalej na lekarza (choć równolegle pielęgnował swoje zainteresowania literackie). W latach 1906 i 1909 on i Charles Vildrac (który potem zostanie jego szwagrem) założyli l'Abbaye de Créteil. Grupa skupiała poetów, pisarzy, muzyków i malarzy. Od 1912 był redaktorem przeglądu literackiego Mercure de France. W 1935 przejął kierownictwo nad przeglądem oraz nad jego wydawnictwem. W 1938 z powodu swojego antywojennego nastawienia, został zastąpiony przez Jacques'a Bernarda, lecz wrócił na stanowisko w 1945 (był w posiadaniu większości akcji firmy). Kiedy ogłoszono wybuch I wojny światowej, Duhamel wstąpił do wojska, gdzie przez 4 lata pracował jako chirurg – często w niebezpiecznych sytuacjach. To bolesne doświadczenie dało dość materiału na dwa dzieła prozatorskie, które przyniosły mu natychmiastowy sukces: Vie des martyrs (Droga męczenników) i Civilisation (Nagroda Goncourtów w 1918). Gdy wrócił do cywila, poświęcił się literaturze i obronie ludzkiej cywilizacji. W 1919 znalazł dwa zakątki w Val-d'Oise, gdzie odtąd spędzał letnie wakacje (Vallée-du-Sausseron oraz Valmondois). W 1926 r. ogłosił w prasie apel o uwolnienie więźniów politycznych w Polsce. Apel, nieuzgodniony ze stroną polską, spowodował bojkot ze strony polskiego środowiska literackiego podczas wizyty w kraju w tym samym roku. Zajmowała się nim wtedy późniejsza pisarka i feministka Irena Krzywicka, z którą się zaprzyjaźnił[1]. W 1935 Duhamel został wybrany na 30. przewodniczącego Académie française. W latach 1930–1940 jeździł na wiele konferencji we Francji i za granicą, przemawiając na temat języka i kultury francuskiej, a także promując ideę cywilizacji opartej na ludzkim sercu, a nie na postępie technicznym. W latach 1933–1945 opublikował Kronikę rodu Pasquier. W czasie II wojny światowej twórczość Duhamel'a była zakazana przez Niemców. Wykazał się odwagą w swoim sprzeciwie wobec okupacji, za co później chwalił go Charles de Gaulle. Po wojnie Duhamel został prezesem Alliance française i wrócił do swoich przemówień na temat kultury francuskiej. Od 1960 pogarszało się jego zdrowie, co zmusiło go do zaniechania części swojej działalności. Zmarł 6 lat później w swoim ulubionym miejscu wypoczynku, Valmondois. Odznaczenia
PrzypisyLinki zewnętrzneKontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||||||
